Σαν να μην πέρασε μια μέρα… (Ένα παλιό αρχοντικό του νησιού μας των αρχών του 20ου αιώνα)

Άνοιξε ξαφνικά η χρονοκάψουλα και βρεθήκαμε σε ένα παλιό αρχοντικό του νησιού μας των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Σε μια ταραγμένη εποχή με τους Βαλκανικούς Πόλεμους του ΄12 και του ΄13, τον Πρώτο Παγκόσμιο και την εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν το 1917 στο πλευρό των Συμμάχων, τον εμφύλιο σπαραγμό μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών το 1915, δηλαδή τον περίφημο εθνικό Διχασμό, που σίγουρα δεν άφησαν και το μικρό μας τόπο ανεπηρέαστο.

Μείναμε πραγματικά έκπληκτοι από τα όσα αντικρύσαμε στο εσωτερικό του σπιτιού που δείχνει να μην έχει υποστεί πολλές μεταβολές από την εποχή εκείνη που θα πρέπει να έσφυζε από ζωή. Το παλιό λευκαδίτικο ταβάνι με τις ξύλινες τάβλες, ο τσατουμάς, ο ξύλινος δηλαδή τοίχος στους πάνω ορόφους που εκτός του ξύλου περιλαμβάνει και τούβλα ενωμένα με λάσπη, μια τεχνική αντισεισμικής προστασίας, οι ψηλές δίφυλλες πόρτες, οι πλατιές ξύλινες σκάλες με τα κολονάκια και τις σκαλιστές κουπαστές.

Σκαλισμένα στο χέρι έπιπλα, δερμάτινες καρέκλες και ένας μεγάλος δερμάτινος καναπές, μια μεγάλη ελαιογραφία σε μουσαμά άγνωστου καλλιτέχνη όπως άγνωστος είναι μέχρι στιγμής και ο εικονιζόμενος ιερωμένος.

Επίσης, σκαλιστά γραφεία, μια ξύλινη βιτρίνα – βιβλιοθήκη γεμάτη με δερματόδετα ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα βιβλία, νομικού κυρίως περιεχομένου, πολλά και ποικίλα έγγραφα που χρήζουν ιδιαίτερης μελέτης, όπως και εκλογικοί κατάλογοι των αρχών του περασμένου αιώνα «εκ του εν Λευκάδι καλλιτεχνικού τυπογραφείου αδελφών Μαγγίνα» καθώς και διάφορα άλλα αντικείμενα που δεν είναι εκ πρώτης όψεως ευκολοκατανόητη σήμερα η χρήση τους, κ.λπ.