Σχόλιο αναγνώστη για την ανάρτηση «Η Αλτάνη του Αλάτρου» του Παν. Σκληρού

Σχόλιο αναγνώστη για την πρόσφατη ανάρτηση «Η Αλτάνη του Αλάτρου» του Παναγιώτη Σκληρού:

«Επιστρατεύοντας τις εφεδρείες της ειλικρίνειάς μου, θα έλεγα πως το κείμενο είναι από κείνα που σου δημιουργούν την επιθυμία να το ξαναμοιραστείς. Κατανοητό, οικείο, απέριττο και άμεσο. Είναι σαν μια αγαπημένη γωνιά του σπιτιού σου, που επιθυμείς διακαώς να την δείξεις σ’ αυτούς που σε επισκέπτονται για πρώτη φορά.

Η μαγεία της ζωντανής αφήγησης καταξιώνει το δημιουργό και το τιμώμενο σεβαστό πρόσωπο αναφοράς. Δίνει τα «ψυχανθή», τα ωφέλιμα που χρειάζεται η ψυχή για να κρατιέται ζωντανή, αυτή την εποχή με τα δύσκολα που ακόμα και το καλοκαίρι διστάζει να έρθει. Και οι φωτογραφίες καταπληκτικές! Έχουν ένταση, βάθος, αισθήματα, κίνηση. Στα δίνουν όλα σαν να είσαι εκεί…

Τελικά, διαβάζοντας τη “λιποθυμία των λέξεων” του Μάνου Χατζιδάκι, σκέπτομαι πόσο τυχερές είναι οι λέξεις, όταν συνεργάζονται με δημιουργούς ψυχής που επιζητούν να δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι… να δούμε τον κόσμο με συλλογική συνείδηση. Όσον αφορά στη σεβαστή Κυρία… στο πρόσωπο της βλέπω τη Λευκαδίτισσα γυναίκα μιας άλλης εποχής … εκείνη της καταπληκτικής περιγραφής του λογοτέχνη κ. Ανδρέα Καραντώνη, όπως δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα το 1960.

«Την προσέχεις – κρατάει στο κεφάλι της μια στάμνα και προχωρεί αργά, κινώντας τα χέρια της. Η στάμνα ακουμπά σ’ ένα μικρό μαξιλαράκι βαλμένο στο κεφάλι της γυναίκας. Με τόση άνεση, με τόση σιγουριά οι γυναίκες της Λευκάδος κάνουν τις πιο βαριές μεταφορές αντικειμένων μ’ αυτόν τον τρόπο που θυμίζει αρμονικές πλαστικές παραστάσεις αρχαίων αγγείων. Είναι μία συνήθεια που λένε πως ήρθε από την Αρχαία Αίγυπτο και που διατηρείται ακόμη σε πολλά μέρη της Ελλάδος, απ’ το Μεσολόγγι ως πάνω στην Ήπειρο και στα Επτάνησα. Διπλό σκοπό φαίνεται να έχει η πανάρχαια αυτή συνήθεια: τη γοργή και άκοπη μεταφορά και των πιο βαρειών φορτίων και τη διατήρηση του κορμιού σε μια στάση αγαλματένιας παράστασης που το κύριο γνώρισμά της είναι το ευθυτενές. Με το κεφάλι λίγο πίσω για ισορροπία, με το στήθος μπροστά τεντωμένο, με το υπόλοιπο κορμί γερά στυλωμένο στη γη, με τα χέρια να κινούνται ρυθμικά και με το κεφάλι φορτωμένο με κάτι -συνήθως δοχεία νερού- οι γυναίκες της Λευκάδας, αρρενωπές, ομορφοπρόσωπες, δωρικές οι περισσότερες, μαυροντυμένες και αθλητικές, προβαίνουν σε ατελείωτες πομπές….» αλλά και του δημοτικού συμβούλου κ. Χρ. Γρηγόρη (σχόλιο 15-10-2020)… «Τρανές μορφές, επίγειες θεές, το σύμβολο της ζωής και της δημιουργίας. Αξιοπρεπέστατες φιγούρες, με τα ξεθωριασμένα φουστάνια, τα σηκωμένα μανίκια, το στητό ανάστημα και το αγέρωχο βλέμμα, που πρόσφεραν στην οικιακή οικονομία ισάξια και πολλές φορές πιότερο, απ’ τους άνδρες, προκειμένου να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, να προικίσουν τις κόρες τους, να μην πεινάσουν….

Πέρα από σύζυγος, μάνα και άξια νοικοκυρά ποτέ δεν σταμάτησε να αγωνίζεται ισάξια δίπλα στον άνδρα της σαν αγρότισσα και εργάτρια γης. Πάντα ανταποκρίνονταν στα πολύ δύσκολα καθήκοντά της με υπομονή, καρτερία και πείσμα. Με την επιβλητική παρουσία της μέσα στη σκούρα και λιτή-δωρική φορεσιά της, ταυτίστηκε για πάντα με την έννοια της δύναμης και της νοικοκυροσύνης. Λυγερόκορμη και στητή, αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς και της συνήθειας να μεταφέρει όλα τα βάρη στερεωμένα με την “ποδολόγα” πάνω στο κεφάλι της, μ’ έναν μοναδικό τρόπο, έστεκε πάντα περήφανη κι αλύγιστη στις κακουχίες της ζωής…».

Υποκλίνομαι!!!