«Η ζωή μας μια βόλτα»: Διήγημα της Κατερίνας Λιβιτσάνου – Ντάνου

Της
Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου

Το διήγημα που ακολουθεί ανήκει σε ανέκδοτη συλλογή μου και βραβεύτηκε στον 3ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας ΚΕΦΑΛΟΣ (Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς).

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ (διήγημα)

Μπήκε για τα καλά το Φθινόπωρο, ακόμη ένα από αυτά που απομένουν, μαζί του και η ρουτίνα της ζωής στην πόλη, μακριά από τις καλοκαιρινές περιπλανήσεις. Είπα να κάνω μια βόλτα περιμετρικά, να δω τη γειτονιά, τους ανθρώπους της μετά την πανδημία και τις αλλαγές που έφερε και συνεχίζει να μας χαρίζει! Παράξενη σιωπή αλήθεια, λίγα αυτοκίνητα, ελάχιστοι άνθρωποι, η φίλη μου η Κάτια και η μητέρα της κατά μήκος της διαδρομής. Βαδίζουμε παράλληλα, εγώ πιο γρήγορα, εκείνες αργά, σχεδόν ιεροτελεστικά. Συζητάνε χαμηλόφωνα, δε δίνουν και πολλή σημασία στους διαβάτες, λένε τα δικά τους.

Πόση αγάπη, πόσο τις ζήλεψα, τους φωνάζω, γυρίζουν και με προσέχουν, αρχίζουμε κουβέντα: πώς είναι η υγεία τους, πώς ήταν το Καλοκαίρι, πώς τα πήγαν (πώς τα πάνε) με την πανδημία, για τα παιδιά, τη δουλειά (της Κάτιας, γιατί εγώ δε δουλεύω πλέον), τα νέα των κοινών γνωστών, τα γεγονότα που μας σημάδεψαν και μας σημαδεύουν. Η ώρα περνάει, η ηλικιωμένη μάνα της Κάτιας προτείνει να φύγουν, τις ευχαριστώ, εγώ έχω ξεχάσει σχεδόν ανάλογες στιγμές με τη δική μου μάνα. Συνεχίζω, παρακολουθώ τη φύση: τα δένδρα, τα πουλιά, τον ήλιο που φεύγει, το πορτοκαλί χρώμα του ουρανού, τις βουνοκορφές.

Ακούω τον ήχο της καμπάνας που επιμένει, τη φασαρία μιας παρέας σε ένα σπίτι που τραγουδούν και χορεύουν, αναρωτιέμαι γιατί άραγε αυτοί ξεχωρίζουν, προχωράω στην πόλη, πάλι ερημιά, κανείς δε μιλάει, πέφτει το σούρουπο, η βόλτα τελειώνει.

Κλείνω τα παράθυρα του σπιτιού μου και καρφώνομαι στην καρέκλα του γραφείου μου, όπου αρχίζω και ξεδιπλώνω μια άλλη καλοκαιρινή βόλτα.

Κατακαλόκαιρο, Αύγουστος μήνας στο νησί, κοσμοπλημμύρα, θάλασσα λάδι κι εμείς οι δυο στο αυτοκίνητο, στο δρόμο για τη γνωστή πανέμορφη παραλία , που καθημερινά κολυμπάμε. Οδήγηση προσεκτική, όχι πολλές κουβέντες, εγώ χαζεύω τις ομορφιές (δεν οδηγώ). Παρατηρώ τα σπίτια που κάθε χρόνο γίνονται και πιο πολλά και κατεβαίνουν απειλητικά ως τη θάλασσα, η αλήθεια είναι πως σήμερα φυσάει λίγο παραπάνω και στην παραλία έχουν μαζευτεί θιασώτες των θαλάσσιων σπορ. Το μοναστήρι της Παναγίας ξεχωρίζει στο βουνό ψηλά και στο ανοιχτό πέλαγος ένα κρουαζιερόπλιο μένει ακίνητο εδώ και κάποιες μέρες τώρα, γνωστού εφοπλιστή λένε.

Φτάνουμε στην κλειστή στροφή, λίγο πριν το τέλος της διαδρομής. Παρακολουθώ ένα λευκό, πολύ παλιό Φίατ να έρχεται πίσω μας με μεγάλη ταχύτητα, δε στρίβει αριστερά, μας ακολουθεί. Δεν περιμένει να φύγουμε από κει και ακριβώς στη στροφή κάνει προσπέραση. Από το απέναντι ρεύμα έρχεται ένα φορτηγό και ξαφνικά διακρίνουμε δεξιά του δρόμου ένα νεαρό άτομο που αθλείται! Δεν είναι όμως στο πεζοδρόμιο, αλλά στη δική μας πορεία. Δε μας αντιλαμβάνεται καν και συνεχίζει, το Φίατ βογκάει και προσπερνά, φρενάρουμε την τελευταία στιγμή, το δικό μας αυτοκίνητο σταματάει λίγα εκατοστά πριν το δρομέα, εκείνος συνεχίζει, ο άλλος έχει προσπεράσει, ο φορτηγατζής από απέναντι φρενάρει και αρχίζει τις μούντζες και τις φωνές, αλλά το Φίατ έχει εξαφανιστεί και ο δρομέας χωρίς να μετακινηθεί δεξιά συνεχίζει την πορεία του! Εμείς έχοντας υποστεί σοκ (κυρίως ο οδηγός), φτάνουμε στην παραλία, δε μιλάμε, απλά κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον. Εξηγώ στη φίλη που μας περίμενε και μας λέει γιατί μουγκαθήκαμε τι έχει συμβεί και πέφτουμε στο νερό μήπως και συνέλθουμε. Κολυμπάμε αρκετή ώρα και συζητάμε μαζί της. Μας αποκαλεί τυχερούς και μας εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια την τελευταία βόλτα του Βαγγέλη του ψαρά και όσα συνέβησαν πριν λίγη ώρα στην ίδια παραλία.

«Καθημερινά ο Βαγγέλης, γείτονες είμαστε, ερχόταν εδώ με τα πόδια, για να κάνει τη βόλτα του και να ψαρέψει όπως εκείνος ήξερε μια ολόκληρη ζωή τώρα. Δεν ήθελε να αλλάξει τρόπο ζωής, ας έχουν περάσει τα χρόνια, έμπαινε στη βαρκούλα του τη Μαριορή και ανοιγόταν στα βαθιά. Η θάλασσα η μεγάλη του αγάπη, ο κόσμος όλος!

Δεν τον ενδιέφερε η ψαριά, η βόλτα ήθελε να γίνεται με το δικό του τρόπο. Ήταν όμως η σημερινή η τελευταία του. Για πολλές ώρες η βάρκα ήταν ακίνητη, δεν απαντούσε στις κλήσεις της γυναίκας του, η οποία κάλεσε το λιμενικό. Όταν ήρθα εγώ στην παραλία είδα εδώ το ασθενοφόρο, που έφευγε και τον κόσμο που ήταν μαζεμένος. Τον βρήκαν οι λιμενικοί γερμένο και ανέκφραστο στη βάρκα του. Ήταν μόνος, δεν πρόλαβε να αντιδράσει, τον έφεραν στην ακτή, προσπάθησαν να τον επαναφέρουν μάταια, το ασθενοφόρο τον πήρε απλά να επιβεβαιώσει το τέλος της τελευταίας βόλτας του! Είστε τυχεροί τελικά που σήμερα λειτούργησε το φρένο του αυτοκινήτου σας τόσο αποτελεσματικά. Σας αφήνω τώρα, να επιστρέψω σπίτι, αρκετή λαχτάρα πήρα σήμερα”. Η φίλη έφυγε και σε λίγο επιστρέψαμε κι εμείς. Ήταν μια άτυχη και τυχερή συγχρόνως βόλτα, από τις πολλές του Καλοκαιριού.

Η βραδιά έχει προχωρήσει, τέλος στο ταξίδι του νου, καλούμαι να απαντήσω σε βιντεοκλήση και να αλλάξω συναισθήματα. “Η ζωή μας μια βόλτα” λέω στο άσχετο, αιφνιδιάζω το συνομιλητή και αλλάζω θέμα συζήτησης . Διαπιστώνω πως για τις νεότερες γενιές τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά και η καθημερινότητά τους είναι βασανιστική. Τρέξιμο δίχως τέλος, πρόγραμμα δίχως απολαβές. Είναι κι αυτή η κρίση, οι άσχημες ειδήσεις, η βία, ο πόλεμος και τόσα άλλα. Ευτυχώς που αυτές τις μέρες υπάρχει το μουντιάλ και η ζωή συνεχίζει τη βόλτα της με ποδόσφαιρο. Το παρακολουθώ και έχω άποψη, για όλα πρέπει να έχουμε άποψη και ποτέ να μη λέμε πως εκείνο ή το άλλο δε μας αφορούν, δε είναι στις δικές μας προτιμήσεις…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ – ΝΤΑΝΟΥ