Με το νέο Δήμαρχο Κ. Δρακονταειδή συναντήθηκε ο Θ. Σολδάτος

Για ποιο πρωτογενή τομέα στη Λευκάδα μιλάς … ερίφιο . Υπάρχουν προϋποθέσεις, εδαφικές και άλλες, για να αναπτύξουμε αυτό τον τομέα? Θα έχεις ακούσει για τις 10ετίες που η οικονομία του νησιού στηρίζονταν αποκλειστικά σ’ αυτόν τον τομέα, ποια ήταν τα αποτελέσματα για τους κατοίκους του νησιού (ποιότητα ζωής- μετανάστευση κ.λ.π.) Η ανάπτυξη του νησιού της Λευκάδας στηρίζεται τις 2-3 τελευταίες 10ετίες σχεδόν αποκλειστικά στον τουρισμό. Αυτό το «προϊόν» είναι δώρο της φύσης και λέγεται φύση-περιβάλλον. Όπως το ίδιο είναι, ο Θεσσαλικός κάμπος, οι αρδεύσιμες καλλιεργήσιμες εκτάσεις στη βόρεια Ελλάδα – Πελοπόννησο και αλλού για τους κατοίκους των εκεί περιοχών, για την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα. Τον δευτερογενή τον δημιουργούμε εμείς, με την απαραίτητη συμβολή και της φύσης.
Εκεί λοιπόν θα πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους οι υπεύθυνοι της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Την προστασία του περιβάλλοντος με την δημιουργία των απαραίτητων υποδομών. Τώρα όσον αφορά τα «έργα»
• Βιολογικοί Λευκάδας, Συντήρηση, Εποπτεία & Βελτίωση Λειτουργίας.
• ΧΥΤΥ στη Λευκάδα για υπολείμματα ΜΟΠΑΚ
Αυτά είναι μόνο διαχείριση που δεν αρκούν. Έργο υποδομής είναι η μεταφορά του αγωγού απόληξης των λυμάτων στην ανοιχτή θάλασσα όπως έχει μελετηθεί και σχεδιαστεί και βρίσκεται στη φάση της υλοποίησης.
Θα μας δοθεί η ευκαιρία να επανέλθουμε ξανά και με πολλά άλλα θέματα αναλυτικά.

@ Σωτηρία;
Δεν κατάλαβες!
Δεν εφηύρα αντίλογο γιατί διαφωνώ σ” αυτά που κατ” επανάληψη αναφερόνται ως εξαγγελίες ή ως … ευχολόγιο. Αλλά αν σταθεί κανείς με προσοχή πάνω στο τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, με αφορμή αυτό που ονομάζεται τουριστική ανάπτυξη θα διαπιστώσει χωρίς να είναι ειδικός ότι:
Πρώτον. Έχει επέλθει συντριπτική υποβάθμιση αυτού που ονομάζουμε περιβάλλον ως σύνολο ανεπιστρεπτί , (έτσι κι αλλιώς η στοχευμένη υποβάθμιση ή η έλλειψη κοινωνικής παιδείας ήταν και παραμένει γεγονός απ’ τους ντόπιους κουμανταδόρους ) , με συνέπειες που αρχίζουν να γίνονται ορατές, και με προδιαγεγραμμένη κατάληξη στο μέλλον.
Δεύτερο. Είναι κοινός τόπος ότι, ο τουρισμός είναι ένα προϊόν αφενός υπερευαίσθητο, αφετέρου η μονόπλευρη ανάπτυξη του δημιουργεί πλήρη εξάρτηση σ” ένα τόπο με οτι αυτό συνεπάγεται για τον πληθυσμό….. “Η Λευκάδα επέζησε ως τόπος γιατί οι κάτοικοι της με σκληρή δουλειά γενεών βρήκαν τον τρόπο να δημιουργήσουν καλλιεργήσιμα εδάφη εκεί που δεν υπήρχαν. Κοίτα γύρω σου όπου τα σημάδια υπάρχουν ακόμα….
Η μετανάστευση είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων και όχι μόνο της φτώχιας … Έχεις πάρει τ’ αυτί σου τίποτα για τον αποκλεισμό πολιτών απο οποιαδήποτε δουλεια δια του «χαρτιού κοινωνικών φρονημάτων» , για στυγνή εκμετάλλευση των μικροπαραγωγών από το παρασιτικό κεφάλαιο των εμπόρων και των μεσαζόντων από παλιά (απουσία του κράτους ) , για καταστροφές του έμψυχου δυναμικού εξ αιτίας των πολέμων , το φόβο, στην στοχευμένη αστυφιλία κλπ. κλπ..
Μήπως σήμερα με όλη αυτή την «ανάπτυξη και το ελληνικό θαύμα» που είχαμε δεν βρισκόμαστε μπροστά σε κύμα μετανάστευσης με σχεδόν ίδιους όρους;!
Ντόπια βασικά προϊόντα διατροφής, εξαιρετικής ποιότητας μήπως δεν υποβαθμίζονται γιατί ο πρωτογενής τομέας πνέει τα λοίσθια; (Βλέπε ΤΑΟΛ και την εξέλιξη του στο χρόνο)
Μήπως ελαιώνες δεν παρατιούνται και γίνονται για καυσόξυλα γιατί το ελαιόλαδο έχει εξευτελιστική τιμή και υποβαθμισμένη ποιότητα , ενώ οι …Σλοβένοι παραπάνω παράγουν ελαιόλαδο με 25 ευρώ το λίτρο ;!
Μήπως οι αμπελώνες, του άλλοτε εξαγώγιμου περίφημου Βαρτζαμί, δεν έγιναν οικόπεδα.
Μήπως λιμνοδεξαμενές δεν πάνε χαμένες …
Μήπως τα Ιβάρια δεν είναι για κλάματα και το πλιάτσικο βασιλεύει …
Μήπως ακόμα κι αυτός ο παραγόμενος πλούτος δεν πάει στις τσέπες των δανειστών αντί να επιστρέφει για ανάπτυξη κλπ..
Και πολλά άλλα …
Αυτός ο πρωτογενής τομέας χρειάζεται στήριξη και ανάπτυξη, παράλληλα βεβαίως με τις υπηρεσίες αλλά όχι μονόπλευρα …. γιατί κάποιοι μας θέλουν γκαρσόνια …
Και όχι να διαπραγματευόμαστε την περιουσία του ΤΑΟΛ με το πιστόλι στο κρόταφο για πενταροδεκάρες (και γι αυτό δεν φταίνε τα πρόσωπα, ούτε ο «θεός» Μάκης , αλλά το κεφάλι το ξερό μας, το οικονομικό περιβάλλον, οι λογικές της αρπαχτής των εδώ αλλά και όπου γης λαμογίων …
Έτσι κι αλλιώς ευχές κάνουν, ας κάνουν και καμιά για αυτούς τους τομείς! ….

πρός σκεπτικιστή
Δηλαδή αμφισβητείται ότι ή Αγροτική Τράπεζα έπαιξε αυτό τό ρόλο ?
Αν θέλετε κάντε μου λίγο πιό λιανά αυτό πού γράψατε περί σχετικοποιήσεως καί εξαερώσεως …Ειλικρινά μέ ενδιαφέρει γιατί είναι επιθυμία μου νά βελτιώνομαι.

Πολύ απλά τά λέτε . Νά τί λέει κάποιος αλλος πού εμβαθύνει περισσότερο στό θέμα καί μάλλον τόν δικαιώνουν τά αποτελέσματα.
Τὸ «Τεχνικὸ Ἐπιμελητήριο» σ” ἐμᾶς ἔγινε μετὰ τὸν πρῶτον παγκόσμιο πόλεμο, ἀλλὰ ὄχι ἀμέσως καὶ βεβιασμένα. Δὲν πρέπει δηλαδὴ νὰ πάει ὁ νοῦς τοῦ ἀναγνώστη σὲ κάποιες ἐπείγουσες ἀνάγκες ἀνορθώσεως μετὰ τὸν πόλεμο. To Τ.Ε.Ε. ἔγινε κατόπιν «ὡρίμου σκέψεως», ἀφοῦ ἄρχισε νὰ βρέχει ὁ οὐρανὸς λεφτά. Πολλὰ λεφτά. Ὁ ἱδρυτικὸς νόμος τοῦ Τ.Ε.Ε. εἶναι τὸ Ν.Δ. τῆς 1/21 Νοεμβρίου τοῦ 1923. Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἔχει ὁλοκληρωθεῖ ἡ μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμῶν ποὺ ἐγνώρισε ὡς τότε ἡ ἱστορία διὰ τῆς «μικρασιατικῆς καταστροφῆς» καὶ καταστροφῆς ταυτόχρονα τῆς ἐπὶ 2500 χρόνια συνοχῆς τοῦ ἱστορικοῦ ὀργανισμοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Μία μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμῶν, ἀλλὰ ἀναλογικῶς πολὺ μικρότερη, ἐγνώρισε ἡ ἱστορία μετὰ τὸν β” παγκ.πόλεμο μὲ τὴν ἐκδίωξη τῶν γερμανῶν ἀπὸ ὅλα τὰ ἐδάφη τῆς κεντρικῆς καὶ ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Τὸ πιὸ ἐπεῖγον τότε πρόβλημα γιὰ τὴν Ἑλλάδα, δηλαδὴ γιὰ τὶς «μεγάλες δυνάμεις» τοῦ καιροῦ, ἦταν τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα. Γιατί οἱ μικρασιάτες, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ μπογαλάκια τους, ἔφεραν καὶ κάτι ἄλλο στὴν Ἑλλάδα, τὸ ΚΚΕ, ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ φκιάχνει ὁ Λένιν στὴν Μικρὰ Ἀσία διαρκοῦντος ἤδη τοῦ πολέμου. Βέβαια οἱ δικοί μας κουκουέδες δὲν θὰ καταλάβουν ἐδῶ τί λέμε, ἀλλὰ δὲν πειράζει… Τὸ μπογαλάκι λοιπὸν αὐτό, εἰδικὰ στὴν Ἑλλάδα, ἦταν ἐξόχως ἀνησυχητικὸ γιὰ τοὺς «συμμάχους» τοῦ τότε (κατ’οὐσίαν δηλαδή γιὰ τοὺς Ἄγγλους) καὶ τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα ἔπρεπε νὰ ἐκτονωθεῖ. Ἄρχισε λοιπὸν ὁ οὐρανὸς νὰ βρέχει χρῆμα διὰ πολὺ μεγάλης στρόφιγγος πού τὴν κρατοῦσε ἡ Κ.Τ.Ε. («Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν» καὶ στραβὴ γιαγιὰ τοῦ ΟΗΕ). Ἀπὸ τὸ 1923 ὡς τὸ 1930 εἰσέρρευσαν στὴν Ἑλλάδα 1,2 ἑκατομμύρια χρυσὰ φράγκα. Αὐτὰ ἐπισήμως, χωρὶς τὶς ἐπιπρόσθετες ἐνέσεις. Πρόκειται περὶ μυθώδους ποσοῦ, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου τὰ σημερινὰ «πακέτα» ὠχριοῦν. Κι αὐτὰ ὅλα γιὰ τοὺς πρόσφυγες; – Δὲν θὰ ἦταν καλύτερα, ἀντὶ νὰ ἀποκατασταθοῦν οἱ πρόσφυγες μὲ σχολεῖα καὶ σπίτια καὶ νὰ χρησιμεύσουν ἐν συνεχείᾳ ὡς ἐργατικὸ δυναμικό, νὰ γίνει πρῶτα «βιομηχανία» καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ χρησιμοποιηθοῦν αὐτοὶ σὰν ἐξαθλιωμένη ἐργατικὴ δύναμη τῶν παραγκῶν; Δὲν θὰ «ἀνεπτύσσετο» γρηγορώτερα ἡ «πατρίδα» ἔτσι; Βέβαια τὸ τίμημα κάθε προσπάθειας ἀναπτύξεως ἑνὸς κράτους τὸ καταβάλλει τὸ σύνολο, δηλαδὴ προεξοφλοῦνται κάποιες γενεές. Ἔτσι ἔγινε μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, ἔτσι ἔγινε καὶ γίνεται μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῶν κρατῶν τῆς νοτιοανατολικῆς Ἀσίας, Κίνας, κλπ. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν ἡ Ἑλλάδα εἶχε τὶς προϋποθέσεις νὰ ἀναπτυχθεῖ βιομηχανικά. Αὐτοὶ ποὺ ἐπεκαλοῦντο τὸ σύνθημα τότε ἤξεραν πὼς δὲν τὶς εἶχε, ἤθελαν ὅμως τὰ λεφτά. Τὸ πρόβλημα ὅμως ἦταν οἱ ξένοι, ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦσε ἡ κοινωνικὴ κατάσταση καὶ ἰδιαίτερα οἱ Ἀγγλοι ποὺ εἶχαν σηκώσει τὸ 67% τοῦ «δανείου» τῆς Κ.Τ.Ε. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ βρεθεῖ κρατικὸς τρόπος «ἀπορροφήσεως» γιὰ «ἐθνικοὺς» σκοποὺς τοῦ μυθώδους αὐτοῦ ποσοῦ (μόνο ἡ πληρωμὴ τῶν τόκων ἀπαιτοῦσε τὸ 1/3 τοῦ προϋπολογισμοῦ!). Ὁ ὁποῖος τρόπος νὰ περνάει ἀπὸ τὸ αἴτημα «ἀποκαταστάσεως τῶν προσφύγων». Ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ βρεθεῖ ἕνας «φορέας». Ἡ λέξη «φορέας» στὰ ἑλληνικά, τότε ὅπως καὶ σήμερα, εἶναι ἡ ἐπίσημη ὀνομασία διασπαθίσεως τοῦ δημοσίου χρήματος. Στὴν προκειμένη περίπτωση, ἀφοῦ τὸ χρῆμα ἔπρεπε τυπικὰ νὰ ἔχει νὰ κάνει μὲ τοῦβλα καὶ τσιμέντα γιὰ τὴν «Ἀποκατάσταση», ὁ «φορέας» δὲν μποροῦσε νὰ εἶναι ἄλλος ἀπὸ ἕνα «τεχνικὸ ἐπιμελητήριο». Ἰδοὺ λοπὸν τὸ Τ.Ε.Ε., ἐφοδιασμένο μὲ πλήρεις νομικὲς κατοχυρώσεις νὰ κάνει «μελέτες», νὰ προτείνει νόμους καὶ νὰ ἀποφασίζει. Ὁ συνοικισμὸς τῆς Καισαριανῆς π.χ. ὑπολογίζεται νὰ κοστίσει Α ἑκατομμύρια δραχμές. Καὶ ποιὸς μπορεῖ νὰ ἐλέγξει ἂν φκιάχνεται μὲ Α/ 100; Μπορεῖ μήπως καὶ σήμερα κανεὶς νὰ ἐλέγξει πόσα σίδερα μπαίνουν στὶς κολῶνες μίας οἰκοδομῆς; Θὰ ἰδοῦμε παρακάτω ὅτι ἕνας τέτοιος ἔλεγχος ἀπαγορεύεται νομοθετικῶς! Θεωρητικῶς ἕνα προϋπολογισμὸ μπορεῖ νὰ τὸν ἐλέγξει ὁ οἱοσδήποτε, τὸ ζητούμενο εἶναι στὴν πράξη νὰ μὴν μπορεῖ νὰ γίνει κανένας ἔλεγχος, καὶ αὐτό, ὅπως θὰ ἰδοῦμε, τὸν προβλέπουν εἰδικῶς τὰ «προεδρικὰ διατάγματα». Ἐξ οὗ καὶ οἱ μεγάλες «ἐκπτωσες» τῶν ἐργολάβων στοὺς διαγωνισμοὺς τῶν «δημοσίων ἔργων»… To Τ.Ε.Ε. λοιπὸν νομοθετικῶς γενικὸς δερβέναγας καὶ ὑπὸ τὴν «ἐποπτεία» τοῦ ὑπουργείου δημοσίων ἔργων. Χρειάζεται ἐξωφρενικὴ φαντασία γιὰ νὰ καταλάβει κάνεις τὸ οἰκονομικὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς «ἐποπτείας», ὅταν πρόκειται περὶ χοροῦ δισεκατομμυρίων ἀπὸ «δάνεια»; Ἀλλὰ τὰ «δημόσια ἔργα» καὶ οἱ «πολεοδομήσεις» (δηλαδή ἡ διαρροὴ χρήματος σὲ «ὑλικὰ») ἀπαιτοῦν μία «καλὴ συνεργασία» καὶ μὲ πολλὰ ἄλλα ὑπουργεῖα ( ἐμπορίου, οἰκονομικῶν κλπ.). Γιὰ νὰ ἀποδώσει συνεπῶς ἡ «ἐποπτεία» τοῦ ὑπουργείου δημοσίων ἔργων ἐπὶ τοῦ Τ.Ε.Ε., πρέπει αὐτὸ νὰ ἔχει τὴν «ἐποπτεία» ἐπὶ τῶν ἄλλων ὑπουργείων, δηλαδὴ τελικῶς ἡ «ἐποπτεία» διὰ τῆς «ἐποπτείας» νὰ μεταβάλεται σὲ «ἀγαστὴ συνεργασία» μὲ ὅλον τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ καὶ πάντοτε ὑπὸ τὴν αὐθεντικότητα «λήψεως ἀποφάσεων» τοῦ Τ.Ε.Ε. Ἄλλος κριτὴς ἐν Ἑλλάδι γι” αὐτὲς τὶς «ἀποφάσεις» ἐπὶ τῶν «ἔργων» δὲν ὑπάρχει. Θὰ ἰδοῦμε εὐθὺς πιὸ κάτω τὶς εἰδικότερες δραστηριότητες τοῦ Τ.Ε.Ε., βάσει τῶν ὁποίων αὐτὸ ὑποχρεοῦται νὰ εἶναι ὑπερκράτος ἐν κράτει. Πρὸς στιγμήν, ἐπειδὴ ὅπως εἴπαμε ἡ Γραμματικὴ (Καθαρευούσης εἴτε Δημοτικῆς) παίζει προεξάρχοντα ρόλο στὶς διατυπώσεις τῆς ἑλλαδικῆς νομοθεσίας, πρέπει νὰ ἰδοῦμε κάποιες «ἀνεπαίσθητες» λεκτικὲς λεπτομέρειες ἀπὸ τὸν ἰδρυτικό του νόμο:

Ἄρθρο 4, παρ.1: «To Τ.Ε.Ε. σκοπὸ ἔχει… τὴν ἀξιοποίηση τῶν μελῶν του γιὰ τὴν αὐτοδύναμη οἰκονομική, κοινωνικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀνάπτυξη τῆς χώρας».
Περιττεύουν τὰ σχόλια ἐπ” αὐτοῦ, ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ τὰ κάνει (καὶ κατὰ πολλοὺς τρόπους) ὁ καθένας. Ἀρκεῖ μόνο νὰ σκεφθεῖ «αὐτοδυνάμως» τὸ παράδειγμα τῶν Ἀθηνῶν ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀποκλειστικῆς δραστηριότητος τοῦ Τ.Ε.Ε.

Ἄρθρο 4, παρ.2: «To Τ.Ε.Ε. στὰ πλαίσια τοῦ σκοποῦ του εἶναι τεχνικὸς σύμβουλος τῆς κυβέρνησης».

Στὴν πρώτη περιπωση πρόκειται γιὰ τὴν «χώρα». Στὴ δεύτερη πρόκειται γιὰ τὴν «κυβέρνηση». Ἀφοῦ ὅμως ἄλλος τεχνικὸς σύμβουλος ὁποιασδήποτε κυβέρνησης δὲν ὑπάρχει, ἕπεται ὅτι τὸ Τ.Ε.Ε. εἶναι ὁ τεχνικὸς σύμβουλος τοῦ κράτους. Δὲν μποροῦσε ὅμως νὰ μπεῖ ἡ λέξη «κράτος», διότι αὐτό, μὴ συμπῖπτον μὲ μία μόνο κυβέρνηση, θὰ ἐπεφορτίζετο μέρος τῆς πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς εὐθύνης ἀπὸ τὴν ὅποια δραστηριότητα τοῦ Τ.Ε.Ε. Σὲ ἕνα οἰκονομικὸ σκάνδαλο «δημοσίου ἔργου» λ.χ., θὰ ἔπρεπε τὸ κράτος νὰ δώσει πίσω τὰ λεφτὰ τῶν φορολογουμένων. Ἐνῷ ἂν τὸ σκάνδαλο ἐπιβαρύνει μία («κακιὰ») κυβέρνηση, μπορεῖ ὁ «λαὸς» νὰ τὴν «τιμωρήσει», ἐκλέγοντας μίαν ἄλλη ἢ καὶ βρεθεῖ κάποιος «ὑπαίτιος» ὑπουργός! Οὔτε γάτα, οὔτε ζημιὰ καὶ ὁ Χατζηαβάτης στὴν διαπασῶν…

Εἶναι πολλὰ τά… Γραμματικὰ στὶς περὶ Τ.Ε.Ε. νομοθεσίες. Μερικὰ θὰ τὰ ἰδοῦμε ἀκόμα ( ὅλα εἶναι μὴ δυνατόν). Σημασία ἔχει ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ μπεῖ ἡ λέξη «κράτος», ὄχι μόνο λόγῳ τῶν ἐξαρχῆς » εἰδικῶν σκοπουμένων» διὰ τῆς ἱδρύσεως τοῦ Τ.Ε.Ε., ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλου εἴδους δραστηριότητές του, ποὺ θὰ ἰδοῦμε στὴν ἀμέσως ἑπόμενη «συνέχεια». Τὸ μόνο ποὺ μποροῦμε νὰ προσθέσομε ἐδῶ εἶναι ὅτι οἱ ἀρχικοὶ σκοποὶ «ἀπορροφήσεως» τῶν χρημάτων λίγο-πολὺ ἐπραγματοποιήθηκαν. Βασικὰ μεσαία τάξη στὴν Ἑλλάδα γεννιέται στὸν μεσοπόλεμο μὲ τὴν…προσπάθεια «ἐκβιομηχανίσεως» διὰ τῶν χρημάτων τῆς Κ.Τ.Ε. Αὐτὸ φυσικὰ καθόλου δὲν σημαίνει καὶ τὴν ἀντίστοιχη ἐπίτευξη. Πάντως, μὲ τὸ εἰσρεύσαν κεφάλαιο τότε καὶ τὸ ὑπάρχον ἐργατικὸ δυναμικὸ τῶν προσφύγων, οἱ πάντες δὲν εἶχαν ἄλλο στὸ στόμα τους ἀπὸ τὴν «ἐκβιομηχάνιση». Πρῶτος μεταξὺ τῶν πρώτων καὶ ὁ πρωθυπουργός τοῦ κ.Λιάσκα, νεαρὸς τότε φοιτητὴς στὴν Λειψία. Γιὰ ὅσους δὲν τοὺς βοηθεῖ ἡ μνήμη πρέπει νὰ ὑπενθυμίσομε ὅτι (διὰ τῆς συνδρομῆς ἀτυχῶν ἱστορικῶν συγκυρίων καὶ ἀθελήτως ἐξαιτίας μας – αὐτὸ πιθανὸν ὁ ἴδιος νὰ τὸ ἀγνοεῖ…, ὁ κ.Λιάσκας διετέλεσε ἐπ” ὀλίγον καὶ ὑπουργός, Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. βέβαια, καὶ μεταξὺ τῶν ἄλλων εὐεργετικῶν γιὰ τὴν «ἀνάπτυξη» μέτρων ἀνέβασε καὶ τὴν ἀμοιβὴ τῶν «μελῶν» στὸ 10% περίπου τοῦ κόστους τῆς οἰκοδομῆς (σὺν 18% τὰ τσιμέντα κατὰ τὶς ἐπιεικεῖς ἐκτιμήσεις τοῦ κ.Κατσιγάννη καὶ μὲ τὸ ποὺ θὰ μπεῖ ἡ τσάπα στὸ οἰκόπεδο, ἡ τσέπη τοῦ ἰδιοκτήτη ἀδειάζει αὐτομάτως κατὰ τὸ 1/3). Ὡς πρὸς τὸ θέμα καθορισμοῦ τῆς ἀμοιβῆς τῶν μηχανικῶν, πρέπει νὰ προσθέσομε, τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι τὸ ὕψος. Εἶναι ὅτι διὰ τοῦ καθορισμοῦ ἐξισώνεται πρακτικὰ ὁ καλὸς μηχανικὸς μὲ τὸν ἀτάλαντο καὶ ἀπατεώνα. Ἀνάλογα βέβαια ἰσχύουν καὶ στὰ ἄλλα «μέλη» τῆς Ε.Ε. Ἡ διαφορὰ εἶναι ὅτι ἐκεῖ μὲν οἱ μηχανικοὶ ἐλέγχονται (καὶ ἄρα οἱ τιμὲς πρὸς τὰ πάνω εἶναι ἐλεύθερες), ἐπειδὴ αὐτοὶ εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ἐργασθοῦν ὑπὲρ τοῦ πολίτη ποὺ τοὺς δίνει τὴν ἐντολὴ (θὰ ἰδοῦμε τὴν νομικὴ σημασία τῶν νοημάτων). Ἐδῶ ὅμως ἀρκεῖ ὁ «λόγος τιμῆς» τοῦ μηχανικοῦ ἐγγυήσει τοῦ Τ.Ε.Ε.! Αὐτὸ δὲν προκύπτη μόνο ἀπὸ τὶς προεκτεθεῖσες » ἰδρυτικὲς» σχέσεις μεταξὺ Τ.Ε.Ε. καὶ κράτους, ἄλλα προβλέπεται ρητῶς καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν σχετικὴ νομοθεσία, ὅπως θὰ ἰδοῦμε παρακάτω.

Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ σημειώσαμε πρὸ τοῦ τέλους τούτου τοῦ κείμενου εἶναι τὸ διαχρονικὸ ἀποτέλεσμα τῶν ὀργανωτικῶν σχεδίων «ἐκβιομηχανίσεώς» τοῦ τότε διὰ τῶν χρημάτων τῆς Κ.Τ.Ε. Ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν ἔλειψαν οἱ προσπάθειες. Μόνο ποὺ τὸ νόημα τῆς «βιομηχανίας» τότε ἦταν ὅποιο εἶναι καὶ σήμερα: τρόπος τοῦ γρήγορου ἐπιχειρηματικοῦ πλουτισμοῦ. Ἔλειψαν ἔτσι οἱ κρίσιμες λεπτομέρειες ὡς πρὸς τὴν σημασία τοῦ πράγματος. Ἀπὸ τὸ 1922 ὡς τὸ 1929 ἱδρύθηκαν 135 «ἐργοστάσια ταπήτων» μὲ μικρασιάτες ἐργάτες. Οἱ «ἐπιχειρηματικὲς τάξεις» θριαμβολογοῦσαν, ὅτι ὅλη ἡ κλασσικὴ βιομηχανία τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μεταφέρθηκε στὴν Ἀθήνα καὶ ἡ ἀνθρωπότητα τοῦ λοιποῦ δὲν εἶχε παρὰ νὰ ἀγοράζει «περσικὰ χαλιὰ» καμωμένα στὴν Ἀττική. Ξέφευγε μόνο ἡ μικρὴ λεπτομέρεια, καὶ αὐτὴ ἦταν, ὅτι αὐτὸς ποὺ πληρώνει ἑκατομμύρια γιὰ ἕνα γνήσιο χάλι δὲν τὸ πληρώνει ὡς βιομηχανικὸ προϊὸν (ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ φκιασθεῖ ἀδιάφορα στὴν Ἀθήνα, τὴν Νέα Ὑόρκη ἢ τὸ Τόκιο), ἀλλὰ ὡς πολιτιστικὸ προϊόν, δηλαδὴ ὡς ἕνα ἔργο τέχνης συνδυασμοῦ σχεδίων καὶ χρωμάτων συγκεκριμένου πολιτιστικοῦ ψυχισμοῦ καὶ περιεχομένου. Εἶναι πολύπλοκη πολιτιστικὴ διεργασία τὸ τί χρῶμα πρέπει νὰ ἔχει τὸ χάλι στὴν σκηνὴ τοῦ σεῒχη γιὰ τὴν πρωϊνή του προσευχὴ καὶ τί χρῶμα τὸ βράδυ ποὺ βγαίνει τὸ φεγγάρι. Νὰ τοῦ παρουσιάσεις ἄλλα ἀντ” ἄλλων χρώματα καὶ σχέδια ἀπὸ τὴν… Ἀττική, ἐπειδὴ κάποιοι «ὀργανώθηκαν» γιὰ τὴν «ἐκβιομηχάνιση», εἶναι πράξη ἀνείπωτης πολιτιστικῆς βαρβαρότητας. Ἡ «βιομηχανία» μας λοιπὸν αὐτὴ φουντάρησε καὶ ἔτσι χωρὶς τὴν ἀντίστοιχη παιδεία φουντάρησαν καὶ οἱ ἄλλες. Γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν λοιπὸν τὰ χρήματα τους οἱ δανειστὲς τῆς Κ.Τ.Ε., ἱδρύθηκε ἡ Ἀγροτικὴ Τράπεζα τὸ 1929 (ἀναλαβοῦσα ἐξ ἀρχῆς τὸ τμῆμα ὑποθηκῶν), προκειμένου νὰ ὑποθηκευθεῖ ὁλόκληρη ἡ γεωργικὴ παραγωγὴ τῆς χώρας. Τὰ πειράματα τῆς » ἐκβιομηχανίσεως» καὶ τοῦ «τεχνολογικοῦ συντονισμοῦ» διὰ τοῦ Τ.Ε.Ε., κάποιοι ἔπρεπε νὰ τὰ πληρώσουν. Καὶ θὰ τὰ πλήρωναν αὐτοὶ πού δὲν μποροῦσαν νὰ ξεφύγουν. Μία ἐκ φύσεως γεωργικὴ χώρα χωρὶς γεωργικὴ ὑποδομή, εἶναι βέβαια ἕνα κράτος «ἐπιχειρήσεων». Ἐπίσης ὅμως κι ἕνα κράτος θεωρητικό…