Βιβλιοπαρουσίαση: “Ο δρόμος με τις αναμνήσεις” της Μόλλης Βότση

Της
Κατερίνας Λιβιτσάνου-Ντάνου

Ένας δρόμος η ζωή μας, που όσο τον περπατάμε τόσο οι αναμνήσεις αυξάνονται και ο χρόνος που μας παρακολουθεί τις θεριεύει. Η Αγρινιώτισσα Μόλλη Βότση, καταξιωμένη πλέον στο χώρο της Ποίησης, περνάει αυτό το μήνυμα στο νέο της ποιητικό βιβλίο, με τίτλο “ο δρόμος με τις αναμνήσεις”, που κυκλοφόρησε αρχές του 2024. Εκτός από το μυθιστόρημα “χάρτινο καράβι” η Μόλλη Βότση έχει εκδώσει τις εξής ποιητικές συλλογές: «Το βάθος της ψυχής μου», «Νοητή απόδραση», «Ταξίδι στ” όνειρο», «Παράθυρο στο φως», «Τραγουδώντας στη βροχή», «Με βάρκα την ελπίδα», «Ανάμεσα στο τίποτα ή στο παν», «Απλή ευτυχία», «Χωρίς ταυτότητα», «Οδός ονείρων», «Ο δρόμος με τις αναμνήσεις». Το εξώφυλλο της τελευταίας κοσμεί φωτογραφία δρόμου απέναντι από το ιστορικό νησί του Κουμουνδούρου στον Πειραιά.

“Ο δρόμος με τις αναμνήσεις” αφιερώνεται “Στην Αντιγόνη” και στην αρχή διαβάζουμε στίχους του Νικηφόρου Βρεττάκου, σχετικούς με τον τίτλο και το μήνυμα του βιβλίου “Πάρε όποιο δρόμο, / όποια στροφή, / ρώτα όποιο δένδρο θέλεις… / Οι δρόμοι όλης της γης / βγαίνουνε στην καρδιά μου…” Ακολουθούν 36 ποιήματα, σε ρέουσα δημοτική, με στροφές, με ρίμα κάποια από αυτά (αστέρι – χέρι, ακρογιαλιά – μαλλιά: πλεχτή, σελίδα 33, Μυστικός αρραβώνας), τα περισσότερα όμως σε ελεύθερο στίχο, με πολλά σχήματα λόγου (κυρίως όμορφες εικόνες ).

Πολλά τα συναισθήματα, που μας δημιουργούνται διαβάζοντας την ποίηση της Μόλλης Βότση, με κυρίαρχο αυτό της ανησυχίας για τη ζωή που περνά, της αγανάκτησης για το χρόνο που αλύπητα αφήνει τα ίχνη του, αλλά και της νοσταλγίας για τα όμορφα και περασμένα “Ας ήταν, κάποτε, Θεέ μου, πίσω να γυρίσουμε / σαν δυο πουλιά, με τα φτερά της νοσταλγίας στα παλιά /………. / μια φωτεινή καινούργια μέρα να ξημέρωνε / κι εγώ στο δρόμο με τις αναμνήσεις να σε περιμένω…(στο δρόμο με τις αναμνήσεις σελίδα 9). Η ποιήτρια πονάει για τους γονείς της, τη μάνα (σελίδα 11) και τον πατέρα ( σελ. 12),που έφυγαν και πολλές φορές έρχονται στα όνειρά της “και ζεις μονάχα στ΄ όνειρό μου”.

Αναφέρεται με ευγνωμοσύνη στο δάσκαλό της, τον περιγράφει και του λέει, έστω τώρα μέσα από τους στίχους της “ευχαριστώ” (σελ. 13). Απευθύνεται στο μικρό αγόρι “με τα τεράστια πεινασμένα μάτια”, που δεν μπόρεσε να βοηθήσει (Ρουάντα, σελ. 25). Δεν ξεχνάει την Ελλάδα “γιατί η Ελλάδα είναι ιδέα” (σελ. 14, ιδανική Ελλάδα), μας καλεί “έλα να πάμε στη δική μας Ελλάδα” (σελ. 10) και ισχυρίζεται ότι “ποτέ δεν έφυγα” (σελ. 35) από την ιδιαίτερη και όμορφη πατρίδα της.

Τα όνειρα της φέρνουν όσα δεν μπόρεσε να αποκτήσει, ανθρώπους που έφυγαν, επιθυμίες και ταξίδια σε μέρη εξωτικά, πάντα με αγαπημένους, που έχει ακόμη ή που δεν μπόρεσε να κρατήσει κοντά της.

Τα στοιχεία της φύσης δίνουν νόημα στη ζωή της: η θάλασσα, ο αγέρας, το φεγγάρι, ο ήλιος, τα λουλούδια, τα πουλιά, τα νησιά, το δάσος “Αγέρα πάρε με / πάνω απ΄ τα κύματα, πάνω απ΄ τα σύννεφα / στην πιο ψηλή κορφή στη γειτονιά των αστεριών…” (σελ. 43, πάρε με). Αυτό όμως που επιθυμεί και έχει ανάγκη περισσότερο είναι η συντροφικότητα. Ποτέ μόνη, αλλά η διαδρομή μαζί με άλλον.

Έτσι η ζωή αποκτά νόημα και ενδιαφέρον “Κράτα σφιχτά το χέρι μου και πάμε / όπου μας πάει / ……/ και πώς θα ξημερώσει αύριο… μη ρωτάς” (σελ. 39, Σε πελάγη ευδαιμονίας). Ο έρωτας που χάθηκε, ο χωρισμός (δικαιολογημένος ή όχι) που πόνεσε, τα όμορφα συντροφικά ταξίδια που ανήκουν στο παρελθόν, η παλιά αγάπη που κρατάει ακόμη, η απογοήτευση του χαμού και της εξαφάνισης, είναι εκφάνσεις ζωής, που παραμένουν ως αναμνήσεις στο δρόμο της. Νοσταλγεί κάποια Καλοκαίρια, μια Πρωτοχρονιά, κάποια Πρωτομαγιά, που είχαν ιδιαίτερο νόημα (Παραμονή Πρωτοχρονιάς σελ.17, Πρωτομαγιά σελ. 27, Καλοκαίρι σελ. 42). Την αγχώνει ο χρόνος “και η σκέψη σου / μακρινή μουσική που σβήνει / εικόνα που ξεθωριάζει / αχνά στο γύρισμα του χρόνου” (Τέλος εποχής, σελ. 38).

Και τελικά εκτός από τις αναμνήσεις, μένει στο δρόμο μας σύμφωνα με την ποιήτρια “Αγάπη – γάργαρο νερό – ήλιος κι αγέρας, / που όλα τα μπορεί / ζεστή σαν τη φωτιά, καθάρια σαν το χιόνι, / σαν πέλαγος απέραντη / και σαν ταξίδι μακρινό που δεν τελειώνει” (Απόλυτος έρωτας, σελ. 19). Καλοτάξιδος “ο δρόμος με τιςαναμνήσεις”. Μόλλη Βότση, να είσαι πάντα δημιουργική και να μας ταξιδεύεις …

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ – ΝΤΑΝΟΥ