«Έφυγε» ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και της Αριστεράς Φώντας Κατωπόδης (Κοτάς)
«Έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 92 χρονών ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και της Αριστεράς Ξενοφώντας Κατωπόδης (Κοτάς).
Κηδεύτηκε την Δευτέρα 19 Γενάρη 2015 στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Καρυά Λευκάδας. Πλήθος συγχωριανών του, φίλων και συντρόφων του συνόδευσαν τη σορό του, απευθύνοντας τον ύστατο χαιρετισμό και εκφράζοντας τα συλλυπητήρια στους οικείους του.
Λέγεται ότι ο εκλιπών ήταν ένας από τους πρώτους που έκανε την πρώτη αντιστασιακή πράξη ενάντια στους Ιταλούς κατακτητές στο νησί μας. Συγκεκριμένα, κυνήγησε με τσεκούρι Ιταλούς που έφτασαν στο χωριό του για την επίταξη του λαδιού, που σταμάτησε για ένα διάστημα ύστερα από την ενέργεια αυτή.
Αργότερα πέρασε στον μόνιμο ΕΛΑΣ. Μετά την επάνοδό του στο χωριό ακολούθησε κι αυτός το δρόμο που επιφυλάχθηκε για δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης: Μακρονήσι, Αη Στράτης. Αποφυλακίστηκε το 1955 και επέστρεψε στο χωριό του, όπου πρωτοστάτησε στη δημιουργία του «Απόλλωνα» Καρυάς. Δεν είχε υπογράψει για ευνόητους λόγους το ιδρυτικό του συλλόγου.
Διετέλεσε στη συνέχεια στέλεχος της ΕΔΑ στη Λευκάδα. Ήταν μεταξύ των πρώτων συλληφθέντων από τη χούντα των Συνταγματαρχών. Πιάστηκε την πρώτη μέρα της δικτατορίας στον Αη Μηνά. Ακολούθησε και πάλι το δρόμο της εξορίας. Μετά την διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας το 1968 εντάχτηκε πολιτικά στο ΚΚΕ εσωτερικού.
Φώτο:
Ο Φώντας Κατωπόδης στα αποκαλυπτήρια αναθηματικής στήλης στην Εγκλουβή Λευκάδας προς τιμήν τριών ηρωικών γυναικών, της Λουκίας Θερμού και των δυο ανήλικων κοριτσιών της, που έχασαν τη ζωή τους στις 17 Φεβρουαρίου 1948, σε μια μεγάλη χιονοθύελλα, πηγαίνοντας να συμπαρασταθούν στο σύζυγο και πατέρα τους Κώστα Θερμό (Τζίνο) που ήταν πολιτικός κρατούμενος (δες ΕΔΩ).
Ο Φώντας Κατωπόδης του Γεωργίου (Κοτάς) έκανε 24,6 χρόνια εξορία κατά δική του αφήγηση εις τον γράφοντα.
Δεν μπόρεσε να ενταχθεί εις τον ΔΣΕ το 1948, όπως είχε αποφασίσει, γιατί τον πρόλαβε η στρατολογία των πολιτών της εποχής, που σκόπευε να περιορίσει (μέσω της εξορίας) την ενίσχυση του ΔΣΕ.
Η όλη εμπειρία του και το βίωμα της εξορίας, έφτασε ακόμα και σε μεγάλη ηλικία ακόμα να του επανέρχεται, όταν οικειοθελώς καθάριζε τα χορταράκια στην άκρη του δρόμου του χωριού του, για να είναι καθαρός ο δρόμος.
Οργάνωσε τακτικά εις την πλατεία της Καρυάς έκθεση φωτογραφίας για την Εθνική αντίσταση και ταυτόχρονα εις το Κτήριο της κοινότητας Καρυάς έκθεση φωτοπροσωπογραφειών παλαιών κατοίκων του χωριού και όχι μόνο, έχοντας συλλέξει με κόπο και δικά του έξοδα, φωτογραφίες από τα σπίτια του χωριού.
Μαζί πήγαμε εις το αρχειοφυλακείον Λευκάδος και ερευνούσε διάφορα στοιχεία, τότε βρήκαμε το τοπογραφικό σκαρίφημα της πλατείας της Καρυάς, αντίγραφου του οποίου εξέθεσε στην Κοινότητα Καρυάς.
Ηταν συνομήλικος του πατρός μου -γεννηθείς το 1922- και νομίζω εις την Καρυά θα πρέπει να ήταν από τους μεγαλύτερους ηλικιακά εναπομείναντες.
Ήταν γνώστης της ιστορίας της αριστεράς και της κοινωνικής ιστορίας σε τοπικό και όχι μόνο και δεν ήταν πρόθυμος να μιλήσει ή να αναμοχλεύσει αυτήν -ίσως τον κούραζε- και σε σπάνιες περιπτώσεις που μιλούσε -όσο τον ήξερα- ήταν ελάχιστα τα λόγια του σχετικά με το αναφερόμενο συμβάν.
Γνωρίζω από συγκυρία -όχι από μαρτυρία του- ήταν συνεξόριστος και φίλος με κάποιον αργότερα (δεκαετία του 1980) σημαντικό επιχειρηματία των Αθηνών, αλλά δεν έγινε κατορθωτό -ή δεν ήθελε ο ίδιος ο Φώντας- από το 1974 και μετά να εργαστεί κοντά του, όπως ο φίλος του επιχειρηματίας τον προέτρεπε. Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποια απώθηση για την εργασία εκ μέρους του Φώντα, αλλά η εξήγηση θα πρέπει να είναι σε θέματα συγκυρίας και διάθεσης της εποχής, μαζί με τον βαρύνοντα ρόλο πάνω του της διάρκειας των 24,6 χρόνων συνολικής εξορίας του και όχι μόνο και μάλιστα στα καλύτερα και πιό ορμητικά-δημιουργικά χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου. Υπάρχει συμβάν τον χειμώνα του 1977 (Φεβ) που η άνοδός του εις την Καρυά Λευκάδος, (τότε ο Φώντας ζούσε στην πόλη της Λευκάδος), για να δεί τον αδελφό του Ιωάννη Κατωπόδη, κινητοποίησε με το σούρουπο την τότε αστυνομία Καρυάς. Αυτό από προσωπική εμπειρία και μάλιστα τότε ως περίπου απορία δική μου με τα μάτια ενός μαθητή του γυμνασίου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της γενέτειρας γής που τον σκεπάζει στην τελευταία του κατοικία.
Eξαιρετικός ΑΝΘΡΩΠΟΣ καί ίδιαίτερα αγαπητός . Ενας ανθρωπος πού πραγματικά τίμησε τήν πατρίδα του .
Σεμνός και λιγομίλητος…θαυμαστός..αξιοπρεπής.συνομήλικος με τον πατέρα μου..έφυγε και αυτος..θυμάμαι ακόμη το στοχαστικό του βλέμμα τον Ιούνιο 1998?? στην πλατεία της Καρυάς σε ένα <> αντάμωμα συντρόφων μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου. Αιώνια νάναι η μνήμη τους.