Από τις πρόβες της παράστασης «Να τ’ κρίνω ή να μην τ’ κρίνω» που θα παρουσιαστεί το Σαββατοκύριακο στη Νικιάνα

Το Σαββατοκύριακο 4-5 Απριλίου (δυο παραστάσεις) και ώρα 20:30 θα παρουσιαστεί στο ξενοδοχείο «Γαλήνη» στη Νικιάνα, από την Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Νικιάνας «οι Σκάροι», για πρώτη φορά το έργο «Να τ’ κρίνω ή να μην τ’ κρίνω» της Λευκαδίτισσας ποιήτριας και συγγραφέως κας Ιωάννας Κόκλα.

Την σκηνοθεσία του έργου υπογράφει ο Θεόδωρος Κωστόπουλος, ενώ η σκηνογραφία και η μουσική επιμέλεια είναι της κας Λιάνας Πιτικάρη. Οι ηθοποιοί, όλοι τους ερασιτέχνες, συγχωριανοί μας, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που έχουν όμως αποδείξει και από άλλες παραστάσεις το ταλέντο τους.

Ίσως και να κατόρθωσαν αυτή τη φορά να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, αφού, πέρα από τη σκληρή δουλειά (δεν είναι υπερβολή ότι οι πρόβες έφταναν καμιά φορά μέχρι και τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες) και το μεράκι που τους διακρίνει, αισθάνθηκαν, θες από άμεσα βιώματα οι πιο παλιοί ή από πατρογονικά ακούσματα οι νεώτεροι, να είναι το έργο δικό τους. Έτσι πήραν την παράσταση στην πλάτη τους σε μια σεμνή προσπάθεια να αποδώσουν και τον οφειλόμενο σεβασμό στους προγόνους τους, που θα μπορούσαν όμως να είχαν ζήσει όχι μόνο στον μικρόκοσμο των χωριών του Αλεξάνδρου, αλλά και σε κάθε άλλο χωριό του νησιού μας.

«Η τέχνη του θεάτρου βρίσκεται πάντοτε σε συνάρτηση με τη ζωή και ερμηνεύει τα αιτήματά της «ηδυσμένω λόγω». Κωμική τραγωδία ζωής ο θεατρικός λόγος της ποιήτριας συγγραφέως Ιωάννας Κόκλα στο έργο «Να τ΄ κρίνω ή να μη τ΄ κρίνω», αποδοσμένος με τη ζωτική ανασεμιά της Λευκαδίτικης ντοπιολαλιάς αφυπνίζει συνειδήσεις, διεγείρει συναισθήματα, προβληματίζει, ψυχαγωγεί.

«Πρόκειται για ένα αυθεντικό έργο που υπερβαίνει στο τέλος τα όρια της κωμωδίας, της σάτιρας και του σκώμματος, που αναζωογονεί και περισώζει, όχι απλώς το γλωσσικό ιδίωμα των χωριών της Λευκάδας, αλλά κάτι απ΄ την βαθύτερη ουσία που συγκροτούσε την ύπαρξη των προσώπων που πέρασαν απ΄ αυτά τα μέρη και που αντιμάχεται το ισοπεδωτικό πέρασμα αυτού που αποκαλούμε «σύγχρονο πολιτισμό», γράφει ο Σπύρος Βρεττός.

Ο ηθογραφικός και λαογραφικός χαρακτήρας του έργου όσο και η θαυμάσια σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων, αποτελούν μια επιτυχημένη σύνδεση διαμαρτυρίας του καταδυναστευόμενου λαού από τους εκάστοτε εξουσιαστές. Σημαντική πτυχή η μετανάστευση, αυτή που έδιωξε τους Έλληνες εργάτες στην δεκαετία του 1950, η ίδια που διώχνει σήμερα τους απελπισμένους νέους επιστήμονες από την χώρα μας.»

«Στο έργο που σας παρουσιάζουμε ο θεατής θα βρει ένα λόγιο λυρισμό πλάι στις λαϊκές καταβολές κάποιων μορφών, ρητορική και σοφιστική πλησμονή πλάι στην αφοπλισμένη παράδοση σε λαϊκά επιβιώματα. Δεν είναι πάντα μια πρόταση αυθεντικής ζωής, κι αν είναι, περιέχει και για τον θεατή του καιρού στοιχεία νοσταλγίας και ρομαντικό καταφύγιο.

Η αναβίωση των λαογραφικών δρώμενων σε συνδυασμό με τη σωστή χρήση λευκαδίτικης ντοπιολαλιάς προσδιορίζουν ένα άριστο αποτέλεσμα τις σκέψης και της δράσης όχι μόνο των προγενέστερων αλλά και εμάς των μεταγενέστερων.»