Περί του εκσυγχρονισμού και των εκσυγχρονιστών των ετών 1997-2003 (Μέρος 1ον)

Του Θεόδωρου Αραβανή

Τα έτη της μεταπολιτευτικής περιόδου της χώρας 1997-2003 ονομάστηκαν -αυτοονομάστηκαν- από τους ίδιους τους κυβερνώντες ως τα χρόνια του εκσυγχρονισμού της χώρας και αυτοί, οι κυβερνώντες και κρατούντες τότε, αυτοπροτάθηκαν ως εκσυγχρονιστές!

Το πρώτο πράγμα το οποίο μετά ακραίας σπουδής επεδίωξαν τότε οι εκσυγχρονιστές κυβερνώντες και κυβερνητικοί ήταν να μεθοδεύσουν την οικονομική πολιτική της χώρας, προς την κατεύθυνση της υπεραξίας των χρεωγράφων, δηλαδή την κανονικοποίηση των συναλλακτικών σχέσεων των πολιτών και των επιχειρήσεων προς την κατεύθυνση του χρηματιστηριακού τζόγου, απ΄ τον οποίον θα προέκυπταν τα επιχειρηματικά και ατομικά υπερκέρδη, αφού πρώτα όμως είχαν εκταμιευτεί οι οικονομίες και οι καταθέσεις της χώρας, στρεφόμενες προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού του τζόγου των μετοχών και των χρεωγράφων γενικά!!!

Ουσιαστικά το φαινόμενο αυτό δεν είχε προηγούμενο στην ιστορική διαδρομή της χώρας μετά τα αντίστοιχα Λαυρεωτικά του 19ου αιώνα (τότε που κυριολεκτικά φάγανε την ιδιωτική αποταμίευση των πολιτών οι χρυσοκάνθαροι και οι Εθνικοφαγάδες, κατά την ορολογία της εποχής).

Το δεύτερο μεθοδικά παραφερνάλι το οποίο έφερε ο εκσυγχρονισμός της εποχής 1996-2003 ήταν η υπογείως και στα μουλωχτά με διοικητικο-οικονομικά μέτρα, μετατροπή της κατοικίας από αγαθό για την ιδιοκατοίκησιν σε εμπόρευμα!!! Καταργώντας τα θεσμικά και οικονομοδοτικά όργανα ελέγχου της αξίας και διαμόρφωσης των τιμών των ακινήτων, ουσιαστικά δρομολόγησε την κατοικία ως είδος υπό το πρίσμα της εμπορικής αξιολόγησης και προοπτικής της, με αποτέλεσμα την δραματική αύξηση της αξίας των ακινήτων ανά τετραγωνικό μέτρο. Μέσα σε αυτά τα μέτρα υπήχθησαν και ως νομιμοποιημένα υπόρρητα χρηματοδοτούμενα και οι ημιυπαίθριοι χώροι!!!

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα ότι το έτος 2000 ένα διαμέρισμα 3ου ορόφου 110 τμ σε μεσοαστικό σημείο πόλης της Ελλάδος κόστιζε ίσαμε το 130% του ίδιου διαμερίσματος σε καλύτερη αστική περιοχή εις το Βερολίνο. Και αυτή η μεθοδική κατάληξη της κατοικίας από αγαθό σε εμπόρευμα επιδιώχθηκε εκσυγχρονιστικά, καίτοι διαφωνούσαν γνωμοδοτικά τα αντίστοιχα αρμόδια υπερκείμενων θεσμών της τότε Ευρώπης. (Εδώ η μετατροπή της κατοικίας από αγαθό σε εμπόρευμα ήταν κυριολογικά πολιτική εκσυγχρονιστική εκλογή και επιλογή).

Στο μέλλον κάποιοι ιστορικοί ερευνητές θα φτάσουν αναγκαστικά να καταγράψουν τα όσα έλαβαν χώρα και μεθόδευσαν ως συγκεκριμένες κυβερνητικές αποφάσεις και κοινωνικές υλοποιήσεις για τα ακίνητα και τα κτήματα (ευρύτερος οικονομολογικός όρος), την εποχή του εκσυγχρονισμού και ιδιαίτερα τα έτη 1997-2000. Καθώς και την ουσιώδη σχέση αυτής της παραμέτρου με τον από το 2010 και μετά καθημαγμό της χώρας.

Το τρίτο μεθοδολογικά και κοινωνικό καλούδι που έφερε ο εκσυγχρονισμός της χώρας τα έτη 1997-2003 ήταν η εισαγωγή του μεγέθους «ευρώ» ως νόμισμα – γιατί νόμισμα (ως γενικό ανταλλακτικό ισοδύναμο) δεν υπήρξε ποτέ, ούτε και στις μέρες μας είναι σύμφωνα με τα όσα θεσμικά αναγκαία για την ύπαρξη και την λειτουργία νομίσματος. Δεν είχαν λάβει διόλου υπ΄ όψιν των, οι εκσυγχρονιστές εγκέφαλοι των ετών αυτών, την νομισματική περιπέτεια και αστάθεια του έτους από το 1994 της δραχμής. Και ανέξοδα προχώρησαν σε υποτίμηση του ιστορικού νομίσματος κατά 14% περίπου την Άνοιξη του 1998 για την σύνδεση με την δήθεν λογιστική ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ecu), ως προάγγελο ισοτιμιακά περίπου του επερχόμενου ευρώ και δραχμική ανατίμηση 1,5% το έτος 2000.

Και αφού μυστηριωδώς και ανεξηγήτως είχε καθοριστεί -από ποιους αλήθεια και με ποιόν σκοπό και στόχο;;;;;- η ισοτιμιακή περίπου σχέση του επερχόμενου ευρώ στο φάσμα 300-350 δραχμές, για να κάτσει τελικά η μπίλια της νομισματικής ρουλέτας στην ισοτιμία 340,75 δραχμές = 1ευρώ.!!!!!! Ο εκσυγχρονισμός και οι τρόφιμοί του τότε δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να εξηγήσουν στους πολίτες, αλλά ούτε στους κοινωνικούς φορείς συλλογικά, πως, γιατί, που, πότε, καθορίστηκε αυτή η ισοτιμία της εισαγωγής ενός μεγέθους του ευρώ εις αντικατάστασιν του θεσμισμένου κοντά 180 χρόνια νεοελληνικού νομίσματος (δραχμής) ως γενικό συναλλακτικό ισοδύναμο!!!!!!

Ακόμα υπάρχουν και τα όσα διαδικαστικά είχαν προηγηθεί, σε όποιες τότε ελαχιστότατες έως καθόλου συλλογικές συζητήσεις, σε αρμόδια επιστημονικά ή κομματικά συλλογικά όργανα – τα οποία είχε απαξιώσει και αυτά ο εκσυγχρονισμός ως πολιτική πρακτική. Σύμφωνα με τα ελάχιστα προδιαδικαστικά που έλαβαν χώρα λοιπόν, και σχετικά με την εισαγωγή του ευρώ, οι κυβερνητικοί εκσυγχρονιστές οι οποίοι είχαν επανδρώσει το κράτος ως κομματικός σχηματισμός κατά την συνταγματική πολιτειακή νόρμα του 1975, λοιδορούσαν μέχρι γέλωτος και προβοκάριζαν έως τσαλαπατούσαν ενεργητικά όποιον και όποιους ακόμα και από την επιστημονική κοινότητα, διαμόρφωναν έναν προβληματισμό για περαιτέρω συζήτησιν, σχετικά με όσα επερχόμενα εις την Ελληνική κοινωνική, οικονομική και επιχειρηματική ζωή της χώρας από την εισαγωγή του ευρώ και μάλιστα στην συγκεκριμένη ισοτιμία με την δραχμή.

Εξαπολύθηκε απηνής διωγμός τότε τα έτη 1997-2003 από την εκσυγχρονιστική κυβερνοκοινωνική ομάδα και τους ιδεολόγους εκσυγχρονιστές, σε όποιον εξέφραζε προβληματισμό και προέτασσε την ανάγκη διαλόγου και διασποράς αυτού του διαλόγου, σχετικά με την επερχόμενη συναλλακτικά οικονομική και κοινωνική διάσταση της χώρας, μετά την εισαγωγή από την 01/01/2002 του «ευρώ» και με την συγκεκριμένη ισοτιμική σχέση, ως γενικό συναλλακτικό ισοδύναμο της χώρας.