«Το φραγκιάτο έχει παρτσινέβελο…»

Σταθήκαμε, προσπαθώντας να βγάλουμε ετυμολογικά και εννοιολογικά μια άκρη. Το φραγκιάτο το ξέραμε, συνηθισμένη λέξη στα χωριά μας. Πάνε τώρα εφτά χρόνια που είχαμε κάνει και μια ανάρτηση για τη δικιά μας κληματαριά. (Δες εδώ).

Το παρτσινέβελο όμως πρώτη φορά το βλέπαμε. Λατινογενή σίγουρα η ετυμολογία της λέξης, αλλά άγνοια για το τι σήμαινε. Αποκλείσαμε να τα έχει ραντίσει με κάτι, δεν κόλλαγε. Και ξάφνου βλέπουμε το χωριανό μας. «Εσύ το έγραψες, τι πάει να πει;». «Καλά δεν ξέρεις, ότι έχει νοικοκύρη!».

Και καλά έκανε ο άνθρωπος. Είναι η εποχή που σκαρίζουν τα σταφύλια. Πέρασμα είναι. Από μια ράτα ο ένας να πάρει… Η πινακίδα λοιπόν αποσκοπεί, έστω κι αν κάποιοι ενδεχόμενα δεν θα την καταλάβουν, στο να αποτρέπεται το ξεράτισμα.

Παρτσινέβελος = ο συνιδιοκτήτης· βενετ. parcenovole (K. Dietrich στην Byz. Zeit 10, 954), μας πληροφορεί στο εξαιρετικό «Ετυμολογικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής», ο Ν. Π. Ανδριώτης, όπου ανατρέχουμε καμιά φορά.

Θυμούμαστε τώρα στο χωριό -το κάθε σπίτι είχε την κληματαριά του- κάτι σταφύλια σα σκοπούλια. Ποικιλία τσαούσι, με κάτι μακρόστενες ράτες. Σκουρογάλαζες στο χρώμα, όταν ωρίμαζαν. Δεν τα βλέπουμε τώρα. Εύγευστα και με λίγες ράτες χόρταινες. Μια από τις αγαπημένες μας ασχολίες ως πιτσιρικάδες ήταν το ξεράτισμα, που γινόταν κυρίως τα μεσημέρια που οι νοικοκυραίοι κοιμούνταν. Δεν φτάναμε κιόλας, έπρεπε να κάνεις άλματα εις ύψος.