Έντονη η δυσοσμία από το κουφάρι μοσχαριού μέσα στον οικισμό Κολυβάτα

Τοπικιστής σε υπέρμετρο βαθμό δεν είμαι κι ούτε ενοχλούμαι προσωπικά άμεσα από το περιστατικό αφού δεν μένω πια στον οικισμό που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στα Κολυβάτα Λευκάδας. Καμιά βόλτα που και που. Όπως καλή ώρα χθες το απόγευμα που δεν μπορούσες να σταθείς από την έντονη δυσοσμία. Τα ίδια λοιπόν θα έγραφα αν το συμβάν λάβαινε χώρα σε οποιοδήποτε άλλο χωριό του νησιού μας.

Κι η ιστορία έχει ως εξής: Εδώ και κάμποσο καιρό ψόφησε ένα μοσχάρι μέσα στον οικισμό, σε μια άκρη του χωριού. (Δες εδώ). Έχει αρχίσει ήδη η αποσύνθεση και η δυσοσμία είναι πλέον έντονη σε μεγάλη ακτίνα, ανάλογα βέβαια και με την πορεία κάθε φορά του αέρα. Το χωριό έχει εγκαταλειφθεί στην πλειοψηφία του εδώ και χρόνια από τους μόνιμους κατοίκους του, που άλλοι αποδήμησαν και άλλοι μετεγκαταστάθηκαν στον παραθαλάσσιο οικισμό της Νικιάνας, όπως συνέβη και με μια σειρά άλλα χωριά της ενδοχώρας του νησιού μας που είχαν πρόσβαση στη θάλασσα. Μένουν όμως ακόμη στον οικισμό κάποια άτομα όλη την εποχή του χρόνου, που γίνονται περισσότεροι κάθε καλοκαίρι με τους ξένους που έχουν αγοράσει σπίτια κι έρχονται για να περάσουν τις διακοπές τους.

Επίσης, έχουν ξεκινήσει δειλά-δειλά τα τελευταία χρόνια και ενοικιάζονται κάποια καταλύματα σε σπίτια που έχουν ανακαινιστεί από ντόπιους, ενώ μέσα στον οικισμό και σε κοντινή, σχετικά, ευθεία απόσταση από το ψόφιο ζώο λειτουργεί εδώ και χρόνια μια ταβερνίτσα που αναφέρεται σε μια πλειάδα ξένων κυρίως ταξιδιωτικών οδηγών. Ως εκ τούτου ο οικισμός παρουσιάζει ακόμη την εποχή αυτή μια σχετική κίνηση, όπως συμβαίνει εξάλλου με όλο το νησί της Λευκάδας.

Θεωρώ λοιπόν απαράδεκτο το γεγονός ότι ενώ έχει περάσει τόσος καιρός από το συμβάν δεν έχει φροντίσει καμία υπηρεσία για την ταφή του ζώου. Πέρασαν ομολογουμένως κάποιες υπηρεσίες που έκαναν τη δουλειά που τους αναλογεί και προβλέπεται από το νόμο σε αυτού του είδους τα περιστατικά, αλλά το ζώο παραμένει ακόμη μέχρι σήμερα άταφο. Ο Δήμος από την πλευρά του φρόντισε να ρίξει λίγο ασβέστη πάνω στο κουφάρι του ζώου και προέβη επίσης, όπως μας μεταφέρθηκε από τους κατοίκους, σε κάποια απολύμανση της περιοχής. Από κει και πέρα περιμένει, μάλλον, τη φύση να κάνει τη δουλειά της με τους κατοίκους όμως, αλλά και τους επισκέπτες, να υφίστανται όλο αυτό το διάστημα τις συνέπειες αυτής της διεργασίας.

Σε επικοινωνία που είχαμε πριν λίγο καιρό με το Δήμο Λευκάδας, όσον αφορά την ταφή του ζώου, ο κ. Στάθης Βλάχος, εντεταλμένος για την καθαριότητα, μας είπε ότι ο χειριστής του εκσκαφέα αρνείται να περάσει μέσα από ιδιοκτησίες που παρεμβάλλονται μέχρι να προσεγγιστεί ο χώρος που βρίσκεται το κουφάρι του ζώου. Για το οποίο όμως θα μπορούσε να ζητηθεί η άδεια των ιδιοκτητών ή των απογόνων τους, αφού πολλοί έχουν αποδημήσει πλέον εις Κύριον. Άσε που θα υπάρχουν κι ένα σωρό «παραθυράκια» γι΄ αυτού του είδους τα περιστατικά, όπως του «δημόσιου συμφέροντος» στην εξειδίκευσή του για την προστασία της δημόσιας υγείας κ.λπ.

Γνωρίζουμε τις ευαισθησίες του κ. Στ. Βλάχου για την ορεινή Λευκάδα. Ευαισθησίες καμιά φορά πέραν του δέοντος όσον αφορά το χωριό της καταγωγής του. Ως εκ τούτου θα του θέσουμε ευθέως το ρητορικό ερώτημα: Αλήθεια κ. Βλάχο δεν θα κινούσατε γη και ουρανό για να επιλύσετε το πρόβλημα αν το περιστατικό αυτό τύχαινε να λάβει χώρα σε μια άκρη του οικισμού της Καρυάς; Αυτό λοιπόν σας καλούμε να κάνετε και τώρα, όσο είναι ακόμη εφικτό…

Το ίδιο ρητορικό ερώτημα θα απευθύνουμε επίσης και στο Τοπικό Συμβούλιο Αλεξάνδρου καθώς και στον υπερδραστήριο κατά τα άλλα, σε ζητήματα που άπτονται του παραθαλάσσιου οικισμού της Νικιάνας, πρόεδρό του. Ποιες θα ήταν οι ενέργειές τους αν το περιστατικό τύχαινε να συμβεί μέσα στον οικισμό της Νικιάνας, σε κοντινή απόσταση από σπίτια; Μήπως κύριοι πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσετε ότι εκπροσωπείτε την μεγάλη πράγματι σε έκταση, και προβλήματα, περιοχή της πρώην κοινότητας Αλεξάνδρου, συμπεριλαμβανομένων και των τριών ορεινών οικισμών της, κι όχι μόνο τη Νικιάνα;

Κι αφήσαμε ως τελευταίο αποδέκτη του ερωτήματος, καθόλου ρητορικό αυτή τη φορά, το σύλλογο Φίλων Αλεξάνδρου «Φηγός», που επιδιώκει, μεταξύ άλλων, στους καταστατικούς του σκοπούς, «την προώθηση της πνευματικής και πολιτιστικής ανάπτυξης των οικισμών (Αλέξανδρος (σ.σ.: βλ. Μαυρογιαννάτα), Κολυβάτα, Κιάφα) και την προσπάθεια για την επίτευξη των καλύτερων δυνατών όρων για την ποιότητα ζωής των προσώπων που κατοικούν ή διαμένουν στην περιοχή αυτή», με την παράκληση να μας κοινοποιήσει τις ενέργειες στις οποίες έχει προβεί για το συγκεκριμένο περιστατικό. Δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά, αλλά πολύ αμφιβάλλουμε αν τους είναι γνωστό το σημείο που βρίσκεται το κουφάρι του ζώου! Αλεξάνδρου, λοιπόν, πλην Κολυβάτων είναι, μάλλον, το συμπέρασμα που αβίαστα συνάγεται…