Καπάκια από πλαστικά μπουκάλια νερού για «καλό σκοπό»…

Παραδόθηκαν από το Σύλλογο με ειδικές ανάγκες «Η ΕΛΠΙΔΑ» στο Γηροκομείο

Λίγο ή πολύ έχει υποπέσει στην αντίληψη του καθενός ότι πολλοί συμπολίτες μας μαζεύουν τα καπάκια από τα πλαστικά μπουκάλια νερού. Μια πρακτική που εφαρμόζεται σε πολλά νοικοκυριά μηδέ του δικού μου εξαιρουμένου. Ρώτησα κάποτε στο σπίτι για ποιο λόγο και η απάντηση ήταν ότι τα θέλει …η τάδε, για την αγορά ενός αναπηρικού αμαξιδίου. Λίγο παράξενο μου ακούστηκε, αλλά δεν έδωσα και συνέχεια, απλά άρχισα κι εγώ να τα ξεχωρίζω από τα ανακυκλώσιμα πλαστικά μπουκάλια σε ένα καλαθάκι. Κι αυτό συνεχίζεται ακόμη μέχρι σήμερα.

Εδώ να πούμε ότι το πλαστικό μπουκάλι νερού έχει γίνει σύμβολο του Νεοέλληνα. Δεν υπάρχει άνθρωπος, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, που να μην κυκλοφορεί με ένα πλαστικό μπουκάλι στο χέρι. Πολλά από αυτά θα πεταχτούν κατόπιν στα πιο απίθανα σημεία: σε παραλίες, σε λόγγους, σε βουνά, σε λαγκάδια, όπου μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου. Και μέχρι να αποσυντεθεί ένα πλαστικό μπουκάλι θα περάσουν καμιά τρακοσαριά χρόνια.

Όταν λοιπόν μαζευτεί μια ικανή ποσότητα από τους κατά τόπους «συλλέκτες», που είναι συνήθως κοινωνικά ευαισθητοποιημένα άτομα, συγκεντρώνονται κατόπιν με ευθύνη συλλόγων σε κεντρικά σημεία. Ένας απ΄ αυτούς το συλλόγους που το κάνει είναι ο Σύλλογος με ειδικές ανάγκες «Η ΕΛΠΙΔΑ», που προσέφερε πρόσφατα τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού που είχε μαζέψει στο Γηροκομείο Λευκάδας. Για «καλό σκοπό», που δεν είναι άλλος από την αγορά, πράγματι, ενός αναπηρικού αμαξιδίου.

Βέβαια, γι΄ αυτό απαιτείται μια πολύ μεγάλη ποσότητα, ώστε να πουληθεί κατόπιν σε κάποιο κέντρο ανακύκλωσης, για την δική μας περιοχή στο Αγρίνιο. Ένα κιλό πιάνει 15 με 20 λεπτά. Ένας τόνος, που σημαίνει 540.000 καπάκια μπουκαλιών, αποφέρει σε μέση τιμή γύρω στα 180 ευρώ, ενώ ένα αναπηρικό αμαξίδιο κοστίζει από 150-3.000 ευρώ, όπως επισημαίνει ο κ. Πρόδρομος Θεοδωρακόπουλος, Διευθυντής ΓΕ.Λ. Πλατέος, σε άρθρο του στο site emvolos.gr με τίτλο «Μύθοι και πραγματικότητα για τη συλλογή-ανακύκλωση των πλαστικών καπακιών», που εξηγεί με σαφήνεια τους κοινωνικούς αλλά και τους περιβαλλοντικούς λόγους για την έτσι κι αλλιώς χωριστή συλλογή των καπακιών.

Μεταξύ άλλων γράφει:

«… Όμως, γιατί γίνεται αυτό και τι ρόλο παίζει η Χημεία;

Μία ακόμα αλήθεια προκύπτει από δύο σύμβολα που βλέπουμε στο κάτω μέρος πλαστικών μπουκαλιών και των καπακιών και έχουν σχέση με την ανακύκλωση. Σημείωση: τριγωνάκια με άλλους αριθμούς στο κέντρο υποδηλώνουν διαφορετικό είδος πλαστικών π.χ. το 3 αντιστοιχεί στο PVC, το 5 στο PP (πολυπροπυλένιο) κ.ά.

Αυτό είναι το τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο, επίσης γνωστό ως PETE ή ΡΕΤ. Τα περισσότερα μπουκάλια νερού και αναψυκτικών φτιάχνονται από αυτό το πλαστικό και είναι συνήθως ασφαλή. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι το υλικό αυτό έχει μία πορώδη επιφάνεια που επιτρέπει στα βακτήρια να συσσωρεύονται, πράγμα που επιβάλλει να μην επαναχρησιμοποιούνται αυτές οι φιάλες ως αυτοσχέδια δοχεία.

Αυτό είναι το πολυαιθυλένιο υψηλής πυκνότητας, ή αλλιώς HDPE ή PE HD (High Density Polyethylene). Οι περισσότερες συσκευασίες γάλακτος, τα μπουκάλια απορρυπαντικών, τα μπουκάλια χυμού και κυρίως τα καπάκια των συσκευασιών νερού και αναψυκτικών φτιάχνονται από αυτό. Είναι συνήθως αδιαφανές. Αυτό το πλαστικό θεωρείται ασφαλές και έχει χαμηλό κίνδυνο έκλυσης χημικών.

Η διαφορετική χημική σύνθεση των υλικών αυτών (διαφορετικής υφής και αντοχής) έχει ως αποτέλεσμα αν τα πλαστικά καπάκια τοποθετηθούν μαζί με τα πλαστικά μπουκάλια, επειδή δε λιώνουν στην ίδια θερμοκρασία ενδέχεται να καταστρέψουν ολόκληρη την παρτίδα ανακύκλωσης.

Αν πάλι τα πλαστικά καπάκια τοποθετηθούν μόνα τους προς τήξη, επειδή η διαδικασία αυτή είναι πιο σύνθετη, κοστίζει περισσότερο και τελικά θεωρείται λιγότερο κερδοφόρα στην αγορά και το μειονέκτημα είναι ότι χρειάζονται μεγάλες ποσότητες για να δημιουργηθεί «συμφέρουσα» παρτίδα για εκμετάλλευση, με συνέπεια πολλοί φορείς ανακύκλωσης να μην τα δέχονται (σημ: στην Ευρώπη είναι ελάχιστα τα εργοστάσια που ανακυκλώνουν το πλαστικό από τα καπάκια). Εξάλλου στις οδηγίες πολλών φορέων περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης στο θέμα της ανακύκλωσης, που είναι δημοσιευμένες στο διαδίκτυο, περιλαμβάνεται ο διαχωρισμός των καπακιών και το πέταγμα τους στους συμβατικούς κάδους σκουπιδιών.

Τα καπάκια από πλαστικά μπουκάλια είναι συνήθως τόσο μικρά, που εύκολα μπορεί να παραβλέψει κανείς τον αντίκτυπο που μπορούν να έχουν στο περιβάλλον. Αν πετάξεις ένα στο δρόμο, στο πάρκο ή στην παραλία, πιθανόν να μην το θεωρήσεις και σπουδαία υπόθεση. Έρευνες, όμως, έχουν δείξει ότι τα καπάκια από πλαστικά μπουκάλια είναι ένα από αντικείμενα που βρίσκονται περισσότερο στα σκουπίδια παραλιών, κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων καθαριότητας και είναι το δεύτερο πιο συχνά πεταμένο αντικείμενο μετά τα αποτσίγαρα!

Πόσο αξίζουν τα καπάκια αν πουληθούν σε μία εταιρία; 15-20 λεπτά το κιλό ή καλύτερα ένας τόνος αποφέρει σε μέση τιμή περίπου 180 ευρώ. Μικρό ποσό, θα πει κάποιος, σε σχέση με την ποσότητα που απαιτείται για να συμπληρωθεί ένας τόνος (περίπου 540.000 καπάκια μπουκαλιών) και την αξία ενός αναπηρικού καροτσιού (από 150 μέχρι 3.000 €)!

Όμως εμείς μαζεύουμε καπάκια γιατί:

α. μειώνουμε τον όγκο των «άχρηστων» σκουπιδιών που πετιούνται στους κάδους ή στο έδαφος και δημιουργούν ένα αισθητικά αρνητικό αποτέλεσμα.

β. αναπτύσσουμε την περιβαλλοντική – οικολογική συνείδηση μας εντάσσοντας την ανακύκλωση στην καθημερινότητά μας.

γ. κυρίως όμως γιατί έχουμε μία μεγάλη καρδιά και μία πολύ μεγάλη αγκαλιά ώστε να συμβάλουμε και να προσφέρουμε σε πρωτοβουλίες κοινωνικής ευαισθητοποίησης…».