Ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Λευκάδας για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Σε ανακοίνωσή της για την εξέγερση του Πολυτεχνείου η ΕΛΜΕ Λευκάδας αναφέρει:

«Το μετεμφυλιακό κράτος, όργανο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, οργάνωσε, με διάθεση ρεβανσισμού, τις ζωές των ανθρώπων μέσα σε συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής ασφυξίας.

Η διατήρηση των «εκτάκτων μέτρων» του εμφυλίου, το κλίμα τρομοκρατίας, τα στρατοδικεία, οι εκτελέσεις, όπως αυτή του Ν. Μπελογιάννη το 1952, και οι πολιτικές δολοφονίες, με χαρακτηριστική περίπτωση τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρ. Λαμπράκη από το παρακράτος το 1963, συνθέτουν την καταθλιπτική εικόνα της πολιτικής πραγματικότητας του τόπου από το τέλος του εμφυλίου ως την επιβολή της δικτατορίας.

Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση του ελληνικού κράτους σε συνδυασμό με τις οξυμένες ενδοαστικές αντιπαραθέσεις στις οποίες ενεργό ρόλο διαδραμάτιζε το Παλάτι, και οι οποίες εκδηλώθηκαν με ενάργεια στα Ιουλιανά το 1965, οδήγησαν στην επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που υποστηρίχτηκε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Ο ελληνικός λαός, για επτά χρόνια, μπήκε στο γύψο και έζησε σε συνθήκες κρατικής καταστολής και βίας, εκφάνσεις της οποίας υπήρξαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, ο έλεγχος των συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι εξορίες, ο έντονος αντικομμουνισμός και η επιβολή μιας ακροδεξιάς υποκουλτούρας που προκάλεσε μία γενικότερη καθίζηση σε επίπεδο ιδεών.

Η αντιδικτατορική πάλη, η οποία πρωτοεκδηλώθηκε με αργό βηματισμό και σχετικά άμαζα, ενδυναμώθηκε σταδιακά και κορυφώθηκε με τον ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973.

Η φοιτητική εξέγερση, που πλαισιώθηκε γρήγορα από τον εργαζόμενο λαό, συνδύασε το αυθόρμητο με το συνειδητό και πολιτικοποίησε άμεσα τα αιτήματά της. Δεν έμεινε, δηλαδή, στο επίπεδο της απλής φιλελευθεροποίησης στο χώρο των Πανεπιστημίων αλλά κατέδειξε τον κυρίαρχο ρόλο της οικονομικής βάσης και αμφισβήτησε εν συνόλω το καπιταλιστικό σύστημα και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, διεκδικώντας έναν νέο κόσμο, μετά την ύβρη.

Η Χούντα κατέστειλε την εξέγερση με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας και οδήγησε σε έναν αιματηρό απολογισμό με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Ωστόσο, το φοιτητικό κίνημα με την αφοβία και την ασυμβίβαστη πάλη του κατήγαγε ένα αποφασιστικό πλήγμα στο καθεστώς.

Το Πολυτεχνείο αποτελεί πηγή προβληματισμού και έμπνευσης για τις σύγχρονες γενιές. Τα μηνύματα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία παραμένουν επίκαιρα.

Ζούμε σε μία εξαιρετικά ρευστή εποχή, αντιμέτωποι με τη βάρβαρη επίθεση που έχει εξαπολύσει το Κεφάλαιο απέναντι στους εργαζόμενους. Η επίθεση αυτή έχει επιφέρει την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας μέσω των δανειακών συμβάσεων, την οικονομική εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων όπως διαμορφώθηκαν μεταπολεμικά, την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους ιδιαίτερα στους τομείς της υγείας και της παιδείας και την επανάκαμψη των φασιστικών ιδεολογιών.

Επομένως, 44 χρόνια μετά, τα προτάγματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου εκκρεμούν ακόμα και μας δείχνουν το δρόμο.

Ο Νοέμβρης, ως εξεγερσιακό συμβάν, τέμνει το πεπερασμένο σώμα της ιστορίας και εκλύει τα ατελεύτητα σημαίνοντα της χειραφέτησης. Γι’ αυτό θα εμπνέει πάντα τους φτωχούς, τους καταπιεσμένους και τους αδικημένους αυτού του κόσμου. Γι’ αυτό θα αποτελεί πάντα όχληση, αγκάθι και θα στοιχειώνει την εξουσία, που μάταια προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να στομώσει και να λειάνει τις αιχμές του ανυπότακτου Νοέμβρη!»