Τα νταμάρια της ντροπής…. – Του Θοδωρή Γεωργάκη (Παποράκη)

Του Θοδωρή Γεωργάκη (Παποράκη)

Με αφορμή την κατολίσθηση, που σημειώθηκε στο γνωστό ντροπιαστικό νταμάρι της Απόλπαινας, που δυστυχώς, εξήντα χρόνια τώρα είναι το σήμα κατατεθέν της Λευκάδας, σαν προβάλλεις στο Αϊ Αντώνη, χωρίς ποτέ και καμία αρχή να ευαισθητοποιηθεί να κλείσει αυτή την χαίνουσα για δεκαετίες μουτζούρα στην καρδιά της Λευκάδος, που τώρα παίρνει και χαρακτηριστικά κινδύνου, όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, με αφορμή, λοιπόν την οργή της φύσης, θα σας παρουσιάσουμε συνολικά πέντε πληγές νταμαριών, πάνω στο σώμα της Λευκαδίτικης γης, που, δεκάδες χρόνια τώρα, χάσκουν σαν … ανοιχτές παλάμες, εύσημα αντεκδίκησης της γης στους κατά καιρούς προχειρολόγους, που ναι μεν πήραν υλικό και έφτιαξαν σπίτια και υποδομές στο νησί, αλλά άφησαν πίσω τα… απόβλητά τους χωρίς ποτέ, ιδιώτες και κράτος, να ενδιαφερθούν για την αποκατάσταση και ανάπλαση αυτών των νταμαριών, όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτισμένη χώρα…

Γνωρίζουμε πέντε περιπτώσεις νταμαριών, τουλάχιστον, στα βορειανατολικά χωριά του νησιού, γιατί σίγουρα υπάρχουν και στα νοτιοδυτικά χωριά νταμάρια, όπως νομίζω το μεγάλο στην περιοχή του Σύβρου, που δεν γνωρίζω καλά τις περιπτώσεις αυτές, αφού τα βουνά της Λευκάδος έχουν την ευχή και την κατάρα να είναι αμμώδη και ασβεστολιθικά… Ευχή γατί δημιουργούν στις παραλίες αυτό το ανεπανάληπτο λουλακί χρώμα, κατάρα γιατί με την παρέμβαση του ανθρώπου ρευστοποιούνται και φετοποιούνται, κοντολογίς διαβρώνονται εύκολα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αυτές οι τραγικές χασμωδίες στην Λευκαδίτικη γη, που τώρα πλέον, εκτός της αισθητικής και οικολογικής πλευράς, είναι και πηγή κινδύνων σοβαρών.

Α. Το νταμάρι στην Απόλπαινα. Ότι πιο χυδαίο και αντιαισθητικό έχει υπάρξει στην Λευκαδίτικη γη. Αν προβάλει ο επισκέπτης στον Αϊ Αντώνη, όπως προαναφέραμε, αντικρίζει αυτόν τον σύγχρονο Προμηθέα πάνω στα σπλάχνα της πόλης, δεκάδες χρόνια τώρα. Και ποτέ καμιά αρχή δεν νοιάστηκε να καλύψει αυτό το ΚΥΛΩΝΕΙΟΝ ΑΓΟΣ του νησιού. Για τους … ψείρες παρατηρητές, το νταμάρι αυτό είναι πλέον τρόμος. Γιατί. Σε απόσταση αναπνοής απ’ την κορυφή του υπάρχουν σπίτια νομίζω, για όποιον βλέπει και παρατηρεί καλά τον χώρο, που ναι μεν μπορεί να μην κινδυνεύουν άμεσα, αλλά το νταμάρι, δυστυχώς, ξύπνησε…. Και ο θεός ας βάλει το χέρι του σε μελλοντικές νέες καταιγιστικές βροχοπτώσεις, που θα ρευστοποιήσουν ακόμη περισσότερο το μέγα χάσμα του νταμαριού…

Απαιτείται πλέον μια ριζική αντιμετώπιση, τώρα, του επικίνδυνου και αντιαισθητικού νταμαριού. Η δική μου απλή γνώμη, χωρίς να είμαι ειδικός γεωλόγος, λέει πως πρέπει να αρχίσει μπάζωμα μόνο με τεράστια κοντριά, που δόξα το θεό υπάρχουν εκατομμύρια στην Λευκαδίτικη γη, να γίνει ένα τεράστιο και πλατύ βράχινο πέδιλο στη βάση του νταμαριού, και ύστερα αναβαθμίδες, (σκαλιά) στο πιο ψηλό πρανές και να προχωρήσει η δενροφύτευσή τους ακόμη και με έρποντες θάμνους και φυτά, που σύντομα καλύπτουν χώρους, μήπως μελλοντικά και μετά από χρόνια, όσοι κατοικούν σ’ αυτή τη γη, δουν να επουλώνεται μια τεράστια πληγή στο έμπα του νησιού…

Β. Το νταμάρι στην καρδιά της Μέλισσας. Το είχε ανοίξει ο τέως Δήμος Σφακιωτών για να στρώσει τους δρόμους με χαλίκι. Ωραία θα πει κανείς ήταν χρήσιμο. Όμως δεν είναι καθόλου χρήσιμη η αβελτηρία που ακολούθησε για την διαχείριση του νταμαριού. Έπρεπε να γίνουν παρεμβάσεις για να δεντροφυτευθεί. Προσωπικά έχω επισκεφθεί το τεράστιο νταμάρι και μάλιστα πέτρας και όχι χαλικιού που αναπλάθεται πιο εύκολα, στον Μαρκόπουλο της Αττικής, απ’ το οποίο οι σπαστήρες έφτιαξαν ολόκληρη την Αττική οδό!!! Αν δείτε με πιο τρόπο έγινε η ανάπλασή του θα εκπλαγείτε με την δεντροφύτευσή του. Σε μερικά χρόνια τα δέντρα θα έχουν επιτελέσει το προαιώνιο έργο τους. Θα αλλάξουν το ανάγλυφο της περιοχής.

Γ. Το νταμάρι που υπάρχει και πάλι στην ευρύτερη περιοχή του φαραγγιού της Μέλισσας, στην θέση Μποτσάρες, περίπου στο ύψος που υπάρχουν οι παιδικές κατασκηνώσεις της Μητρόπολης Ιωαννίνων. Στην κορυφή, μάλιστα, του νταμαριού, υπάρχει και εδώ ένα σπίτι στον αέρα!!!

Δ. Το νταμάρι που βρίσκεται στο ενδιάμεσο του δρόμου Αλέξανδρος – Πλατύστομα. Μια πληγή ντροπής, που απ’ τα χωριά των Σφακιωτών φαντάζει σαν σεληνιακός κρατήρας ανάμεσα στην καταπράσινη περιοχή, κάποιες δεκαετίες τώρα. Η μορφολογία του εδάφους επιτρέπει την επούλωσή του σε διάστημα δυό ημερών. Κι όμως δεν έχει ενδιαφερθεί ποτέ κανείς. Άσε που παίρνουν ακόμη χαλίκι στα κρυφά…

Ε. Το νταμάρι της κόκκινης ψιλής άμμου που υπάρχει στην ίδια περιοχή, στο ενδιάμεσο του δρόμου Σφακιώτες – Αλέξανδρος στη θέση Μαρίτσα. Δεν είναι μεν τεράστιας έκτασης, όμως και αυτό χάσκει σαν καιάδας απ’ τα χωριά των Σφακιωτών. Πρόκειται για μικρό νταμάρι απ’ το ο οποίο έχουν χτιστεί απ’ το 1800 (!!!) αλλά με το χέρι, για αυτό και δεν έχει τα τεράστια τραύματα, τα μπροστινά χωριά του νησιού! Και αυτό το μικρό νταμάρι, με ελάχιστες παρεμβάσεις, μπορεί να αναπλασθεί με δεντροφύτευση και να κλείσει και αυτή η χαίνουσα πληγή.

Θα μπορούσα να αναφερθώ και σε μια έκτη περίπτωση μέσα στην καρδιά του πολύπαθου δρόμου της Λαγγάδας των Σφακιωτών… (Ακόμη περιμένει η Ορεινή Λευκάδα να ανοίξει ο δρόμος της για την θάλασσα)… Εδώ άνοιξε νταμαρική πληγή πέρυσι το καλοκαίρι με πρόσχημα το καθάρισμα από υλικά κατολισθήσεων και μάλιστα όχι στο επίμαχο σημείο των κατολισθήσεων του προ τριετίας σεισμού. Το γνωρίζω, το επισκέφθηκα και υπάρχει και φωτογραφικό υλικό… Προς το παρόν τ’ αφήνω, για να μη μου προσάψουν και πάλι αντιπολιτευτικά κίνητρα… Στόχος μου με το παρόν άρθρο, είναι όχι ο καταλογισμός διαχρονικών ευθυνών, αλλά ο ορθολογισμός που πρέπει να υπάρξει και από τις τωρινές και απ’ τις μελλοντικές αρχές του νησιού, ώστε να αποκατασταθούν αυτά τα οικολογικά εγκλήματα, τα οποία, ναι μεν έφτιαξαν κάποτε υποδομές στο νησί, όμως έπρεπε να επουλώνονται συγχρόνως με σωστές ενέργειες… Και τώρα τα βρίσκουμε μπροστά μας, όχι απλά σαν οικολογική και αισθητική παραφωνία, αλλά και σαν απειλές…!