Η άλλη πλευρά του λόφου (Για την παραλία «Μύλος» του Αγίου Νικήτα)

Όταν οι κλαγγές των καμερών και του FB σιγήσουν, κι οι βάρβαροι ενδυθούν τα αστικά κοστούμια, τι θα απογίνει στη διασωληνωμένη βιασθείσα παραλία;!

2018, 29 του Ιούλη, τα πλοιάρια πάνε κι έρχονται πρόσω ολοταχώς κι ο «ΜΥΛΟΣ» φαίνεται να χάνεται μέρα τη μέρα στη λήθη.

Οι πλαστικές ξαπλώστρες με τις ασορτί ομπρέλες, παραμένουν ζυγισμένες-στοιχισμένες στο κρίσιμο χώρο της παραλίας. Αύριο οι διπλανές, μεθαύριο οι παραδιπλανές, κι απέ τα εστιατόρια και όλα τα συμπαρομαρτούντα… (Βλέπε Λαγκάδα και πολλές άλλες παραλίες).

Μια πλαστική κορδέλα -«εκτελούνται δημόσια έργα»- (είναι πράγματι δημόσιο έργο – ανδραγάθημα, δημοσίων ανδρών το θέαμα του εμπορευματοποιημένου πλαστικού), σηματοδοτεί εντελώς προσωρινά στους ευαίσθητους την απαγόρευση της όποιας συναλλαγής με το ιδιωτικό συμφέρον.

Πιο κει το πλήθος των ημίγυμνων διαδηλωτών -βρεγμένων και μη- αλαλάζει εν χορώ: «Ε.. ε…ε,…! ω ..ω …ω!, πάρτε τις ξαπλώστρες σας και φύγετε από δω!».

Το μέγα πλήθος παρατάσσεται. Στο κέντρο της συνάθροισης, πανό αντίστοιχου περιεχομένου σε αναμνηστικό video clip ως ιαχή στο μέλλον: «Ήμουν κι εγώ …εκεί ….τότε».

Δικαιολογία στους επιγόνους.

Και το ερώτημα που καθένας μπορεί να θέσει είναι: Σε ποιον άραγε απευθύνονται οι ορθόδοξοι διαμαρτυρόμενοι, με αυτό το σύνθημα – δήλωσή τους, ή την έκκλησή τους, ή όπως ήθελε το δει κανείς;

Ο ιδιώτης έχει «άδεια» (την οποία χρησιμοποιεί όμως στα πλαίσια των συμβατικών του υποχρεώσεων ή όχι;).

Η Κτηματική Υπηρεσία δηλώνει δημόσια και με στόμφο, διαρρηγνύοντας παράλληλα τα ιμάτιά της, νόμιμη. (Πόσο νόμιμη είναι άραγε;).

Η ΕΤΑΔ ΑΕ εν εντεταλμένη υπηρεσία δηλώνει νόμιμη και ανένδοτη (και το εκ του νόμου προβλεπόμενο δημόσιο συμφέρον, που θάφτηκε ακήδευτο;).

Η κυβέρνηση στο ίδιο κατάστρωμα με την ΕΕ και το ΔΝΤ αφού άνοιξε τον ασκό του Αίολου, τώρα τρέχει δώθε – κείθε φτερό στον άνεμο να μαζέψει τ’ αποκαΐδια των έργων της, που καιρός για το «ΜΥΛΟ» όταν οι νεκροί είναι ακόμα άθαφτοι στην Αττική …

Μάλλον η διαδήλωση θα απεύθυνε ικεσία για την ρίψη αστραπόβροντων απ’ το γνωστό – άγνωστο θεό μπας και φοβηθούν οι «αόριστοι κάποιοι» και σωθεί η παραλία!!;

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φλέγονται απ’ τις selfie, τα like, τις χάρτινες πορφυρές και μωβ καρδούλες και το «Save Milos». Παρ΄ όλα αυτά, τα καλά και κακά όπως τα εκτιμά κανείς, μιλιά για το εφάπλωμα:

– Δηλαδή, ποιος νομοθέτησε – σηματοδότησε την απαρχή για την ταφόπλακα του «ΜΥΛΟΥ»;

– Γιατί δεν μιλάμε -δεν αγανακτούμε- δε διαδηλώνουμε κατά των ηθικών αυτουργών και των σιωπηλών στη πράξη, ντόπιων εκπροσώπων τους;

Κάποιοι με αφορμή το σημερινό event, το αυριανό, το μεθαυριανό κ.ο.κ. (ως τα πρωτοβρόχια μας τρέψουν εις άτακτο φυγή), θα καυχώνται στο μέλλον ότι «αντιπαρατάχτηκαν – αντιπαρατέθηκαν με το απεχθές σύστημα που θέλει το «ΜΥΛΟ» βορά στους ιδιώτες, θυσιάζοντας – αφιερώνοντας το χρόνο των διακοπών τους στον «ιερό» τούτο σκοπό.

Ίσως τότε, όταν τα χρόνια που θα παρέλθουν να δώσουν τη σοφία να καταλάβουν ποιος ήταν -το 2018- ο πραγματικός κίνδυνος για το «ΜΥΛΟ», ποιος ήταν τελικά ο εχθρός με τον οποίο δεν αντιπαρατέθηκαν ως όφειλαν.

Τότε όμως θα είναι αργά για να σωθεί οτιδήποτε απ’ το μαργαριτάρι της Λευκάδας.

Η ορδή των ατάκτων αποτέλεσε μια κάποια ασύμβατη «λύση», για μας τους δυτικούς peasants το άλλοθι απραξίας και τους ταγούς buranelli το άλλοθι υλοποίησης του καμουφλαρισμένου κοντράτου.

Ίσως να ήταν λύση στο πισωγύρισμα των καθ΄ ύλη αρμόδιων και για την αναποτελεσματικότητά τους: Παίρνω πίσω τις αποφάσεις που με μεγάλη πλειοψηφία πάρθηκαν από τα όργανα.

Λύση, στο συμψηφισμό των ευεργετημάτων αλλήλων εμπλεκομένων με τα τοπικά συμφέροντα: Πάρε τούτο – δώσε εκείνο, πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες.

Λύση στον ωχαδερφισμό μας: Δε βαριέσαι ότι τι έγινε – έγινε! Ρε μπας κι είναι καλύτερα έτσι;!

Λύση στη πληγωμένη περηφάνια μας και τη φωνή της συνείδησής μας: Κάναμε ότι μπορούσαμε ρε πατριώτες! Τι να κάνουμε εμφύλιο για το «ΜΥΛΟ»;!

Λύση στο φόβο της εμπλοκής μας σε ένα τακτικό διαρκή αγώνα διάρκειας, στο χάσιμο χρόνου στο κυνήγι πάνω στη κορύφωση της αρπαχτής: Που να τρέχω εγώ τώρα καλοκαιριάτικα, έχω μια οικογένεια να ταΐσω…

Οι ενθουσιώδεις «άτακτοι» καλέστηκαν να παίξουν, εκόντες – άκοντες, το ρόλο του πόντιου Πιλάτου σ’ ένα παιχνίδι εντυπώσεων για την σωτηρία της τελευταία ελάχιστης «γωνιάς» που μας απόμεινε στη περιοχή, αντί ως δείγμα προς εξαφάνιση να το κρατήσουμε ως κόρη οφθαλμού.

«Καλέστηκαν» οι άτακτοι, για να σώσουμε εμείς -μάταια- τον ίδιο μας τον εαυτό απ’ το διασυρμό του μέλλοντός μας!

Παρά την κριτική θα πρότεινα να μη σταματήσει ο αγώνας. Έστω με παλινωδίες, έστω με απερισκεψίες , έστω με λάθος κατεύθυνση, αλλά ας μη σταματήσει.

Ίσως μέσα απ’ όλα αυτά τα πέρα-δώθε, δούμε ως σύνολο πλήθους το «μεγάλο φταίχτη» και τον στείλουμε αδιάβαστο …

Ας μιλήσουμε, ας κινηθούμε προς το στόχο με τακτικό και στρατηγικό τρόπο.

Ας κάνουμε το «ΜΥΛΟ» υπόθεση του νησιού και του μαζικού κινήματος, ως το τελευταίο ανάχωμα της λαϊκής περιουσίας που καταρρέει στον ακήρυχτο πόλεμο της κυβέρνησης των δανειστών, της ΕΤΑΔ ΑΕ, της κτηματικής και των ντόπιων υποστηριχτών τους…

Ας αγωνιστούμε ν’ ανατρέψουμε έστω και λίγο την υποβάθμιση της ζωής μας …

(Μας στάλθηκε από αναγνώστη μας)