Στην Έκθεση Πολιτισμού – Τουρισμού – Γαστρονομίας και Οίνου θα συμμετάσχει ο δήμος Λευκάδας
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Μετά από εισήγηση του Αντιδημάρχου, Προέδρου της Επιτροπής Τουριστικής Προβολής του Δήμου Λευκάδας και μέλους του Δ. Σ. της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Ιονίων Νήσων Θανάση Περδικάρη, αποφασίστηκε η συμμετοχή της ΠΕΔ-ΙΝ στη μεγάλη Έκθεση Πολιτισμού – Τουρισμού – Γαστρονομίας και Οίνου. Η Έκθεση θα πραγματοποιηθεί 19, 20, 21 Οκτωβρίου 2018 στο Ζάππειο Μέγαρο και θα λειτουργήσει παράλληλα με το 16ο Συνέδριο «Η Ευρώπη των Γεύσεων – Ελλάδα: Τουρισμός, Οίνος, Γαστρονομία». Το Συνέδριο πραγματοποιείται για πρώτη φορά στη χώρα μας, από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αδελφοτήτων Γαστρονομίας και Οίνου με τη συνδρομή της Λέσχης Αρχιμαγείρων Αττικής «ACROPOLIS».
Η Έκθεση στοχεύει στην διασύνδεση της πρωτογενούς και δευτερογενούς αγροτικής παραγωγικής διαδικασίας με τη κατανάλωση, ενώ στις παράλληλες εκδηλώσεις θα προβάλλεται και θα αναδεικνύεται από τις Περιφέρειες και τους Δήμους, η Ευρωπαϊκή ιστορική κληρονομία με τον τοπικό γαστρονομικό πολιτισμό κάθε περιοχής και με τα παραδοσιακά προϊόντα.
Στη μεγάλη αυτή Έκθεση θα συμμετάσχει ο Δήμος Λευκάδας στοχεύοντας στην ανάδειξη της «ταυτότητας» της περιοχής μας, έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται στο σχέδιο Τουριστικής Ανάπτυξης του Δήμου Λευκάδας για την προσέλκυση νέων ομάδων επισκεπτών με κριτήριο τον «ποιοτικότερο» τουρισμό και την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου.
Η Έκθεση αυτή η οποία συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά για την εξωτερίκευση των μορφών τουρισμού που επιδιώκει ο Δήμος μας, όπως είναι στην συγκεκριμένη περίπτωση η Γαστρονομία και ο Πολιτισμός, θα είναι μοναδική ευκαιρία και για τους παραγωγούς να συνδυάσουν την παρουσίαση των προϊόντων τους με τη γαστρονομία και τα ελληνικά κρασιά. Μεγάλη αναμένεται η συμμετοχή φορέων, επαγγελματικών οργανώσεων, επιχειρήσεων και παραγωγών ενώ οι ξένοι συμμετέχοντες θα μπορούν, παράλληλα με τις συνεδριακές εκδηλώσεις, να ενημερώνονται για τα προϊόντα, τις παραγωγές και τις υπηρεσίες των ελληνικών επιχειρήσεων.
Στο Ζάππειο Μέγαρο όπου γίνεται το Κέντρο Γαστρονομίας και Οίνου της Ευρώπης, ο Δήμος Λευκάδας θα είναι παρών!»
Το κρασί Madonna που έβγαζε τέλος δεκαετίας του 1970 το ΤΑΟΛ ήταν το ονομαστότερο τότε στην χώρα.
Ήταν το λεγόμενο μαύρο κρασί ( από βαρτζαμί αυτή είναι η σωστή ονομασία όχι βερτζαμί) της Λευκάδος.
Το όλο σύστημα εμφιαλωμένου κρασιού στην εποχή ήταν στα σπάργανα, μόνο η ρετσίνα ΚΟυρτάκη κυκλοφορούσε .
Το σύστημα διανομής συνολικά ήταν και αυτό ελάχιστο και σε τοπικές κοινωνίες κατά τόπο.
Η διαφήμιση στα τότε κρατικά κανάλια ΕΙΡΤ και ΥΕΝΕΔ ήταν μεγάλου κόστους για τα οικονομικά του ΤΑΟΛ. Αλλά και πάλι δεν υπήρχε η αίσθηση της πολυποικοιλότητας ετικετών των εμφιαλομένων κρασιών , ούτε η ονοματολογική τυποποιησίς των. Ακόμη και οι εμπορικές σχέσεις και προωιητικές ενέργειες μεταξύ παραγωγής και εμπορίας ( super markets) δεν είχαν αναπτυχθεί. Στην Ελληνική επαρχία δεν υπήρχε η αίσθηση των Markets – αύτά ήταν υπόθεση του κέντρου- αλλά και η βιομηχανική τυποποίηση προιόντων δεν υπήρχε.
Το ΤΑΟΛ τα χρόνια εκείνα προσπάθησε να κάνει διαφήμιση στην κρατική τηλεόραση, αλλά τα κόστη ήταν τεράστια και ως παραγωγή του διαφημιστικού spot και ως κόστος προβολής στα κρατικά τηλεοπτικά κανάλια. Αλλά και το κρατικό ραδιόφωνο- παρά τις προσπάθειες που έγιναν δεν ήταν ούτε δεκτικό -ήταν απομεμακρυσμένο από τις διαφημίσεις- και ήταν σοβαροφανές και κυβερνητικόκρατικά ελεγχόμενο. Γενικά απ το κρατικό ραδιόφωνο απουσίαζε η διαφήμιση ως ιδέα και ως μεσον διαφημίσεως προιόντων.
Ειπώθηκε τότε ότι μπορούσε να γίνει μια προσπάθεια κρατικής υποστήριξης – μέσω του υπουργείου Γεωργίας- για την προώθηση του Λευκαδίτικου κρασιού. Αλλά τα υπουργεία τότε καμμία σχέση δεν είχαν με προώηθηση ντόπιων προιόντων της Ελληνικής γής- ούτε και της Ελληνικής βιομηχανίας που έβαζαν εμπόδια για τούτο κατέρρευσαν προοδευτικά και οι Ελληνικές βιομηχανίες-. Τα υπουργεία ήταν καθαρά με την παλιά δομή του διοικητικού δημοσιουπαλληλικού κώδικα και δημόσιου λογιστικού.
Ταυτόχρονα βέβαια και το μέχρι τότε εμπορικό κατεστημένο του κέντρου με τις εισαγωγές ( και τότε υπήρχαν ελεγχόμενες ακόμα άδειες εισαγωγών σε συγκεκριμένες οικογενειακές δομές απότοκες του σχεδίου Μάρσαλ), δεν έβλεπαν με καλό μάτι κάθε λογής Ελληνικό παραγωγισμό.
Και ο οργανισμός προώθησης εξαγωγών από το 1975 που βρήκε την υποστήριξη του της Κυβερνήσεως μετά το 1975 δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος απ τα εμπόδια που έβαζε το εισαγωγικό κατεστημένο. Γενικά κάθε προσπάθεια κάθε παραγωγικού κλάδου την δεκαετία του 1970 ιδιαίτερα μετά το 1974 βρήκε αντίθεση στα μέχρι τότε δομηθέντα πανίσχυρα εισαγωγικά συμφέροντα. Και σε αυτό τα δομημένα αυτά συμφέροντα είχαν συμμάχους εξ ίσου πανίσχυρους τους εμπορικούς επιτετραμένους στην Αθήνα των πρεσβειών των ξένων χωρών.
Η υπόθεση γενικά της προώθησης και του προμοταρίσματος της Ελληνικής παραγωγής και του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα της Ελλάδος και για την εγχώρια αγορά για την υποκατάσταση των εισαγωγών και προς το εξωτερικό ως εξαγωγές ήταν κι παραμένει χρόνια μεταπολεμικά μια πολύ περίεργη ιστορία. Το πρόβλημα του ήθελε συμβεί στην Ελλάδα με το θέμα της παραγωγής και της προωθησής της τα επόμενα χρόνια το είχε εντοπίσει ο Κυριάκος Βαρβαρέσος ως υπουργός για τρείς μήνες στην μεταπολεμική Ελλάδα,και λόγω του πολέμου που είχε δεχτεί αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να φύγει ως σύμβουλος της διεθνούς τράπεζασ αναπτύξεως στις ΗΠΑ.
Η κυβέρνηση Καραμανλή μετά το 1974 στην προσπάθεια να λύση και να εμπεδώσει η χώρα το πολιτειακό ( ο φόβος του Κ. Καραμανλή για την εμπέδωση του κοινοβουλευτισμού παρέμεινε για αρκετά χρόνια) δεν ήθελε να συγκρουστεί μετωπικά- ούτε και μπορούσε σε βάθος- με την υπάρχουσα εισαγωγική τάξη και για τούτο για την λήψη των αποφάσεων και για την όσο το δυνατόν παράκαμψη αυτών των δυσκολιών και εμποδίων, αποτόλμησε τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό με το κράτος σε κύριο ρόλο για την οικονομική και παραγωγική ανάταση.
Η εισαγωγή των αστικών λωφορείων Ikarus από την Ουγγαρία, είναι ταυτόσημη με την κρατικοποίηση των ιδιωτικής εκμετάλευσης αστικών συγκοινιών ( ΑΣΠΑ μέχρι τότε) και την εφαρμογή του κλήρινγκ με τις ανατολικές χώρες για την αντικατάσταση του στόλου λεωφορείων των αστικών συγκοινωνιών, που πολλά ήταν κατασκευασμένα( τα περισσότερα την δεκαετία του 1950) και της εισαγωγής πάλι με το κλήρινγκ τρόλλευ ( εξαίρετα κατά τους ειδικούς και λειτουργικά για τις τότε συνθήκες) απ την Σοβιετική Ένωση.
Το όλο θέμα με την τύχη της ντόπιας και γενικά Ελληνικής παραγωγής είχε εκφραστεί από επισκέπτη σε τοπικό καλοκαιρινό πανηγύρι σε χωριό της Λευκάδος το 1978. Που αφού ήξερε εκ γνωριμίας το Λευκαδίτικο κρασί βλέποντας ότι στο πανηγύρι καταναλώνονταν μονο μπύρα σε τεράστιες ποσότητες , αναρωτήθηκε: »καλά σε ένα τέτοιο πανηγύρι καταναλώνεται τόση ποσότητα μπύρας και ούτε ένα μπουκάλι ντόπιο κρασί ??». Και ηταν την εποχή που το ΤΑΟΛ είχε εμφιαλώσει δύο είδη κρασιών εκ των οποίων το ένα ήταν το εξαίρετο κρασί Madonna. Η Ελληνική αυτοβιομηχανία είναι ένα άλλο και ίσως το σπουδαιότερο φαινόμενο παρακμής της χώρας με την κυριαρχία της εισαγωγικής μεταπρατικής αμέσως μεταπολεμικής τάξης, που εξελίχτηκε σε οριστική αποβιομηχάνιση στο χώρο του αυτοκινήτου για την Ελλάδα. Καίτοι γίνανε ώραίες και πολύ πετυχημένες προσπάθειες που έσβησαν κάτω από την πίεση και την διαπλοκή εισαγωγικών συμφερόντων και κρατικής εξουσίας. Το ιδιο και με την πρωτοπόρα Ελληνική κλωστουφαντουργία που χρωστά την ύπαρξή και οργανωσή της στην δεκαετία του τέλους του 1920 και την δεκαετία 1930 και την κεκτημένη τεχνογνωσία από τότε που κατάφερε να επανέλθει μεταπολεμικά και για τον λόγο ότι και μεταπολεμικά η Ελληνική κλωστουφαντουργία ήταν απ τις καλύτερες τεχνογνωστικά παγκοσμίως , λόγω της προπολεμικής εμπειρίας, για τούτο κατάφερε να φτάσει κάπως παραπέρα σε χρόνια.
Μετά ήρθαν τα cat – ρήτρα από μυθιστόρημα για την επέλαση των catεrpilar στην Αμερικανική επαρχία για την οικοδόμηση των αγρών- στην Ελλάδα μετά ήρθαν τα επιδοτούμενα Ευρωπαικώς ξαμπελώματα γα να μην μείνει ούτε κλίμα από αμπέλι- και άρα ούτε και κρασί σαν το εξαίρετο Madonna.