Τα χωριά που έκαψαν οι Γερμανοί με τους ντόπιους συνεργάτες τους
Διαδραστικός χάρτης – κατάλογος
Οι Γερμανοί εφάρμοσαν ένα προμελετημένο σχέδιο προκειμένου να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού πληθυσμού (κάτι που βέβαια δεν κατάφεραν): την θεωρία των αντιποίνων, με βάση την οποία για κάθε απώλεια δικών τους σε μια μάχη ή σε ενέδρα των ανταρτών πυρπολούσαν, μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες τους, τα πλησιέστερα χωριά.
1.170 ήταν τα χωριά που έκαψαν σε όλη την επικράτεια, όπως φαίνονται στον χάρτη με τις κόκκινες κουκκίδες.
Οι ψυχροί αριθμοί είναι ανίκανοι να δείξουν τη φρίκη, βοηθούσης όμως της φαντασίας, και με την ανθρώπινη ευαισθησία, οι αριθμοί συντελούν στο να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε ίσως το μέγεθος του ολέθρου.
Πηγή: facebookpanel.wordpress.com. (Ο σύνδεσμος μας στάλθηκε από αναγνώστη μας).
Η μεταπολεμική και κυρίως η μεταεμφυλιακή Ελλάδα κυβερνητικά είναι υπεύθυνη για την επιθετική αναδίπλωση της χώρας από την διεκδίκηση της επανορθώσεως εκ των Γερμανικών καταστροφών και του κατοχικού δανείου.
Και σε πρώτη αιχμή επιθετικής αναδίπλωσης τα χρόνια 1952-1963, με την δωδεκαετία που ήθελαν οι Αμερικανοί για την κυριαρχία της δεξιάς πολιτικής, που μεθόδευσαν και με το να επιτρέψουν στην Ελλάδα την υποτίμηση κατά 50% του νομίσματος έναντι του Δολλαρίου το 1953. Και κυρίως με αυτή την οικονομική -νομισματική πρακτική. Για να επιτρέψει η μεταπολεμική νομισματική Αμερικανική ουσιαστικά συνθήκη, ιδιαίτερα το 1951 και μετά, να γίνει τέτοιου μεγέθους νομισματική υποτίμηση έπρεπε η στόχευση νάναι μακροχρόνια και ήταν. Η παραμύθα κατά πολύ- όχι πλήρως- της πρόχειρα και κοντόφθαλμα αναπτυξιακής Ελλάδος της δεκαετίας του 1950 ( που δήθεν κουράστηκε το 1973 με την άνοδο των τιμών του πετρελαίου) είναι το προκάλυμα για να μην γίνει η αναφορά και σε άλλες πολιτικόεθνικές παραμέτρους ( όπως το Σκοπιανό με κύρια μεταεμφυλιοπολεμική ευθύνη των κυβερνήσεων της Δεξιάς ) αλλά και της διεκδίκησης των Γερμανικών αποζημιώσεων , έστω για την τιμή των όπλων, και χωρίς αποτέλεσμα έστω. Αυτή η ολιστική άρνηση διεκδίκησης, και που πολλές φορές έφτανε και σε επίθεση από τις δεξιές τότε κυβερνήσεις σε όσους κάτι ήθελαν να πουν σχετικά για τα Γερμανική χρέη, αυτή η άρνηση και η εκάστοτε επίθεση υπερ της άρνησης συνιστά και τον χαρακτηρισμό » επιθετική αναδίπλωση κατά την ιστοριογραφία.
Η Ελλάδα ευτύχησε , αντίθετα με άλλες χώρες ίσως και λόγω του μεγέθους της ως μικρότερη χώρα, να είναι απ τις λίγες περιπτώσεις που έγινε μια αποδεκτή διεθνώς – όχι μόνο εγχωρίως- αποτίμηση των καταστροφών της χώρας και σε είδος και ποσότητες καταστροφής, από τον Κων/νο Δοξιάδη. Πέρα από το ότι ακόμα και το Γερμανικό ναζιστικό Ράιχ από την αρχή του 1945 είχε δώσει εντολή στην κεντρική τράπεζα της Γερμανίας ( REICHBANK ) και είχε αρχίσει η καταγραφή του κατοχικού επιπλέον δανείου που απέσπασαν οι Γερμανοί από την τράπεζα της Ελλάδος. Και μπορεί η χώρα να βρέθηκε στην δίνη του εμφυλίου πολέμου και των σλαυικών απόψεων του κκε ( που υπερτιμήθηκαν προπαγανδιστικά μεταεμφυλιοπολεμικά για να κρυφτούν οι μετά ον εμφύλιο ευθύνες της Δεξιάς τότε για το Σκοπιανό στα πλαίσια του ΝΑΤΟ), μπορεί η χώρα να βρέθηκε στον εμφύλιο πόλεμο, αλλά από το 1947 όταν οι Αμερικανοί έβαλαν χέρι για τα καλά στην Ελλάδα, η αναδίπλωση για τις Γερμανικές αποζημιώσεις είχε αρχίσει ακόμα από λόγω της Αμερικανικής εμπλοκής. Ακόμα και στο συνέδριο της Ειρήνης το 1946 στο Παρίσι που η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από όλη την μεταπολεμική δεξιοκεντρώα ηγεσία ( πρωθυπουργός ο ναύαρχος Π. Βούλγαρης , ο Ντιντίς Τσαλδάρης κλπ ) η διεκδίκηση της Ελλάδος ήταν μηδενική πέρα από κάτι φούσκες και λόγια του αέρα που έριξε ο Ντίνος Τσαλδάρης που βιαζόνταν να γυρίσει στην Αθήνα και με την καλονή ακόμα τότε και γλεντζού σύζυγό του ( Ναντίν Τσαλδάρη πρώην κυρία Αγαμέμνονα Σλήμαν -υιού του Ερρίκου Σλήμαν-) να εκδράμει για τις ΗΠΑ και να το ρίξουν στα γλεντοκόπια και στις παρουσίες στα πρωτοθεωρεία των θεάτρων.
Στο πλαίσιο αυτής της επιθετικής αναδίπλωσης της Ελλάδος για τις πολεμικές αποζημιώσεις, γίνανε τα αδύνατα δυνατά ιντριγκαδόρικα και προβοκατόρικα από τις Ελληνικές κυβερνήσεις από το 1952 ως το 1961 για τα καλά , ώστε δήθεν πώς θα βοηθήσει η Γερμανία την Ελλάδα βιομηχανικά κάτι μέσω Siemens κάτι μέσω συμφωνιών Μαρκεζίνη- Ερχάρντ που δήθεν κάτι μέσω Καραμανλή- Αντενάουερ, ώστε να απαλυνθεί και να αποσβεστεί στο εσωτερικό της Ελλάδος η ένταση για διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Το αποτέλεσμα αυτής της εσκεμένης από την Ελληνική κυβέρνηση ίντριγκας ήρθε αρχικά και νωρίς το 1954 όταν αγριοτσακώθηκε ο Πρωθυπουργός Παπάγος με τον κύριο και πανίσχυρο συνεργάτη του Σ. Μαρκεζινη το 1954 με αφορμή δήθεν νεύρα του Μαρκεζίνη κι επίδειξη πυγμής απ τον Παπάγο. Στην ουσία ήταν τέτοιο το πλάτος και βάθος της εσκεμμένης κυβερνητικής ίντριγκας για να μην ενοχλούνται οι Γερμανοί για τις πολεμικές αποζημιώσεις , ώστε μπερδευτήκανε και οι ίδιοι οι ιντριγκαδόροι Παπάγος Μαρκεζίνης Στεφανόπουλος και ουσιασρικά από τότε άρχισε να διαλύεται ο κυβερνητικός Συναγερμός του Ππάγου και γη ίδια η κυβέρνηση Παπάγου, που η διάλυσή της ήρθε και με την παλαιότερη ασθένεια, η ασθένειααπ τον ίδιο τον Παπάγο από το 1948 τον Φλεβάρη στο Θρασύβουλο Τσακαλώτο.
Το μοντέλο της εγχώριας ίντριγκας για εσωτερική επικοινωνιακή χρήση – με την δήθεν βοήθεια εκβιομηχάνισης της Ελλάδος απ τους Γερμανούς- το ακολούθησε και η κυβέρνηση Καραμανλή μετά το 1955 και έφτασε μέχρι προκλητικής επίθεσης από τους Γερμανούς ( που ουσιαστικά είπαν ότι τους χρωστάει η Ελλάδα χρήματα λόγω της Γερμανικής κατοχής!! ) τα τέλη της δεκαετίας του 1950 με την υπόθεση του Γερμανού Ναζιστή Μέρτενς που συνελήφθη στην Ελλάδα και αφού με προκλητική κυβερνητική παρέμβαση στην δικαιοσύνη τον άφησε ελεύθερο να φύγει, κατόπιν αναδέχτηκε – η Ελληνική κυβέρνηση και ο ίδιος ο Καραμανλής- την κατηγορία που εξαπέλυσε ο Μέρτενς, σύμφωνα με την οποία ο Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής ήταν κύριος συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή ( πράγμα που δεν ίσχυε). Αλλά ήταν τόση η ένταση της επιθετικής αναδίπλωσης και της ίντριγκας ( για εσωτερική κατανάλωση) των κυβερνήσεων της δεξιάς τότε, που για να μην ενοχλήσουν τους Γερμανούς δεχόνταν ακόμα και οι Γερμανοί να τους λοιδορούν διεθνώς και ούτε λίγο ούτε πολύ να ζητάνε οι ίδιοι οι Γερμανοί αποζημιώσεις απ την Ελλάδα για τα θύματά των τους στρατιώτες της κατοχής από την Ελληνική αντίσταση.!!!
ένα άλλο χαρακτηριστικό συμβάν της Ελληνικής εγχώριας ίντριγκας για να μην ενοχλούνται οι Γερμανοί, είναι ότι ο εκπρόσωπος της Siemens Ι. Βουλπιώτης – και γαμπρός του ί από προπολεμικά είχε παντρευτεί την κόρη του ίδιου του Φρίντριχ Ζήμενς σε πρώτο γάμο του)- κατηγορησε τον υφυπουργό τηλεπικοινωνικών Παπακωνσταντίνου εκ Κορινθίας
ότι πήρε ή του ζήτησε ΄μίζα 100000 δολλάρια για να συναινέση στον εφοδιασμό της χώρας με υλικό της Ζήμενς. Τελικά ο Βουλπιώτης ( ο κυρίαρχος ισχυρός ανήρ της Ελλάδος επί Γερμανικής κατοχής ) καταδικάστηκε σε κάποιους μήνες φυλακή επί συκοφαντία έκατσε λίγο μέσα στην φυλακή και βγήκε, για να συνεχίσει το έργο του με την Ζήμενς.
Την ίντριγκα των Ελληνικών κυβερνήσεων από το 1952 έως το 1963 για να ακυρώσουν ουσιαστικά την διεκδίκηση των αποζημιώσεων από τις μέγιστες καταστροφές της χώρας και το ίδιο το κατοχικό δάνειο- που ακόμα και οι Γερμανοί επί Ναζί ανεγνώρισαν όσο πρόφτασαν- αυτές τις ίντριγκες για εσωτερική κατανάλωση θα τις ζήλευε και το Αιγυπτιακό αρχαίο ιερατείο , στην ίντριγκα που έπλεξε προκειμένου να γλυτώσει την απόσπαση του χρυσού των ναών από τον Φαραώ,
Που στην ιστορία εγκαινιάζει και την λογική και μεθοδολογία της προβοκάτσιας.
Σε τιμές αξιών του 1980-1985 περίπου η αποτίμηση αποζημίωσης από τους Γερμανούς για μόνο το κατοχικό δάνειο ανέρχεται σε 180-200 δισεκατομμύρια δολλάρια. Και η αποτίμηση της αποζημίωσης λόγω καταστροφών και απόσπασης του Εθνικού πλούτου και άπωλείας πλούτου λόγω θανάτων πολεμικών επιχειρήσεων και πείνας και εκτελέσεων, ανέρχεται στα 550-600 δισεκατομύρια δολλάρια και κατ άλλους σε 750-800 δισεκατομμύρια δολλάρια ( σε τιμές εξελικτικών αξιών την αρχή της δεκαετίας του 1980 ). Πάνω σε αυτά ως διαφυγόντα δομήθηκε η αστική μεταπολεμική τάξη της χώρας που κατέρευσε μετά το 1975 γιατί της έφταιγε ο κοινοβουλευτισμός. Το γιατί κατέρευσε απ τον κοινοβουλευτισμό εξηγείται απόλυτα.
Αμέσως μεταπολιτευτικά το 1975 και μετά ο Κων/νος Καραμανλής και με πρόθεσή του να εμπεδωθεί το πολιτειακό εν ηρεμία κοινωνική ,έδειξε τις διαθέσεις του για την οικονομική ζωή της χώρας με τον όρο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό.Που ήταν η κεντροδεξιά άποψη στην κοινοβουλευτική διαχείρηση ώς πολιτειακό. Ο Καραμανλής.κατά τους ιστορικούς όλους -δεν υπάρχουν άλλες απόψεις ώς τώρα-επεδίωξε με την Νέα Δημοκρατία και ανανέωσε τότε το από το 1907 ιδρυθέν λαικό κόμμα , που μετεξελιξή του ήταν ο μοναρχικός ιδεολογικά Συναγερμός του Παπάγου και η ΕΡΕ του ίδιου του Καραμανλή.
Προπολεμικά το λαικό κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη και μεταπολεμικά αμέσως το Λαικό κόμμα του Ντιντί Τσαλδάρη ήταν η συνέχεια του αρχικού λαικού κόμματος υπό τον Δ.Γούναρη.
Ο Καραμανλής το 1975 και μετά με τον όρο ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό.εννούσε κατά πολύ την οικονομική ελευθερία αλλά με την διακριτή και καίρια όπου απαιτούνταν κρατική παρέμβαση, υπόνκοινοβουλευτικό όμως καθεστώς συμμετοχής των πολιτών στην λήψη αποφάσεων.Απόβτην πρώτη στιγμή αφού λυθηκε το πολιτειακό με δημοψήφισμα , έδειξε ότι με την ρισπαστικοποίηση εννούσε το όσον το δυνατόν λιγώτερο μπεζαχτά από την όποια αστική τάξη κρατικοδίαιτη είχε μορφοποιηθεί την δεκαετια του 1950.
Η κρατικοποίηση της Τεράστιας Εμπορικής Τράπεζας με τις θυγατρικές της ήταν πρώτη σαφής ένδειξη, με την κρατικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών,και την κρατικοποίηση του αεροπορικού μεταφορέα.της Ολυμπιακής.
Η πορεία της Ελλάδος για τον κοινοβουλεθτισμό δεν λέπρέπέ νά δίάτάράχθί άπό λόμπυ και ομάδες κρατικοδίαιτων εν πολύς από παλαιότερα συμφερόντων. Κσι αυτό το πλέγμα συμφερόντων και αντιδράσεων μπρός στον ήθελε χαμένο μπεζαχτά ( όρος του ίδιου του Καραμανλή) το ήξερε καλύτερα απ όλους ο Καραμανλής γιατί επλι των ημερών του από 1952-1961 είχε συγκροτηθεί με θετικό πρόσιμο ώς ένα σημείο για την ανσπτυξη της χώρας, αλλά και με βάση τα κρατικά ταμειακά χωσίματα , τις φοροαπαλαγές, την απουσία ελέγχων, υις επιδοτήσεις πόρων κλπ ενισχυτικά. Αλλά βέβαια και όπως συγκροτήθηκαν έτσι και άρχισαν να αυτονομούνται από το 1961 θέλοντας μερίδιο περισσότερο στην κοινωνική διαχείρηση και λήψη αποφάσεων τα συμφέροντα αυτά.Κσι αυτή την συγκρότηση ώς ολιγαρχία με υο παλάτι μαζί πλέον είχε να αντιμετωπίσει ο Καραμανλής από το 1961 και μετά.
Το 1975 λοιπόν δεν ελλειψαν οι προσπάθειες του Καραμανλή δια του Παναγή Παπαληγούρα και άλλων όπως η νέα βιομηχανικόεπιχειρηματική κατάσταση στην χώρα πάνω στην κοινοβουλευτική πλέον βάση συγκροτηθεί σε υγιέστερες επιχειρηματικές βάσεις με ανανέωση του παγίου εξοπλισμού που αριθμούσε απ την δεκαετία του 1950 και ήθελε ανανέωση και ταυτόχρονα και άλλη κάπωε λογική με δανεισμό που θα πληρώνεται έστω χαμηλότοκα κάπως αλλά θα εξοφλείται πέρα απ την λογική των επιδοτήσεων και του μπεζαχτά των προγούμενων χρόνων. Και εδώ η εθισμένη στις παροχές από τα προγούμενα χρόνια ολιγαρχία δεν ανταποκρίθηκε.
Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός για την εμπέδωση του κοινοβουλευτισμού ώς πολιτειακού για την κοινωνική ηρεμία, δεν είχε πλέον και πολλές επιλογές ούτε σύμμαχο την οποιαδήποτε μετεξέλιξη της ώς τότε ολιγαρχίας που σρχισε να κλονίζεται και ταμπουρώθηκε μετά τις οικονομικές εξελίξεις από το 1971 με την κατάργηση της μετατρεψιμότητσς του δολλαρίου /χρυσού και την πετρελαική κρίση και τον πληθωρισμό του 1973 και μετά.
Η κομματική διεύρυνση του 1978 του Καραμανλή πρός τα στελέχη του Κέντρου δεν ήταν παρά μια συνέχεια της ανανεωτικής στροφής πρός το κέντρο ( για την δημιουρια του κεντροδεξιού χαρακτήρα της Νέσς Δημοκρατίας) λογικά εξηγήσιμη και αποδεκτή για την εμπέδωση του κοινοβουλευτισμού παραπέρα.
Μέχρι και χρόνια μετά η εμπέδωση του κοινοβουλευτισμού πλέρια στην Ελλάδα ήταν επιδιωκόμενο .Και αυτό εξηγείταιαν σκεφτή κανείς σε ιστορικούς όρους ότι τα περισσότερα χρόνια της πολιτικής του ζωής ο Καραμανλής τα βίωσε σε Μοναρχική ή ταραγμένη Ελλάδα, ώς το 1974.Και τα περισσότετα της ζωής του.