Σαν σήμερα, το 1944, καταφτάνει στην Αθήνα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ
Ακυρώνεται από τον ΕΛΑΣ η ανατίναξη του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία»
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ στην Αθήνα
Στη διάρκεια της νύχτας της 24ης προς 25η Δεκέμβρη 1944, ειδικό απόσπασμα του ΕΛΑΣ μετέφερε υπογείως ένα περίπου τόνο δυναμίτη, τον οποίο και τοποθέτησε κατάλληλα στα θεμέλια του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία» στο Σύνταγμα, που λειτουργούσε ως Στρατηγείο των Βρετανών και εγχώριων αστικών δυνάμεων. Όταν όμως έγινε γνωστό ότι κατέφθασε στην Αθήνα ο Ου. Τσόρτσιλ (25 Δεκέμβρη) και ενδεχομένως να διέμενε στο «Μεγάλη Βρετανία» η επιχείρηση ακυρώθηκε.
Το μπαρ του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία» κατά την διάρκεια της Μάχης του Δεκέμβρη
Στον Πειραιά, οι Βρετανοί κατέλαβαν τον Ηλεκτρικό Σταθμό του Φαλήρου και άρχισαν να προωθούνται προς Μοσχάτο και Ρέντη. Στις συγκρούσεις αυτές διακρίθηκε ο λόχος της ΕΠΟΝ, ο οποίος διεξήγε μάχη σώμα με σώμα, προξενώντας στους επιτιθέμενους σοβαρές απώλειες.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό
Με το που προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, ο Τσόρτσιλ, συνοδευόμενος από τον Βρετανό υπουργό των Εξωτερικών Α. Ίντεν, πραγματοποίησε πολύωρη συνάντηση με τους Αλεξάντερ, ΜακΜίλαν και Λήπερ, που τον ενημέρωσαν για την κατάσταση «ήτις ήτο μεν ανησυχητική προ δεκαπενθημέρου, αλλά τώρα παρουσιάζεται κατά πολύ βελτιωμένη.» Αποφασίστηκε η σύγκληση διάσκεψης για την επόμενη μέρα «έχουσα ως κύριον σκοπόν την εξεύρεσιν λύσεως» στη στρατιωτική σύγκρουση, στην οποία θα καλούνταν και ο ΕΛΑΣ.
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και τον Ν. Πλαστήρα στο Σύνταγμα
(902.gr)
Στο πολύ πυκνό χρονικό αυτό διάστημα σε πολιτικές αποφάσεις από το τέλος της Γερμανικής κατοχής μέχρι και τηνβσυμφωνία της Βάρκιζας μορφοποιήθηκε η τραγωδία της Ελλάδος ώς το 1949. Αποχώρηση των Γερμανών έως Συμφωνία της Βάρκιζας. Τα σποτελέσματα αυτής της τραγωδίας φτάνουν ώς τις μέρες μας με διάφορες μορφές και ουσιαστικά είναι το στοιχείο πρροσδιορισμού της Ελληνικής ιστορίας από τότε.
Η ιστορική έρευνα έχει διαβάσει και ξαναδιαβάσει αυτό το διάστημα Οκτ 1944-Φεβ 1945 και τελικό συμπέρσσμα μαζί με ερμηνευτικές εκτιμήσεις δεν βγαίνει όσο δυνατό ομοούσιο ; αλλά ερμηνευτικές εκδοχές και όψεις των ιστορικών διατυπώνονται.Και έγκυρες και αναλυτικές σύμφωνα με τα κριτήρια του ιστορικισμού κάθε φορά και κάθε ιστορικού.
Το σίγουρο είναι ότι στηναμέσως μεταπολεμική Αθήνα κυρίως και υπόλοιπη Ελλάδα λιγώτερο , αντιπαρατέθηκαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής κύρια η Αγγλία εκ του Δυτικού κόσμου και η Σοβιετική Ένωση.
Επικράτησε η Αγγλία ώς εκπρόσωπος της 0ςςς11
Ε0ς
Δύσης γιατί σκοτεινός και αμίλητος Σοβιετικός συνταγματάρχης Ποπώφ που παρακολουθούσε καθισμένος στο μπάρ -σαλόνι τουβχοτέλ Μεγάλη Βρεττανία στην Πλατεία Συντάγματος είναι ο συμβολισμός.
Οι Βρεττανοί εφοδίασαν τις αστικές δυνάμεις -πέρσ από όπλα και στρατό εξ Ιταλίας για τα Δεκεμβριανά , και με την δοκιμασμένη σποψη να μην θεωρήσουν το όλο συγκρουσιακό παίγνιο σαν παίγνιο μηδενικού αθροίσματος.
Οι Σοβιετικοί δεν έκαναν ούτε τον κόπο να ασχοληθούν βοηθητικά συμβουλευτικά για τον ΕΛΑΣ-ΕΑΜ για το είδος της αντιπαράθεσης.
«»–“:Και τι θα κάνεται ?? Θα κάνετε πόλεμο με τους Άγγλους??» Ρωτά ο Σοβιετικός τον Ηγετικό Γιάννη Ιωαννίδη του βραχίονα του κκε μέσα στο ΕΑΜ.
«»– «» Ναι θα κάνουμε πόλεμο»» ,με τους Εγγλέζους απαντά ο Ιωαννίδης πρίν τα Δεκεμβριανά.
Στον επερχόμενο μεταπολεμικό κόσμο οι αστικές προπολεμικές δυνάμεις ήξεραν ότι θα προκύψει οικονομική πυρετώδης ανάπτυξη για χρόνια, για να ανοικοδομηθεί και ο κατεστραμένος απ τον πόλεμο Πλανήτης και κύρια η Ευρώπη.
Και μέσα σε αυτόν τον καινούργιο υπό ανοικοδόμηση κόσμο έβλεπαν ότι μπορούσαν να ανοικοδομηθούν και οι δυνάμεις αυτές , μετά την πολιτική αυτοκτονία του 1936 που παρέδωσαν (κοθνοβουλευτικά αυτοκτονικά) στον Μοναρχικό Μεταξά την πολιτική.
Απ την άλλη το ΕΑΜ το κκε δηλαδή ( ήταν πλέον ξεκάθαρος ο δρών πυρήνας του κκε) ούτε την εμπειρία είχε ώς μόλις το πολύ 20-25 χρόνια ύπαρξη και πολιτική συνδικαλισυική ενασχόληση και απ το 1929 στην μόνιμη παρανομία , δεν μπορούσε ούτε να διαβάσει πολιτικά ούτε κοινωνικά το τοπίο ( η μπομπότα ήταν το ζητουμενο απ τους πολίτες).Η ως τότε δυναμική και η συνήθεια της αντίστασης μορφοποιούνταν με όπλα και αυτά τουφέκια γκράδες ή ότι άλλο όχι στρατιωτικά μαχικά σύγχρονο οπλισμό. Η Σοβιετική Ένωση είχε τον σκοτεινό σιωπηρό αινιγματικό Συνταγματάρχη Ποπώφ στην Αθήνα
Καμμία εοαφή δεν κατορθώθηκε απ την Ηγεσία του κκε με την Σοβιετική Ένωση.Και κάποια που ήρθε μέσω Βούλγαρου Δημητρώφ τα μέσα Δεκεμβρίου του 1944 ήταν σκόπιμα ?? )ή όχι , με λάθος κώδικα.Από την απελευθέρωση του Οκτωβρίου στην Ενωτική κυβέρνηση τα επισητιστικά υπουργεία τα φόρτωσαν σκόπιμα δτο ΕΑΜ-κκε για να εισπράξει την αντιπαλότητα των πεινασμένων απ την κατοχή πολιτών. Τα Δεκεμβριανά άρχισαν τα τφέκια βαρέσανε. Ο επικεφαλής του Κκε -Εαμ Γιώργος Σιάντος είπε βγαίνοντας και θριαμβολογώντας απ το ξενοδοχείο Γκραν Βρεττάνια στο Σύνταγμα μετά την σύσκεψη με τον Τσώρτσιλ ( Τσέρτσιλ προφέρεται κανονικά) όλων των πολιτικών δυνάμεων.
—«»Τα του ψάλαμε ένα χεράκι του Τσώρτσιλ»»
Στην υψηλής κατεργαριάς και πονηριάς και κορυφαίας ίντριγκας διπλωματίας ώς εμπειρία του Τσέρτσιλ ( Τσώρτσιλ) ο Γιώργος Σιάντος του κκε αντπαρέθησε το ψάλσιμο.!!!
Ο μυστηριώδης συνταγματάρχης Σοβιετικός Ποπώφ παρακολουθούσε αμίλητος , ήταν απεσταλμένος από την Αρχή καλοκαιριού υπυ 1944 στην Ελλάδα-επισκέφθηκε και στο βουνό δήθεν το ΕΑΜ-.
Τα Εγγλέζικα άρματα Σέρμαν είχαν ισοπεδώσει την Αθήνα.
Ο Σοβιετικός Ποπώφ συνέχισε και έπινε Βότκα στο μπάρ του Γκράν Βρεττάνια ξενοδοχείου και καθόνταν αμίλητος σε μια βαθιά πολυθρόνα.
Οι ηγέτες του ΕΑΜ -κκε προσπαθούσαν να πιάσουν επαφή με την
Μόσχα.
Ως να πιάσουν επαφή ο παλιός αυτοκτονημένος προπολεμικά κόσμος είχε κάπως ζωντανέψει ( μωροζοντάνεψε).
Και με τα χρόνια στήθηκε στα πόδια του για τα καλά.
Και απ ότι η ιστορική πορεία έδειξε καλύτερα που έγινε έτσι.
Γιατί οι κινήσεις του πληθυσμού πάντα είναι αντίθετες απ τις κινήσεις του χρήματος. Και 46 χρόνια μετά την επίσκεψη του Τσέρτσιλ στην Αθήνα ( δηλαδή το 1990) οι κινήσεις του πληθυσμού απ τις πρώην Ανατολικές χώρες ήταν πρός την μικρή Ελλάδα ώς οικονομικοί μετανάστες , πράγμα που δεν άλλαξε απ τις χώρες αυτές ούτε σήμερα.
Δεκέμβρης 1944 στην Αθήνα : Ο Τσέρτσιλ κάπνιζε πούρο και ο Ποπώφ έπινε Βότκα.
»Ο Σκληρός Απρίλης του ’44»είναι το εξαίρετο μουσικό έργο του Μάνου Χατζιδάκι.
»Τα σκληρά χρόνια απ το 2015 », είναι το κοινωνικό τοπίο από την έμπα του 2015 μέχρι τούδε και όσο πάειστην βάση του 4ους πολιτικού κύκλου ( εδώ φαίνεται καθαρά πώς η πολιτική σε όποια μορφή εκδηλώνεται ως τέτοια δρομολογεί τις κοινωνικές συνθήκες ).
Τα σκληρά αυτά χρόνια 2015 και δώθε απέκτησε υπαρκτό περιεχόμενο η χρόνια κάπως αόριστη ιδεολογικοπολιτική ορολογία που ακουμπά και στα εξατομικευμένα χαρακτηριστικά όπως: αριβισμός, τυχοδιωκτισμός, ωφελιμισμός, ωχαδερφισμός, και αντικοινωνισμός, και διαγνώστηκαν ενικότητες ουσιαστικές ως περιοχέμενο των όρων, τσαμπάσης, μπράτιμος, νταραβεριστής, ψεύτης, κ.λ.π ( αυτό το κ.λ.π δεν άρεσε στους φιλολόγους εκάστοτε να το γράφουν οι μαθητές ως κατάληξη σκέψεων και μάλιστα ορισμένοι έφθαναν σε σημείο μηδενισμού του γραπτού αν έβλεπαν μια τέτοια κατάληξη σε κείμενο μαθητή). Ήταν το εκπαιδευτικό δόγμα της στεγνής χωρίς προοπτική εννοιολογίας της εκπαίδευσης.
Η εποχή αυτή του πολιτικού κύκλου της χώρας – κοινοβουλευτικός πολιτικός κύκλος- θα αποτελέσει για τον ιστορικό του μέλλοντος και ένα ερευνητικό πεδίο του ιστορικού μικροχρόνου ως ειδικό καθορισμό και προσδιορισμό της πολιτικής ιδεολογίας και της πρακτικής πολιτικής, στην πολιτικόκοινωνική και οικονομική ιστορία της χώρας.
Και για την εν λόγω εποχή θα υπάρχουν πλήθος γραπτές πηγές και αρχεία , για να καλύπτεται και η μεθοδολογική εμμονή των ιστορικών στην έγγραφη ή αποδεδειγμένη τεκμηρίωση, πέραν απ τις προσωπικές μαρτυρίες. Που και αυτές οι προσωπικές μαρτυρίες δεν είναι αντιφατικές και διχασμένες – ανάλογα την ιδεολογική θέαση της μαρτυρίας- μια και πλέον για όλα αυτά τα σκληρά χρόνια η αυτοαναφορά της πολιτικής γίνεται σε όρους ποσοτικούς ( ταμειακά πλεονάσματα σε απόλυτο ύψος, κοινωνικά μερίσματασε προσδιορισμένο ύψος αριθμητικό, »ανάπτυξη» σε ποσοστά επί προσδιορισμένου απόλυτου αριθμού ΑΕΠ ΑΕΠ,χρεωμένοι πολίτες στην εφορία σε απόλυτους αριθμούς (4,5 εκατομμύρια αυτοεξήγγειλαν στατιστικά ), ύψος χρεών 120 δις ευρώ χωρίς τα πρόστιμα, και πλέον 50% με τα πρόστιμα, κατώτατος μισθός 586,00 ευρώ και υποκατώτατος μισθός 510,00 ευρώ, κλπ ποσοτικά απόλυτα προσδιορισμένα.
Η πολιτική κυβερνητική τάξη ιδιαίτερα των ετών 2015 και δώθε, θέλησε και επέλεξε ως ιδεολογικόπολιτική επιλογή την αναγωγή του της κοινωνικής ενοιολογίας ποσοτικά.
Για μνα μην υπάρχει αμφισβήτηση για τον ιστορικό του μέλλοντος.
Ταυτόχρονα αυτή η ιδεολογικοπολιτική επιλογή της αυστηρά προσδιορισμένης αναγωγής του κοινωνικού στοιχείου στο ποσοτικό , επαναφέρει και υπονοεί σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ως απόρροια , ότι και κάθε λογής έρμηνευτική προοπτική των λέξεων και των κοινωνικών όρων , -πέρα από την στεγνή καθορισμένη ,ουσιαστική ενικότητα ή αριθμητική και μόνο πληθυντικότητα-, εξοβελίζεται ως εκπιαδευτικό εργαλείο για την περιγραφή και ερμηνεία των κοινωνικών και ατομικών φαινομένων.
Και αυτά είναι τα νέα όρια προοπτικής της καταστολής του κοινωνικού στοιχείου, υπόρρητα και τεχνηέντως πονηρά ενεργοποιημένα ως μια νέα γλωσσολογική μορφοκρατία ( ποσοτικά στεγνά προσδιορισμένη) του αριστερού προοδευτισμού.
Και κεί που η αριστερά χρόνια , επεδίωκε την γενίκευση στην μελέτη των κοινωνικών πολιτικών φαινομένων και μέσω όρων των …. ισμών… ή εσμών, μέσα σε αυτά τα »σκληρά τα χρόνια» παρουσιάστηκε το φαινόμενο του γλωσσολογικού αριβισμού και τυχοδιωκτισμού , ως πολιτική και ιδεολογική επιλογή του προοδευτισμού.!!!!
Και καλά είναι να κατανοείται τι υπονοεί και τι μεθοδεύει προοπτικά για το κοινωνικό τοπίο η γλωσσολογική αυτή μορφοκρατία… που σε ποιητικούς όρους σηματοδοτεί και την υπονόμευση της ίδιας της γλώσσας απ την ποιητική της λειτουργία ( δηλαδή απ την αυτόαναφορά εξελικτικά του ίδιου του συστήματος της γλώσσας ως αντικειμενική κατηγορία του πολιτισμού).
O Μπίφορντ Τζόουνς άγγλος στρατιωτικός που βρέθηκε στην γραμμή του πυρός εναντίον των διαδηλωτών της 3ης Δεκεμβρίου 1944, γράφει ότι: ΄η ταράτσα του Κτιρίου του ΚΚΕ στην ΠΛατεία Συντάγματος ( οδός Όθωνος) ήταν γεμάτη πολυβόλα και μπορούσαν να βάλουν με καταιγιστικό πύρ σε βάρος όσους χτύπησαν την πορεία των Πολιτων. Και όμως δεν το έκανε η ηγεσία του κκε ( Σιάντος, Ιωαννίδης Παρτσαλίδης). Η ηγεσία του Εαμ με κύριο βραχίονα το κκε , δεν είχε πάρει απόφαση για την ένοπλη σύγκρουση πρίν τα Δεκεμβριανά και με ευθύνη του μετριοπαθούς Γενικού ΓΡαμματέα Γ. Σιάντου, όπως και αργότερα όταν ο Γιώργος Σιάντος αρνήθηκε την σύγκρουση με τους Άγγλους όταν το ΕΑΜ είχε αποσυρθεί απ την Αττική και διατηρούσε Βορειότερα ακέραιες της δυνάμεις του.
Θα πρέπει να πάμε στο διάστημα αμέσως μετα την απελευθέρωση 12/10/944 που έφυγαν οι Γερμανοί απ την Αθήνα και την 18/10/1944 που εγκαταστάθηκε η Ελληνική κυβέρνηση υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Με Εγγλέζικη άκαμπτη στάση των Εγγλέζων, του αρχιστράτηγου επικεφαλής Σκόμπυ και για τον Ελληνικό και ΕΑΜμικό στρατό ( συμφωνία της Καζέρτας) , ο Γ. Παπανδρέου και ο Σκόμπυ ουσιαστικά , δεν δεχόνταν να σχηματιστεί Ενιαίος ΕΘνικός στρατός από την Ορεινή Ταξιαρχία Ρίμινι και τον Ιερό Λόχο ως αστικά στρατεύματα που ήρθαν με την κυβέρνηση απ την Αίγυτο και μαζί ισόποσα με στρατεύματα του ΕΑΜ , για να υπάρχει ισορροπία συγκρότησης του νέου Εθνικού στρατού. Καίτοι αρχικά ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε συμφωνήσει με τους εκπροσώπους στην κυβέρνηση του ΕΑΜ. Αλλά τις αποφάσεις τις άλλαζε την ίδια νύχτα ο Σκόμπυ.
Το ποιοι πυροβόλησαν την διαδήλωση των πολιτών της Κυριακής 3ης Δεκεμβρίου στο Σύνταγμα, απ την οποία άρχισαν τα Δεκεμβριανά – που έφεραν τον Τσώρτσιλ στην Αθήνα την 26/12/944 είναι ένα περίεργο ακόμα θέμα και συμβάν. Και γιατί δεν απάντησαν τα πολυβόλα του κκε από την ταράτσα του κτιρίου του κκε , που θα σάρωναν όσους πυροβόλησαν την διαδήλωση και μαζί και το επίμαχο κτίριο της αστυνομίας , μέγαρο Παπούδωφ γωνία Πανεπιστημίου και Βασιλίσης Σοφίας και τότε οι ΕΑΜικοί θα καταλάμβαναν το κέντρο της Αθήνας, είναι και αυτό ζητούμενο. Ο αυτόπτης της 3ης Δεκεμβρίου 1944 Αλέξης Αργυρίου ( κριτικός λογοτεχνίας τα επόμενα χρόνια ) εντόπιζε δεικτικά το κρίσιμο λάθος της ηγεσίας του ΕΑΜ την μέρα εκείνη ότι δεν απενεργοποίησε ενώ μπορούσε το αστυνομικό κτίριο στο μέγαρο Παπούδωφ. Πολλές απόψεις υπάρχουν και για το ποιος – ποιοι πυροβόλησαν στο ψαχνό την ειρηνική ως τότε διαδήλωση της πορείας. Ο ίδιος ο τότε διοικητής ασφάλειας της πρωτευούσης Άγγελος Έβερτ αναφέρει εγγράφως ότι ο ίδιος διεταξε το πύρ των αστυφυλάκων εναντίον των διαδηλωτών από την είσοδο του αστυνομικού κτιρίου όταν είδε ότι απειλούνταν οι αστυφύλακες και το αστυνομικό μέγαρο. Ο ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος – μέλος τότε του ΕΑΜ, γράφει ότι είδε τον Άγγελο Έβερτ να φωνάζει: » ποιος πυροβολεί?? » προβληματισμένος κυτάζοντας στην ταράτσα του τότε δυόροφου ξενοδοχείου ΓΚράν Βρεττάνια, και κάνοντας κινήσεις απελπισίας.
Αυτόπτες μάρτυρες της πορείας σε μαρτυρίες είδαν τον Στρατηγό Σκόμπυ από τον πάνω όροφο του αστυνομικού μεγάρου Παπούδωφ να κουνά ένα άσπρο μαντήλι που θεωρήθηκε ως σινιάλο και διαταγή για να αρχίσει το τουφεκίδι σε βάρος των διαδηλωτών. Άλλοι αυτόπτες συμμετέχοντας στην διαδήλωση είδαν στην ταράτσα του δυόροφου κτιρίου του Γκράν ΒΡεττάνια να πυροβολούν κατά των διαδηλωτών στο κατάστρωμα της οδού Αμαλίας και διέκριναν ακόμα και αναφέρθσαν σε αλλοδαπούς οργανωμένους ακροβολιστές απ τα στρατεύματα της Αγγλικής ινδίας που είχε φέρει ο Σκόμπυ στην Αθήνα και χρησιμοποιήθηκαν για τον προβοκατόρικό χτύπημα. Οι ίδιοι ακροβολιστές ήταν και στην ταράτσα του κτιρίου δυόροφου νεοκλασσικού κτιρίου της Αιγυπτιακής Πρεσβείας σήμερα ακριβώς δίπλα στο τότε μέγαρο Παπούδωφ της αστυνομίας στην Βασιλίσης Σοφίας. Γενικά τέτοιοι ακροβολιστές ήταν στις ταράτσες των μεγάρων ακόμα και παραπάνω στην οδό Βασ. Σοφίας και στο Μέγαρο Συγγρού ( νυν παλαιό κτίριο του υπουργείου εξωτερικών ) και ακόμα μέχρι και το μέγαρο.
Ο Συμμετέχων στην μοναρχική πολιτοφυλακή με την ομάδα Χ του Γρίβα , Νίκος Φαρμάκης, ομολογεί ότι ο Γρίβας είχαν βάλει από τον Εθνικό κήπο ένοπλους της Χ μέσα στο κτίριο της βουλής και απ τα παράθυρα της πρόσθιας όψεις του κτιρίου της βουλής έβλεπε τα αίματα των πυροβολημένων διαδηλωτών να σηκώνονται στον αέρα, χωρίς να αναφέρει αν οι διαδηλωτές πυροβολήθηκαν μέσα απ το κτίριο της Βουλής και απ τους οπλισμένους της οργάνωσης Χ. Συμμετέχοντες στην πορεία της διαδήλωσης όταν και ήταν στο ύψος της αρχής του Εθνικού Κήπου απέναντι απ την οδό Όθωνος ( στο τέλος του κτιρίου της Βουλής) διέκριναν ένοπλους και μελαψούς που ήταν κρυμένοι μέσα στον κήπο στο Ανατολικό μέρος της Βουλής, δίπλα απ το σημείο που σήμερα βρίσκεται ο ολόσωμος μαρμάρινος αδριάντας του Χαριλάου Τρικούπη, μέσα στα όρια του κήπου.
Η συγγραφέας και ηθοποιός Ζώρζ Σαρρή, που συμετείχε στην διαδήλωση της 3ης Δεκεμβρίου το 1944 στο Σύνταγμα, είπε ότι ερχόμενη από την κατεύθυνση της οδού Ερμού προς την πορεία και ανεβαίνοντας προς την πλατεία Συντάγματαος και στα σκαλιά που οδηγούσαν στο πάνω μέρος στην Λεωφόρο Αμαλίας, άκουσε τους πυροβολισμούς που έπεφταν από τα αριστερά στην κεφαλή της πορείας που είχε φτάσει προς την κατεύθυνση της αρχής της οδού Βασιλίσης Σοφίας. Και τότε απ τον φόβο και το έξαφνο των πυροβολισμών της ειρηνικής πορείας, τράπηκαν σε φυγή και γύρισαν προς τα πίσω προς το κάτω μέρος – προς την οδό Ερμού- στην πλατεία συντάγματος, για να φυλαχτούν.
Τα Δεκεμβριανά είχαν αρχίσει, ο Τσώρτσιλ παράγγελνε στην Αγγλική πρεσβεία της Αθήνας :» φερθείται σαν να είναι κατακτημένη πόλη». Ο Τσώρτσιλ ( Τσέρτσιλ κατά τον Ιωάννη Γεωργάκη τον δντή του πολιτικού γραφείου του αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού) επεσκέφθηκε την Αθήνα την 26 ΔΕκεμβρίου του 1944 για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την κατάσταση. Στο café bar ονόματι FORTRESS μέσα στο ξενοδοχείο Γκραν Βρετάνια οι΄Εγγλέζοι στρατιωτικοί και σύμβουλοι έπιναν την μπύρα τους και τα ουίσκια τους , στο σαλόνι του Μπάρ αυτού καθόνταν ο Ρώσος σιωπηλός σφίγγα απεσταλμένος παρατηρητής συνταγματάρχης Ποπώφ… που άφηνε να εννοηθεί την Σοβιετικό ένδιαφέρον για την Ελληνική κατάσταση, κούφιο τελικά που βαυκάλιζε όμως το εαμ και το κκε,και ο φόβος ,ο τρόμος, τα ερείπια ,οι αδέσποτες σφαίρες και οι σκοτωμοί απ αυτές αθώων πολιτών ακόμα και στα παράθυρα του σπιτιού των, τα εγγλέζικα άρματα Σέρμαν μπούκαραν στα κτίρια και στα ξενοδοχεία,
και τα τρύπια σπίτια – οι τοίχοι των οποίων έχουν ακόμα τις τρύπες απ τις σφαίρες των Δεκεμβριανών του 1944 υπάρχουν ακόμα και στο Κέντρο της Αθήνας Λεωφόρος Αμαλίας αρ 42 , πέρα από τα κτίρια εργατικών κατοικιών της Καισαριανής και τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Ενώ το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεττανίας στην νπλατεία Συντάγματος στην Αθήνα΄ήταν ζωσμένο με εκρηκτικά απ τα υπόγεια, ο φόβος ότι η ανατιναξή του θα έφερνε αντιμέτωπους όλο το ΕΑΜ-κκε με την Αγγλία- που τελικά ήρθαν- απέτρεπψε την ενεργοποίηση των εκρηκτικών για να γινόνταν και το κτίριο και όσοι βρισκόνταν μέσα σκόνη.
Επεκράτησαν και οι απόψεις ψυχραιμότερων απ την ηγεσία τότε του κκε παρά τις διαφωνίες των νεότερων και που ήθελαν να μείνει η ανατίναξη και οι ίδιοι στην ιστορία για το γεγονός. Ή ταν και ο ιστορικός συμβολισμός ότι θα ανατίναζαν τον Τσώρτσιλ μια και είχε πλέον επέλθει ανοιχτά η ρήξη Τσώρτσιλ- ΕΛΑΣ και η συμμαχική αίσθηση είχε παρέλθει βίαια μέσα σε μικρό διάστημα απ την έξοδο του κοινού Γερμανικού εχθρού απ την Ελλάδα.
Για τους νεώτερους μαχητές του ΕΛΑΣ , αυτοί που μπήκαν στους υπονόμους για να παγιδέψουν το ξενοδοχείο με τα εκρηκτικά η άρνηση της ηγεσίας του ΕΛΑΣ(κκε) να ενεργοποιηθούν τα εκρηκτικά έφερε στεναχώρια και απογοήτευση. Διότι μέσα στην ιδεολογική φόρτιση είχαν θεωρήσει σπουδαίο το γεγονός και είχαν συμμετάσχει και εθελοντικά για την εκπλήρωση της αποστολής, περνώντας μέσα απ τους Αθηναικούς υπονόμους απ τον Κεραμεικό και την Ομόνοια μακρυά που άρχισε η μπούκα απ τα καπάκια των υπονόμων και η μεταφορά των εκρηκτικών.
Οι νεότεροι και ποιο παθιασμένοι θέλανε να δούν σκόνη και θρύψαλα και στάχτη το ξενοδοχείο κέντρο – στρατηγείο των Εγγλέζων και της αντιδραστικής ουσιαστικά κυβέρνησης. Και απέναντι ήταν το κτίριο της Αστυνομίας ( μέγαρο Παπούδωφ), και απ το οποίο έπεσαν οι πυροβολισμοί της 3ης ΔΕκέμβρη του 1944 ( 20 κοντά μέρες πρίν) και υπολόγιζαν ότι με την ανατίναξη του Ξενοδοχείου Γκραν Βρεττάνια δεν θα δημιουργούσαν προβλήματα και θα απενεργοποιούσαν και την αστυνομική δύναμη και παρέμβαση.
Για κάποιους μαχητές του ΕΛΑΣ , τους νεώτερους και ποιο ένθερμους.. η ανατίναξη του Ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρεττανίας ήταν η μεγάλη ευκαιρία δόξας και κατ ευθείαν χτυπήματος στην καρδιά της αντίδρασης Εγγλέζικης και κυβερνητικής. Και στα επόμενα χρόνια κάποιοι ζώντες μαχητές του ΕΛΑΣ της εποχής που είχαν πάρει μέρος ή ήταν κοντά στο σχέδιο για την ανατίναξη, έφεραν κάπως βαριά το γεγονός της αναστολής του σχεδίου.. γιατί ένοιωθαν ότι η αναστολή της ανατίναξης αφαίρεσε δόξα απ την όλη ένταξή τους στο ΕΑΜ- ΕΛΑΣ.
Μάλιστα από την αναβολή της ανατίναξης του Γκραν Βρεττάνια και μετά κάποιοι με περισσότερη δι΄’αθεση κριτικής νεαρότεροι, είπαν ότι έβλεπαν ότι η Εαμική ηγεσία ( στην ουσία ο κεντρικός πυρήνας του κκε Σιάντος- Ιωαννίδης- Παρτσαλίδης) όχι μόνο εγκαταλείπουν την προσπάθεια αντιπαράθεσης απέναντι στον Εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους συνεργάτες τους, αλλά ταυτόχρονα είδαν και αφορμή για να σχολιάσουν ότι οι ηγέτες τους θα τους πουλήσουν στους Εγγλέζους και στην ντόπια αντίδραση. Τραβηγμένη σκέψη για τότε απέναντι στην ηγετική ομάδα του κκε -ΕΛΛΑΣ, αλλά ξερή λογική για τον μαχητή που χρόνια αντιστεκώνταν τον Γερμανό στα βουνά της χώρας. Είχε προυπάρξει και η ένταση και μέσα στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ και στο κκε για τις παραχωρήσεις που γίνανε στον Λίβανο τον Μάιο του 1944 ( το βατερλώ του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ) και στην Καζέρτα το ίδιο έτος το καλοκαίρι , και η καχυποψία και προς τις ηγετικές ομάδες απ τους απλο τούς μαχητές ήταν αυξημένη. Μαζί και κάποια διαλυτικά συμπτώματα στα ηγετικά κλιμάκια του ΕΛΑΣ- ΕΑΜ- κκε στην λήψη των αποφάσεων και στις εναντίον εκτοξευόμενες συγκαλυμένα κατηγορίες για τις υποχωρήσεις των διαπραγματευτών στον Λίβανο.
Η αναστολή της ανατίναξης του Ξενοδοχείου Γκραν Βρεττάνια απετέλεσε ένα πρόσθετο στοιχείο μιας κάποιας δυσφορίας στις τάξεις του Αθηναικού τότε στρατού του ΕΛΑΣ, που βρισκόνταν στο μέσον της σκληρής σύγκρουσης με τους Εγγλέζους και τα Τάγματα ασφαλείας και που έβλεπαν τους Εγγλέζους να φέρνουν τεράστια στρατεύματα ( μέχρι 60-80000 άνδρες ) και βαρύ οπλισμό ( τάνκς και μαχητικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα ) από την Ιταλία. Για τούτο και η καχυποψία των μαχητών του ΕΛΑΣ απέναντι στην εαμικόκομμουνιστική ηγεσία άρχισε να αυξάνει.
Για κάποιον που θέλει να ερμηνεύσει και τις διαπραγματεύσεις και την υπογραφή της συμφωνία της Βάρκιζας ( 2-12 Φλεβάρη 1945) σε όλο της το πλάτος μετά την Αθηναική ήττα του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ κκε τον Γενάρη του 1945, και σύμφωνα κυρίως με το επίμαχο άρθρο 3 περί της μερικής αμνηστίας ( με ερμηνευτικές κρατικές εγκυκλίους που θα εκδίδονταν στην πορεία για την εφαρμογή της μερικής αμνηστείας ), αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να παρακαμφθεί- αντίθετα ενισχύεται η άποψη ότι, η ηγεσία ( Σιάντος – Τσιριμώκος- Παρτσαλίδης) που συμμετείχαν ως εκπρόσωποι του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ- κκε στις διαπραγματεύσεις στην Βάρκιζα ( στην έπαυλη Κανελλοπούλου ) ΄προστάτευσαν την ηγετική ομάδα και τα ηγετικά κλιμάκια του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ- κκε και άφησαν απροστάτευτο τον όγκο των αντιστασιακών μαχητών και πολιτών.
Εδώ αξιολόγησε η αντιδραστική αμέσως μεταπολεμική κυβερνητική κατάσταση το ακάλυπτο ουσιαστικά του κόσμου του ΕΑΜ και εξαπέλυσε την λΕυκή τρομοκρατία ( που δεν μπόρεσε ως κράτος να ελέγξει ούτε η κυβέρνηση Πλαστήρα ως την άνοιξη του 1945, ούτε η κυβέρνηση Ναυάρχου Βούλγαρη. Με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα στον εμφύλιο πόλεμο.
Η διάθεση συμβιβασμού της Εαμικής ηγεσίας ουσιαστικά του κκε τον Οκτώβρη του 1944 και πρίν και μετά φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι απέστειλε τον Βελουχιώτη εκτός της πρωτευόυσας , μια και ο Βελουχιώτηςβήταν ο θερμός υποστηρικτής της κατάληψης της Αθήνας με την αποχώρηση των Γερμανών.
Η αναμονή του κκε για οδηγία απ την Μόσχα ή έστω κάποιο ενδιαφέρων απ τημ Μόσχα για το τι θα πρότεινε η Μόσχα δεν έφερε αποτέλεσμα.
Οι εγγλέζοι δοσ τπυ Σκόμπυ αρνήθηκαν την δημιουργία κοινού Εθνικού στρατούεντον ΕΛΑΣ
Ουσιαστικά τοροίλιζε ο ίδιος Σκόμπυ ώς ανεγνωρισμένος αρχηγός του Στρατού απ την Καζέρτσ , τορπίλιζε την συμφωνία της Καζέρτας και την πρωθύστερη του Λιβάνου. Η εμμονή των Άγγλων στο σημείο αυτό απ την οποία εκτράφηκε και το θράσσος των εγχώριωνν αντιδραστικών δυνάμεων , ήταν το σημείο ουσιαστικά της ρήξης στην κυνέρνηση Εθνικής ενότητας του Γ.Παπανδρέου στην οποία συμμετείχε το ΕΑΜ.Αυτός ήταν και ο λόγος παραίτησης του πρωθυπουργού Γ Παπανδρέου αλλά οι Εγγλέζοι δεν του άφηναν περιθώριον παραίτησης. Ακόμα και να τον δέσουν σε ένα δωμάτιο παράγγειλε ο Τσέρτσιλ .Την ίδια στιγμή ηνσυμμετοχή του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού ώς ορισθέντα αντιβασιλιά ήταν αναιμικός και έξω απ το πνεύμα πολιτικών και θεολογικών χειρισμών που σκόπευαν στον καταλαγιασμό της έντασης και στην συνενόηση. Ο Άγγλος πρεσβευτής Λήοερστην Αθκήνά έριχνε Εγγλέζικο ορυκτέλαιο ( αρίστης ποιότητας ώς τότενσεν 4τράλιτρα δοχεία) στις προετοιμαζόμενες στα Αθηναικά γρανάζια συνθήκες σύγκρουσης. Ο απεσταλμένος Σοβιετικός Ποπώφ έκανε πονηρές εκάστοτε ερωτήσεις στουςβ ηγετικούς του κκε για να τους προκαλέσει να κινηθούν πρός την ρήξη με τους Εγγλέζους. Ο Ποπώφβρώτησε τον Γιάννη Ιωαννίδη ( το νο 2ντης ηγεσίας του κκε): «» και τι θα κάνετε ?? Θα κάνετε πόλεμο με τους Άγγλους??? «» Η κλασσική ενεργητική ερώτηση που σπρώχνει στο διπλωματικό επικοινωνιακό πεδίο για ενέργεια για ότι δήθεν υοάρχει ώς ερώτημα. Καιο μειωμένηςνδιπλωματικής εφυίας Ιωαννίδης του απαντά: «» Ναι θα κάνουμενπόλεμο με υους Άγγλους»».
Ο Σκόμπυ ουσιαστικά τορπιλίζει τις ώς τώρα Ελληνικές συνθήκες Λιβάνου και Καζέρτας ( αυτήβτον ανεγνώρισε ώς αρχιστράτηγο όλων των Ελληνικών δυνάμεων)
Δηλαδή τορπιλίζει όποια εγχώριανδυνατότητα συννενόησης και φέρνει τα οποιαδήποτε αντιδραστικά αστικά στοιχεία που επιθυμούν την ρήξη στην επιφάνεια.
Το φυτίλι της ασυνεοησίας έχει ανάψει και καίει.Χρειάζεται μπαρούτι για να σκάσει. Αυτό το μπαρούτι ήταν οι σφαίρες πρός το πλήθος των διαδηλωτών της 3ης Δεκέμβρη 1944.
Ο προ-ορισμός του κάθε φυτιλιού που καίει είναι το μπαρούτι , και γιαυτό καίει το φυτίλι.
Το ΕΑΜκκε έχασε και ηττήθηκε και σε όρους οντολογίας διαδικαστικής.Διότι κουβάλησε το μπαρούτι στα υπόγεια του Ξενοδοχείου Γκραν Βρεττάνια στο Σύνταγμα και δεν άναψε το φυτίλι. Το ΕΑΜ κκε τιμωρήθηκε απ την ιστορική νέμεσι , διότι δεν άναψε το φυτίλι ενώ τοποθέτησε το μπαρούτι στο υπόγειο του Χοτέλ Γκραν Βρεττάνια. Να γιατί και η «» αδύνατη επανάσταση «» κατά τον συγγραφέα.
Στην Γαλλική επανάσταση το οχυρό κάστρο φυλακές της Βαστίλης ήταν το μισητό σύμβολο για τους επαναστάτες και η έφοδος σε αυτό σηματοδότησε το επαναστατικό γεγονός.
Στην Ρώσσικη ( Ρούσικη κατά Καζαντζάκη) επανάσταση τα χειμερινά ανάκτορα στην Αγία Πετρούπολη ήταν το μισητό για τους επαναστάτες σύμβολο και για τούτο η έφοδος και η καταληψή του.
Στην μεγάλη Γερμανική εξέγερση -την χαμένη Γερμανική επανάσταση-δεν υπήρχε ο συμβολισμός του μισητού αντιδραστικού οχυρού για την κατάληψη.Και για τούτο η Γερμανική εξέγερση καταπνίγηκε απ τα frei corps και φυλορόησε στους Βερολινέζικους κυρίως δρόμους.
«»Η αδύνατη Ελληνική επανάσταση»» είχε λαθέψει και κερματίσει τον συμβολισμό μια και τα μισητά και αντιδραστικόά κτίρια ήταν αρκετά α)το μέγαρο της κρατικής ασφάλειας στην γωνία Πατησίων και Στουρνάρη ( απέναντι απ το πιλυτεχνείο) , β) οι φυλακές Αβέρωφ στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας( νυν Άρειος Πάγος), γ) οι φυλακές Χατζηκώνστα στην οδό Πειραιώς ( απέναντι κοντά στην Πλατεία Κουμουνδούρου) δ) το μέγαρο Βάιλερ ( πρώτο στρατιωτικό Οθωνικό νοσοκομείο).
Και το βασικότερο ήταν το διοικητικό αντιδραστικό οχυρό κέντρο το Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεττανίαε στο Σύνταγμα.
Ο Κερματισμός δυνάμεων και η κερματισμένη στόχευση των Ελασιτών κκε ανταρτών δεν οδήγησε στην κατάληψη του διοικητικού αντιδραστικού οχυρού του χοτέλ Μεγάλη Βρεττανία και απλά η επαναστατική επίθεση εξαντλήθηκε κερματισμένα σε μισητά κτίρια.
Το διοικητικό αντιδραστικό οχυρό της Μεγάλης Βρεττανίας δεν ανατινάχτηκε το1944 τον Δεκέμβρη. Η επανάσταση είχε αυτοκτονήσει σε επίπεδο ιστορικού συμβολισμού. Άρα ήταν αδύνατη. Για τούτο και «» η χαμένη επανάσταση»».
Έλεγε μετά από κάποια χρόνια μαχητής του ΕΛΑΣ κκε στα Δεκεμβριανά του 1944 : » Με τι όρεξη να πολεμήσεις πλέονετά την αναβολή της ανατίναξηςντου Ξενοδοχείου Γκράν Βτρττάνια που ήταν η σφηκοφωλιά της αντίδρσσης και των Εγγλέζων»».
Και ήταν απ αυτούς που έλαβαν μέροε υποστηριχτικά στο Μεταξουργείο ώς την Ομόνοια για να κουβαληθούν σρχικσ υλικά της παγίδευσης των υπογείων του ξενοδοχείου.
Συνέχιζε :»» Για μας που συμμετείχαμε στην επιχείρηση η ανατίναξη θεωρούνταν ότι θα έργο το δικό μσς με την ιστορία
και νοιώθαμε περήφανοι για αυτό. Γιατί μέσα στην ώρα της μάχης για την επικράτηση δεν λογαριάζεις τον κίνδυνο ή τις απώλειες γιατί ξέρεις ότι και ο ίδιος μπορεί να φάς σφαίρα ή όλμο.Και όμως συνεχίζεις να πολεμάς»».
Η Δεκεμβριανή σύγκρουση του 1944 στην Αθήνα αν ήθελε να έχει επιτυχία για τις αντιστασιακές δυμάμεις του ΕΛΑΣκκε , θα έπρεπε να βάλει σε πρώτο επίπεδο την αρχιτεκτιονικό χωρική εξάρθρωση του Αθηναικού κέντρου σε κτίρια εξαρθρώνοντας έτσι της δομές και τα στηρίγματα της αντιδραστικής τότε Αθηνοκεντρικής κάστας που συμπεριφορικά δεν άλλαξαν από την δημιουργία Νεοελληνικού κράτους ώς τότε και ίσως και σήμερα.
Και δεν ιναι τυχαίο ότι ο ΕΛΑΣ κκε ηττήθηκε στο κέντρο της Αθήνας ενώ είχε ελέγξει όλη την Αττική και Αθηναική περιφέρεια κύρια.Η ήττα του ΕΛΑΣ κκε στα Δεκεμβριανά είχε και αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό προσδιορισμό.Και αυτό ήταν ένα απ τα στοιχεία που διέκρινε τημ έλλειψη στρατιωτικού επαγγελματισμού του λαικού αντιστασιακού μαχητικού στρατιωτικού κινήματος.
Αν ο ΕΛΑΣ κκε ήθελε να επικρατήσει στο μαχητικό τοπίο των Δεκεμβριανών , έπρεπε νάχει ανατινάξει -όχι απλά απενεργοποιήσει-όλα τα στηρίγματα που στήριζαν την αρχιτεκτονική αντιδραστική εξουσία συνδετικά στο Αθηναικό κέντρο.Τα παλιά τότε μέγαρα και παλάτια πέριξ της Πλατείας Συντάγματος και να απενεργοποιήσει έτσι την δυνατότητα συγκέντρωσης των αντιδραστικών ομάδων.Στο βαθμό που ο ΕΛΑΣκκε που άφηνε την δυνατότητα να συνέρχονται και να συσκέπτονται οι αντιδραστικές δυνάμεις , οι περίφημες Αθηναικές Βεγγέρες σε διάφορες κάθε εποχή μορφές, η μάχη των Αθηνών άρα και η κατάληψη της εξουσίας ήταν χαμένη υπόθεση για τους Ελασίτες κκε.Τα σαλόνια και το μπάρ και τα δωμάτια εκείνη την εποχή του δυόροφου στην πρόσοψη κτιρίου του Γκραν Βρετάνια χοτέλ ( είχε γίνει η πίσω πενταόροφη επέκταση ώς την οδό Βουκουρεστίου), απετέλεσαν ίσως τον χώρο και τα σαλόνια μέσα απ τα οποία ήθελε η ηγεσία και οι οι κοντά σε αυτήν μαχητές του ΕΛΑΣκκε να διώξουν τους παλιούς αντιδρσστικούς για να μπούν οι ίδιοι και ώς εξουσία και για να περνάν καλά.Για τούτο και δεν ανατίναξαν το κτίριο.
Γιατί αν το ανατίναζαν , μαχί και άλλα παλάτια αρχοντικά της περιοχής πέριξ του Συντάγματος, δεν θα μπορούσαν να μπούν μέσα αυτοί αφού διώχνανε τους παλιούς αντιδραστικούς.
Αυτό εξηγεί η συμφωνθα της Βάρκιζας την 12 Φλεβάρη 1945 ένα μήνα μήνα μετά το τέλος των Δεκεμβριανών.
Οι αρχηγοί επικεφαλής με την συμφωνία της Βάρκιζας κάλυψαν και προστάτευσαν τους εαυτούς των και άφησαν ακάλυπτους και διωκόμενους στα επίμενα χρόνια τους αντιστασιακούς στην κατοχή πολίτες.
Τελικά στην Βάρκιζα οι ηγεσίες των αντιδραστικών και των επαναστατών του Δεκεμβρίου 1944 τα βρήκανε και γίνανε κολλητάρια και μπρατίμια. Και μεθοδεύσανε να τσακώνονται οι πολίτες.
Τα βύσματα και τα κονέ ( σε τρέχουσα ορολογία της εποχής πρώην υπουργού παιδείας!!! ) των ηγεσιών ένθεν κακείθεν, των κόσμων των σκοταδιών και των κόσμων του φωτός, των προοδευτικών και συντηρητικών, των Εθνικιστών και των Διεθνιστών,…. των Δημοκρατών και των Μοναρχικών, … αυτά τα βύσματα και τα κονέ… εξελάμβαναν τους πολίτες ως βλήματα που ο ένας θα πέφτει πάνω στον άλλον για να αλληλοεξοντωθούν.
Για τούτο και κυρήξανε και εκλογές τον Μάρτιο του 1946 ( η συμμετοχή ήταν το ίδιο με την αποχή ) στην θεωρία των βυσμάτων και κονέ και δημοψήφισμα για την Μοναρχία τον Σεπτέμβρη του 1946 ( εδώ όλοι συμμετείχαν και αυτό είναι εξόχως περίεργο ) για την ενοποίηση σε πολιτειακή κοινωνική βάση του ιδεολογικού και πολιτικού μάγματος κοκταίηλ των βυσμάτων και των κονέ.
Το δημοψήφισμα του 1946 για την επαναφορά της ΜΟναρχίας δεν ήταν του τύπου ναι ή όχι, αλλά αφού προσδιόριζαν το πολίτευμα ως μοναρχικό , ερωτούσαν στα ψηφοδέλτια για το αν είναι να έρθει ο άνακτας Γεώργιος ο Β” (ο καψούρης). Και σε αυτή την συνεννοημένη παρωδία δημοψηφίσματος συμμετείχαν όλοι και αυτοί που απείχαν απ τις κοινοβουλευτικές εκλογές 5,5 μήνες πρίν και αυτοί που συμμετείχαν!!!! Και είχε παραχθεί έτσι ο μεταπολεμικός πολιτικός χώρος… μέσα στον οποίον μεθόδευσαν να τσακώνονται οι πολίτες.
Στο μεταξύ μέσα στο κεντρικό ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεττανίας το Εγγλέζικο μπάρ ονόματι FORTRESS ( στις παραπάνω φωτό φαίνεται ), μετονομάστηκε σε corner Grand Bretania ( γωνία της Μεγάλης Βρεττανίας) και τραβάγανε όλοι – αυτοί των βυσμάτων και των κονέ- τα ρακιά τους και τα Scatch Ysky με ποικιλίες από φουά γκρά και Σολωμό και Μεταλικά νερά για την χώνεψη.
Ο συμβολισμός της Μεγάλης Βρεττανίας ( του κτιρίου που δεν ανατινάχτηκε ελέω επαναστατικής λογικής!!) και τα επόμενα χρόνια γκρεμίστηκε και φκιάχτηκε εκ νέου 5όροφο, σε αντιγραφή της αρχικής δυόροφης όψης του 1944΄, είναι πασιφανής.
Αντί να τσούξουν φωτιά στο μπαρούτι που κουβαλήσανε στα υπόγεια του Γκράν Βρεττάνια – γιατί το κουβαλήσανε ??- τσακώνονταν για το αν είναι ορθό ή όχι να τσούξουν την φωτιά!!!
Τι επανάστασταση νομίζανε ότι κάνανε, με χαρτιά και τρακατρούκες και αφίσες διπλομούτσουνες πάνω στους στύλους φωτισμού της πλατείας Συντάγματος ???
ΤΟ στυλ της διπλομούτσουνης αφίσας σε κολώνες που συναντάται σήμερα, για τις διαδηλώσεις και απεργίες και συγκεντρώσεις λαπά , αλλά και για διαφημιστικούς λόγους νυχτερινών κέντρων και εν γένει εκδηλώσεων, από τον Δεκέμβρη του 1944 έλκει την καταγωγή του.
Για τούτο και οι απεργίες και οι διεκδηκητικές μαζώξεις είναι φουρτούνες σε παιδική μπανιέρα.