Μάτι, ένα χρόνο μετά! Πώς να ξεχάσεις τον θρήνο που δεν τελειώνει…
101 άνθρωποι πέθαναν, 101 ανάσες σταμάτησαν στο Μάτι.
187 άνθρωποι, ενήλικες και παιδιά, εισήχθησαν σε νοσοκομεία με τραυματισμούς.
Στις πυρόπληκτες περιοχές, στο δήμο Μαραθώνα και στο δήμο Ραφήνας – Πικερμίου, σε 4.578 αυτοψίες, 469 κατοικίες κρίθηκαν κατεδαφιστέες, 1.731 κρίθηκαν προς επισκευή και 2.478 κρίθηκαν κατοικήσιμες, με φθορές ή χωρίς βλάβες. 380 οχήματα καταστράφηκαν.
Ένα χρόνο μετά ο πόνος των ανθρώπων που έζησαν και οι εικόνες των απεγνωσμένων δεν αφήνουν κανένα να ξεχάσει την πύρινη τραγωδία στην Ανατολική Αττική στις 23 Ιούλη του 2018. Ένα χρόνο μετά άνθρωποι θρηνούν ανθρώπους, πληγές δεν έκλεισαν, σπίτια δεν ζωντάνεψαν.
Κι ο νους πηγαίνει στους πνιγμένους της Μάνδρας, της Εύβοιας, της Κρήτης, στους νεκρούς της Χαλκιδικής και έπειτα στα χείλη φτάνει η φράση «πού αλλού θα συμβεί», φράση που όλοι μας έχουμε πει ξανά και ξανά αφού ο καθένας μας ξέρει πια ότι όσο δεν λαμβάνονται μέτρα προστασίας της ζωής τόσο ο θάνατος θα παραμονεύει στα ρέματα και στα αποκαΐδια, εκεί που μαζί με συνανθρώπους βούλιαξαν και κάηκαν τα παχιά κυβερνητικά λόγια για δήθεν «ολοκληρωμένα σχέδια» που μετά τις τραγωδίες καταντούν χιλιοειπωμένες δικαιολογίες περί κλιματικής αλλαγής και «στρατηγών ανέμων»…
Ο θρήνος στο Μάτι δεν τελειώνει. Δεν τελειώνει όμως και η οργή, διότι αυτοί που χάθηκαν δεν ήταν μοιραίο να χαθούν. Θα μπορούσαν να είναι σήμερα ζωντανοί στο Κόκκινο Λιμανάκι που έγινε συνώνυμο της τραγωδίας αν… Αν και εφόσον σχεδιάζονταν έργα και υποδομές για να σώζουν ζωές και όχι για να προσελκύουν επενδυτές και να καταλαγιάζουν τις αγορές με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.
Ένα χρόνο μετά δεν ξεχνάμε τους νεκρούς, δεν ξεχνάμε όλα όσα πρέπει να γίνουν και δεν έγιναν για να ξαναμπούν στα σπίτια παιδιά και οικογένειες. Δεν ξεχνάμε ότι πρέπει να διεκδικούμε ζωή, μια καλύτερη ζωή, αυτή που το κράτος των αστών μάς κλέβει.
(902.gr)
