Βασίλης Σαλέας: Αναρχικός και ασυμβίβαστος…

«Η βαριά παρακαταθήκη από τα πιο γλυκόλαλα κλαρίνα. Το πνευστό όργανο λατρεύτηκε στην Αιτωλοακαρνανία όπου μάλιστα αναδείχθηκαν κορυφαίοι τεχνίτες που μάγεψαν με τις μελωδίες τους όλη την Ελλάδα!

Βασίλης Παναγιωτόπουλος-Σαλέας. Αναρχικός και ασυμβίβαστος και απρόβλεπτα εκρηκτικός.

Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος-Σαλέας (1929-1972) γεννήθηκε στο Μεσολόγγι. Γόνος μουσικής οικογένειας Τσιγγάνων, ξεκίνησε από καλαμένια φλογέρα, πέρασε στον ζουρνά κοντά στον δεξιοτέχνη πατέρα του Κώστα Σαλέα και έφτασε στο κλαρίνο έχοντας για δασκάλους τον Θόδωρο Αντωνόπουλο (1890-1957) και τον Χαράλαμπο Μαργέλη (σ.σ. καταγόταν από το χωριό Νικολή της Λευκάδας). Στα 17 του ήταν κιόλας γνωστός στα πανηγύρια της περιοχής.

Από ειδικούς και μη ο Σαλέας θεωρείται ίσως η μεγαλύτερη μουσική ιδιοφυΐα στον χώρο της παραδοσιακής μουσικής, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι ο κορυφαίος κλαρινίστας όλων των εποχών. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους ερμηνευτές και τις μεγάλες ερμηνεύτριες των δημοτικών και των λαϊκών τραγουδιών, ενώ πλούσια ήταν η συμμετοχή του στη δισκογραφία, τόσο ως εκτελεστής όσο και ως συνθέτης, παρά τον σύντομο βίο του αλλά και την 8άχρονη παραμονή του στην Αμερική.

«Ο Σαλέας υπήρξε το σκληρό ροκ στη μεταπολεμική δημοτική και λαϊκή μουσική» γράφει χαρακτηριστικά ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας. «Ροκ και σαν στιλ κλαρινοπαίκτη και σαν αντίληψη για τη μουσική διασκέδαση. […] Αναρχικός, ασυμβίβαστος, εκρηκτικός. Ανέβαζε στο πάλκο τους θαμώνες ή κατέβαινε αυτός κοντά τους. Ξημέρωνε στο πάλκο παίζοντας με το στόμιο σκοτεινές, παράξενες μουσικές που μόνο αυτός ήξερε, που δεν ξανακούστηκαν ποτέ πια, ύστερα από εκείνη τη συγκεκριμένη νύχτα…».

Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου 1972 και «από το σπίτι του στην εκκλησία τον πήγανε παίζοντας πέντε κλαρίνα. Όλα φημισμένα. Όλα της φάρας του. Το ίδιο και στο νεκροταφείο. Πέντε κλαρίνα παίζαν πάνω στον τάφο του!».

Πηγή άρθρου και φωτογραφίας, iaitoloakarnania.gr via Αιτωλία και Ακαρνανία στο πέρασμα του χρόνου (Δημόσια Ομάδα στο fb).