Η συγκίνηση είχε μάτια γαλάζια…

Του Θοδωρή Γεωργάκη

Είναι αυτές οι στιγμές, που ουρανόπεμπτη, σαν θεία ευλογία, η συγκίνηση έρχεται μέσα από μια ανυποψίαστη στιγμούλα, από μια απρόσμενη συνάντηση, μεθυστικά, με την μορφή κατακλυσμιαίων συναισθημάτων, να σε ταξιδέψει στο παρελθόν, να σου δείξει, τελικά, τον αληθινό δρόμο της ζωής σου και του τόπου σου… Γιατί μπορεί τα χρόνια να πέρασαν, η συνήθεια να έγινε βίωμα και το βίωμα προέκταση της συνήθειας σε μια ζωή ευδαιμονοκεντρική, ενίοτε, όμως, ομφαλός στην διαδρομή μας είναι αυτή η χούφτα της πάτριας γης, η ασβεστωμένη μικρή αυλή μας… Εκεί που πρωτοαντικρίσαμε το φως του ήλιου, ματώσαμε στο χώμα της τα δάχτυλα ξυπόλητοι στο κάμα του καλοκαιριού, αγκαλιαστήκαμε την γαρουφαλιά, νοιώσαμε τις σμπλάδες του βοριά να ριπιίζει τα ξυλιασμένα μας χέρια, είδαμε τον λαμπρόμορφο Μάη να προβαίνει νιόγαμπρος απ’ τ’ Ακαρνανικά στρατεύοντας την καρδιά μας στο πρώτο ερωτοξύπνημα της εφηβείας…

Η μικρή μου αυλή και ο κόσμος της!!! Ήταν το «καμάρι» του πατέρα μου, ο γάτος με τα βαθυγάλαζα μάτια, ωραίος σαν το κάτασπρο χιόνι στην σκεπή, με το διάλειμμα των μπλε παράθυρων, που θαρρείς και γνώριζε, αυτή του την αδυναμία και του την ανταπέδιδε με μια άδολη και ανιδιοτελή αγάπη περιμένοντάς τον στο καταπόρι της αυλής, σαν γύριζε απ’ το καφενείο, και γουργουρίζοντας στα πόδια του με την ουρά ψηλά, δείγμα ευαρέσκειας και λατρείας, δείχνοντας και μιλώντας την ανυστερόβουλη αγάπη των ζώων, που δεν ζητούν παρά την ευκαιρία να μας δείξουν αυτή τους την αφοσίωση…

Πάντα οι Λευκαδίτες θεωρούσαν ιερό πράγμα την γάτα στο σπίτι! Δεν αφήνει τίποτα να σε σκρούξει, έλεγαν! Όταν κοιμόνταν δίπλα σου τα βράδια έδιωχναν, πίστευαν, την Μώρα… Όταν κάθονταν τα κρυερά βράδια του χειμώνα δίπλα στην ζεστασιά της γωνιάς στα πίσω πόδια και «νίβονταν», κατά την έκφραση της ντοπιολαλιάς μας, τότε την χρησιμοποιούσαν σαν «μετεωρολιγκή πρόβλεψη», λέγοντας π.χ πως «θα σοροκιάσει», αν η γάτα νίβονταν και κοιτούσε νοτιανοατολικά! Και δεν είναι λίγες οι φορές που τα σπίτια στα χωριά μας αντάλασσαν «ένα γατσούλι με μια πλακίδα», ανάλογα με την ανάγκη που είχαν!!! Άλλες εποχές, περίεργες στις μέρες μας, για όσους δεν τις έζησαν, αντίθετα θυμηταριό – θησαυρός για όσους «ιερούργησαν» στα χρόνια της αυλής…

Και σαν δούλευα στην τράπεζα διευθυντής, εκεί γύρω στο 2010, όταν από βραδύς ρωτούσα τον πατέρα μου αν θέλει κάτι απ’ την Χώρα, η εντολή του ήταν σαφής: «Να μου φέρεις γαριδάκια, έτσι αποκαλούσε τις γνωστές κροκέτες, απ’ την Χώρα για τον γάτο!… Να πάρεις απ’ την … χήρα, μου τόνιζε, έχει κάτι καλές…». Γαριδάκια για τον γάτο!!! Πώς να τα λησμονήσεις… Πώς να ξεχάσεις αυτά τα βαθυγάλαζα λατρευτά μάτια, που έμοιαζαν με θάλασσα γαληνεμένη, μα που πίσω τους κρύβονταν ένα τεράστιος βρασμός κυματερής αγάπης… Ήταν και δική μου αδυναμία…

Μα ο κύκλος της ζωής κι ο χρόνος είναι σύντροφοι αδίστακτοι και αμείλικτοι… Τέσσερα χρόνια πριν, καλοκαίρι του 2016, ο πατέρας έφυγε για το μεγάλο ταξίδι… Η μεγάλη του αγάπη για την ζωή, «Θέλω να βλέπω το φως, τον ήλιο να λάμπει», μου έλεγε με ένα ασύνορο πάθος για ζωή και ένα βαθύψυχο «Αχ, πως πέρασαν τα χρόνια… Με κορόϊδεψε η ζωή…». Μαζί του έφυγε απ’ το σπίτι και ο Γαλαζομάτης… Έρημος πια, κλειστό το σπίτι, ζήτησε την τύχη του σε άλλες γειτονιές… Όλα αυτά τα χρόνια τον έψαχνα και ρωτούσα τους χωριανούς… Νέα του δεν έμαθα ποτέ… Πίστευα πως έκλεισε και ο δικός του κύκλος…

Μα να που ΄ρθε η στιγμή της μεγάλης απρόοπτης συνάντησης και της βαθιάς συγκίνησης… Σάββατο, παραμονή της Πεντηκοστής, Ψυχοσάββατο… Ο Γαλαζομάτης παρουσιάστηκε στην αυλή… Τον φώναξα… Ναι γνώρισε την φωνή μου και κουνούσε, όπως το χαρούμενο σκυλί, την ουρά του… Η μνήμη…. Η συνήθεια… Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της αναζήτησης τροφής… Όλα μαζί, μα πάνω από όλα συναντηθήκαμε, πιστεύω ακράδαντα, για το δικό μας Ψυχοσάββατο… Να θυμηθούμε και να συγκινηθούμε, να αναπέμψουμε το δικό μας «αιωνία του η μνήμη» στον κοινό μας πατέρα…

Φανερά γερασμένος, μα τα θαλασσιά του μάτια και η φουντωτή του ουρά αναλλοίωτα… Οποία συγκίνηση και μάλιστα την ημέρα των ψυχών… Η συγκίνηση είχε μάτια γαλάζια!!! Είχε μια δάκρυνη επιστροφή στην προ δεκαετίας αυλή μας των θαυμάτων…