Στην Ελάτη με τους παράξενους γεωλογικούς σχηματισμούς και την ξεχωριστή και σπάνια χλωρίδα

Η αγριάδα του τοπίου με τους παράξενους γεωλογικούς σχηματισμούς αλλά και η ξεχωριστή και σπάνια χλωρίδα είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την Ελάτη, το ψηλότερο βουνό της Λευκάδας.

Παλιά στάνη στον ίσκιο του γέρικου ρουπακιού (βελανιδιάς)

Ένα πανέμορφο και χαρακτηριστικό για το νησί μας τοπίο που δημιουργεί ασυναίσθητα συνειρμούς και φέρνει στην επιφάνεια βουκολικές επιθυμίες, συναισθήματα και καταστάσεις, ακόμη και σε όσους δεν έτυχε να έχουν ποτέ στη ζωή τους κάποια σχέση με την κτηνοτροφία.

Το χωριό μου, τα Κολυβάτα Αλεξάνδρου, υπήρξε ανέκαθεν, από τα γεννησιμιά του, ένα κτηνοτροφικό χωριό. Σε αυτό καθοριστικό ρόλο έπαιξε η εγγύτητά του με το δάσος των Σκάρων. Όπως μας διηγήθηκε πρόσφατα ο 98χρονος μπάρμπα Λάκης Κολυβάς, που ήταν όλη του τη ζωή βοσκός (στην αρχή υπηρέτης και κατόπιν με δικό του κοπάδι) και τα περισσότερα χρόνια της ζωής του τα είχε περάσει στους Σκάρους, μόνο ο Πάνος ο Κολονέλος (Κολυβάς) τα «είχε χιλιάσει τρεις βολές».

Πολλά κοπάδια όμως υπήρχαν την εποχή εκείνη τόσο στην Εγκλουβή όσο και στον Άϊ Λιο, στην ευρύτερη περιοχή της Ελάτης, με το δεύτερο να παραμένει ακόμη και σήμερα ένα από τα κύρια κτηνοτροφικά χωριά του νησιού μας, αφού όπως μας είπαν πριν λίγες μέρες υπάρχουν ακόμη γύρω στις 3.000 γιδοπρόβατα.

Στην ευρύτερη οικογένειά μου είχαμε πατροπαράδοτα γιδοπρόβατα. Ο παππούς μου, από τη μεριά της μάνας μου, ο Νικολέτος Κολυβάς (Καραΐσκος), είχε από όταν τον θυμάμαι και μέχρι τα ύστερά του γίδια. Το ίδιο και στο σπίτι το δικό μας που είχαμε πρόβατα. Εκείνο που μου μου έχει χαραχτεί έντονα στο μυαλό ήταν ένα σούτο (χωρίς κέρατα) κριάρι που είχαμε στο κοπάδι. Λες και με είχε βάλει στο σημάδι. Όποτε με έβλεπε έπαιρνε φόρα κι ερχόταν καταπάνω μου. Φόβος και τρόμος μου είχε γίνει. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον να παίξει ήθελε…

Ήθελα νάμουν τσέλιγκας

Ήθελα νάμουν τσέλιγκας, νάμουν κ΄ ένας σκουτέρης,
νά πάω νά ζήσω στό μαντρί, στήν ερημιά, στά δάσα,
νάχω κοπάδι πρόβατα, νάχω κοπάδι γίδια,
κ΄ ένα σωρό μαντρόσκυλα, νάχω καί βοσκοτόπια,
τό καλοκαίρι στά βουνά, καί τόν χειμώ στούς κάμπους.
Νάχω από πάλιουραν βορό καί στρούγγα από ροδάμι,
νάχω καί σέ ψηλὴν κορφὴ καλύβα από ρουπάκια,
νάχω μέ τά βοσκόπουλα σέ κάθε σκάρον γλέντι,
νάχω φλογέρα νά λαλώ, ν΄ αντιλαλούν οι κάμποι,
νάχω καί κόρη όμορφη, στεφανωτήν μου νάχω,
νά μού βοηθάει στό σάλαγο, νά μού βοηθάει στά γρέκια,
κι όντας θά τά σταλίζουμε τά δειλινὰ στούς ίσκιους,
στής ρεματιάς τή χλωρασιά μαζί της νά πλαγιάζω,
νά μέ κοιμίζει μέ φιλιὰ στούς δροσερούς της κόρφους.

Κώστας Κρυστάλλης (Πηγή)

Άλμπουμ με 40 φωτογραφίες
Για να δείτε το άλμπουμ σε ξεχωριστό παράθυρο κάντε κλικ στον τίτλο