Αναμνήσεις από τη στρατιωτική μου θητεία – Γιώργος Μαργαρίτης

Ο Γιώργος Μαργαρίτης 19 χρονών στο ΚΕΒΟΠ – Χαϊδάρι (Προσωπικό Αρχείο)

Καλημέρα κύριε Διοικητά

Καλημέρα! Όλα καλά;

Όλα καλά! Μας ήρθε ένας ακόμη «νέος» στρατιώτης.

Πάμε στο γραφείο και φέρε να δω ποιος είναι.

Κύριε Διοικητά, είναι γνωστός.

Φώναξέ τον, σε παρακαλώ!

Η πόρτα κλείνει και η φωνή δονεί το Διοικητήριο

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗ!

Ο Γιώργος Μαργαρίτης 19 χρονών στο Ρέθυμνο Κρήτης, Μοίρα πεδινού πυροβολικού(Προσωπικό Αρχείο)

Αυτή η φωνή! Δεν πέρασε πολλή ώρα και χτυπά η πόρτα μου.

Εμπρός!

Στρατιώτης Γιώργος Μαργαρίτης. Διατάξτε κύριε Διοικητά!

Καλώς ήρθες στη Μονάδα μας!

Καλώς σας βρήκα!

Να τα πούμε λίγο;

Γιατί όχι κύριε Διοικητά; Μόνο που θα ήθελα μια χάρη.

Πες μου.

Να μπορώ να βγαίνω να τραγουδάω κάποια βράδια!

Σύμφωνοι! Όμως, θέλω να τραγουδάς κι εδώ πότε πότε.

Εντάξει κύριε Διοικητά!

Καλώς ήρθες και πάλι και ας ξεκινήσουμε.

……………………………………………………………………………………………………………………………….

Έρχεται η ώρα του στρατού. Είμαι περίπου 19 χρονών.

Παρουσιάστηκα στο κέντρο Τρικάλων.

Χαιρέτησα τους δικούς μου στο χωριό, πήρα το λεωφορείο και πήγα. Μήνα Γενάρη.

Μετά την ορκωμοσία μου στα Τρίκαλα, ήρθα στο Χαϊδάρι, στο ΚΕΒΟΠ για εκπαίδευση όπου και κάθισα 3 μήνες πριν με στείλουν στην Καστοριά, στις Πρέσπες.

Ωραία ήταν εκεί. Θυμάμαι πηγαίναμε ως στρατιώτες για κυνήγι αγριογούρουνου. Δεν έμεινα ούτε εκεί πολύ όμως. Άλλους 3 μήνες και ήρθε η μετάθεση.

Ρέθυμνο Κρήτης, Μοίρα πεδινού πυροβολικού.

Εκεί υπηρέτησα το υπόλοιπο της θητείας μου και εκεί με βρήκε και η δικτατορία. Το θυμάμαι καλά εκείνο το βράδυ. Ήμουν τιμωρημένος με 20 μέρες φυλακή στο πειθαρχείο.

Ήταν νύχτα κι έρχεται ο διοικητής της μονάδας να μου αναγγείλει ότι κηρύχτηκε δικτατορία.

Εγώ ούτε καν γνώριζα τι σημαίνει δικτατορία και τον ρώτησα να μου εξηγήσει.

Ο διοικητής μου, ο Πρωτοπαπαδάκης, Χανιώτης, αγρίεψε και μου είπε:

– “Να πάρεις το όπλο σου και να πάτε παρέα με τον χωροφύλακα περιπολία στη Φορτέντζα, στο Ρέθυμνο”.

Θυμάμαι ακριβώς τη φράση του:

– “Σήκω, παιδί μου Μαργαρίτη θα μας φάνε οι πολίτες”.

Εγώ απόρησα και τον ρώτησα:

– “Γιατί να μας φάνε οι πολίτες; Δικοί μας άνθρωποι είναι… Άλλωστε εγώ είμαι τιμωρημένος και θέλω ακόμα μερικές μέρες α λήξει η ποινή μου”.

Εκείνος αγρίεψε περισσότερο και μου απάντησε:

– “Εσύ πάρε το όπλο σου και πήγαινε εκεί που σου λέω και θα σου σβήσω την ποινή”.

Έτσι και έγινε και όχι μόνο μου διέγραψε αυτήν αλλά τον “στρίμωξα” και σβήστηκαν έτσι δυο μήνες θητείας.

Από αυτή τη μονάδα πήρα το απολυτήριο μου 2 χρόνια μετά. Κοντά Πάσχα.

Ακόμα και τώρα όποτε εμφανίζομαι στην Κρήτη, έρχονται να με δουν οι συφάνταροί μου, που μένουν εκεί και θυμόμαστε τα παλιά.

Πέρασα πολύ καλά στον στρατό εγώ. Ωραίες αναμνήσεις. Όπου κι αν πήγα δεν είχα κανένα θέμα. Βέβαια ο νους μου δεν ήταν εκεί.

Στον στρατό δεν τραγουδούσα και τόσο και όταν συνέβαινε αυτό, θα ήταν μόνο όταν συναντιόμουν με στρατιώτες που τύχαινε να παίζουν κάποιο όργανο.

Εγώ αυτό που ήθελα και ανυπομονούσα να έρθει, ήταν να γυρίσω στην Αθήνα.

Να αρχίσω να γνωρίζομαι με ανθρώπους της δουλειάς μου.

Και μετά από 24 μήνες θητεία, 3 μήνες εφεδρεία, 20 μέρες δικτατορία και 2 μήνες επιστράτευση το έκανα πραγματικότητα.

Γιώργος Μαργαρίτης

Ο Γιώργος Μαργαρίτης

(Αναδημοσίευση από το σάιτ alt.gr)