Σαν σήμερα το 1963 «έφυγε» η Εντίθ Πιάφ

Η Εντίθ Πιάφ γεννήθηκε λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν. Ο πατέρας της, Λουί, ήταν σαλτιμπάγκος στο τσίρκο «Ciotti» και η μητέρα της, Αννέτα, τραγουδούσε σε φθηνά καμπαρέ της Μονμάρτης. Όταν ο πατέρας της αρρώστησε βαριά, ένα χειμώνα, η Εντίθ πήρε τους δρόμους και άρχισε να τραγουδάει, αρχικά το μόνο τραγούδι που ήξερε ολόκληρο, τη «Μασσαλιώτιδα», τον γαλλικό εθνικό ύμνο… Ήταν μόλις δέκα ετών.

Στα δεκαπέντε της εγκατέλειψε τα πάντα και άνοιξε τα δικά της φτερά. Στους δρόμους θα τη μαγέψει ο Πτι Λουί και μαζί του θα αποκτήσει την κόρη της Σεσέλ. Θα ακολουθήσει ο χωρισμός και η Πιάφ με τη Σεσέλ αγκαλιά θα συνεχίσει να τραγουδάει στους δρόμους. Τον Αύγουστο του 1935 η Σεσέλ, που ακόμη δεν έχει γίνει δύο ετών, πεθαίνει από μηνιγγίτιδα.

Ένα απόγευμα στην παρισινή λεωφόρο Μακ Μαόν η Πιάφ άκουσε τον Λουί Λεπλέ να τραγουδάει. Ο Λεπλέ, διευθυντής του καμπαρέ «Gernys», ήταν αυτός που τη «βάφτισε» Πιάφ («Môme Piaf» = μικρό σπουργίτι). Αυτό το «χαμίνι» με τις καταπληκτικές ερμηνείες της έγινε η ευνοούμενη της διανόησης. Ένας από τους θαυμαστές της ήταν και ο Ζαν Κοκτό.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα κατακτήσει την Αμερική και εκεί θα συναντήσει και τη Μάρλεν Ντίτριχ. Θα μοιραστούν ένα μόνον τραγούδι, το «La Vie en Rose». Στη Νέα Υόρκη θα ερωτευτεί τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν, ο οποίος θα χάσει τη ζωή του σ΄ ένα αεροπορικό δυστύχημα τον Οκτώβρη του 1949. Είναι η αρχή του τέλους για την Πιάφ, καθώς μετά το θάνατό του μπαίνει στο σκοτεινό κόσμο των ατυχημάτων, των ασθενειών, των ηρεμιστικών και των ναρκωτικών…

Στις 29 του Οκτώβρη 1960 ερμήνευσε το τραγούδι «Non, je ne regrette rien» («Όχι, δε μετανιώνω για τίποτα»). Στο «Olympia» το κοινό τη χειροκροτούσε όρθιο επί μισή ώρα!

Η γυναίκα που θα μπορούσε να τραγουδήσει ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο «έφυγε» στις 11 του Οκτώβρη 1963, την ίδια ακριβώς μέρα με τον Κοκτό. Ένα τεράστιο πλήθος, που έκλαιγε, συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία το σπουργιτάκι των δρόμων του Παρισιού, που εκείνο που πάντα ήθελε ήταν να «ξεπερνάει τον εαυτό της».

(Πηγή: Ριζοσπάστης)