Περιφερειάρχης Ι.Ν.: Μεγάλη απώλεια του τ. Προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντ΄ Εστέν για την Ευρώπη και την Ελλάδα
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Μια σπάνια προσωπικότητα, πραγματικός και σταθερός φίλος της Ελλάδος, ο τ. Πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ΄ Εστέν έφυγε από την ζωή και αφήνει μεγάλο κενό στην πνευματική και πολιτική ζωή της Ευρώπης.
Πεπαιδευμένος και πεπεισμένος, ευρωπαίος, συνέβαλε τα μέγιστα στην γαλλογερμανική συνεργασία, και στην ενοποίηση της Ευρώπης από την σύλληψη της κοινής νομισματικής πολιτικής, έως την πολιτική ενοποίησή της βάσει ενός ευρωπαϊκού Συντάγματος, το οποίο δυστυχώς δεν υιοθετηθηκε.
Η πολιτική του είχε πάντα ως υπόβαθρο τις αξίες του ελληνισμού, και του ανθρωπισμού, για μια Ευρώπη που στηρίζεται στις αξίες αυτές, της οποίας αναπόσπαστο κομμάτι είναι η Ελλάδα.
Ο ελληνικός λαός δεν ξέχασε ποτέ την υποστήριξη που έδωσε στη χώρα μας για να ενταχθεί στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, όταν αγωνιζόταν να βρει τους ρυθμούς μιας σύγχρονης δημοκρατίας μετα από την επταετή δικτατορία που είχε περάσει.
Θαυμάστριά του από τα φοιτητικά μου χρόνια, παρακολουθούσα συστηματικά την πολιτική του στην Γαλλία και στην ευρωπαϊκή σκηνή.
Το 1991, στην πρώτη συνάντηση που έγινε στην Βουδαπέστη μεταξύ ευρωπαίων από την δυτική και ανατολική Ευρώπη, μετα την πτώση του τείχους του Βερολίνου του είπα ότι στην Ελλάδα τον θεωρούμε τον πιο θερμό φιλέλληνα.
Και μου απάντησε «Μα εγώ είμαι Έλληνας. Δεν έχω την Ελληνική υπηκοότητα, αλλά έχω την Ελληνική παιδεία που θεμελίωσε την Ευρώπη».
Σήμερα αποχαιρετώντας τον με σεβασμό, αναλογίζομαι ότι έχουμε ζωηρή ανάγκη πολιτικών ανδρών και γυναικών αυτής της παιδείας και της οραματικότητας στην Ευρωπαϊκή σκηνή.
Αιωνία του μνήμη.»
Συνέχισε ο Ζισκάρ να στρέφει την δεξιά πρός το κέντρο στην σειρά Ντε Γκώλ, Πομπιντού ( δεν ήθελε οι Γάλλοι να ζούν ενδιαφέρουσες μέρες ), και ήταν ο τελευταίος πρός αυτή την κατεύθυνση που λογικά έτσι θα έχανε απ τον Μιτεράν μια και μετά ερχόνταν η κεντροαριστερά.
Με τον ΝτεΓκώλ βέβαια είχε συγκρουσθεί.
Ήταν ο πολιτικός εκείνος που υπερέβαλε σε αφούγκρασμα τις ακαδημαικές απ την αρχή του 1970 μελέτες, για το απεριόριστο των αναγκών που όμως σκοντάφτουν πάνω στο περιορισμένο των πόρων. Αλλά και οι ακαδημα’ι’κές τότε απόψεις ώς προβολές στο μέλλον, ήταν πρώ’ι’μες – ανέφικτες ώς πολιτική επιλογή και ώς έστω πρωτόλεια εφαρμογή. Το 1974, 1975 στην αρχή της θητείας του μόλις και είχε λήξει ο πόλεμος του Βιετνάμ ( 1975) , και ο κόσμος βρισκόνταν στην δίνη της πρώτης πετρελα’ι’κης κρίσης και των νομισματικών ταλαιπωριών του δολλαρίου και του διεθνικού μεταπολεμικού οικονομικού συστήματος. Ο κοινωνικός διεκδικητισμός και η αμφισβήτισμός δεν ήταν πρόθυμοι να αφήσουν το πεδίο της ιδεολογικόπολιτικής αντιπαράθεσης στο συμφέροντα και στις τάσεις των κατασταλτικών και περιοριστικών πολιτικών και εφαρμογών.
Το Γαλλικό πανεπιστήμιο – μάλλον της Πινκαρδίας- τον ειδοποίησε ότι θα χάσει τις εκλογές απ τον Μιτεράν, όπως και τον Καραμανλή στην Ελλάδα το Ελληνικό κέντρο κοινωνικών μελετών τον ειδοποίησε τον Ιανουάριο του 1980 ότι στις εκλογές του 1981, θα ηττηθεί η Νέα δημοκρατία.