1960-1970: Στην Λευκάδα του χθες με τον φακό του Fritz Berger

Του Παναγιώτη Σκληρού

Απ΄ τα πίσω χωριά είναι η φωτογραφία και φυσικά το κεντρικό πρόσωπο, η γυναίκα που ανασκουμπωμένη ετοιμάζεται κάτι να φορτώσει στο γαϊδουράκι της. Τον πιο πιστό της συνεργάτη. Τον υπομονετικό, ακούραστο και λιτοδίαιτο κυρ Μέντιο των σχολικών μας βιβλίων.

Ανηφοριές και κατηφοριές φορτωμένος μ΄ ότι χρειαζόταν να κουβαλήσει στο σπίτι ή στο χωράφι. Μόνιμα με το σαμάρι και τα σχοινιά ζικ ζακ, τον κατρουμά του, το μπαλδίμι και την ίγκλα του, αδιαμαρτύρητος, άκακος και υπομονετικός. Ακόμα και απετάλωτος. Με τη μεγάλη δυνατή ουρά, μ΄ εκείνα τα αγαθά μεγάλα μάτια και το μεγάλο κεφάλι με τα τεράστια αυτιά που τα έστριβε εύκολα όπου ερχόταν ο ήχος και που πάντα ήταν σκυφτό, υπάκουο…

Η φωνή του σπάνια. Μόνο όταν κάτι ζητούσε η όταν ένιωθε κάτι «δικό του» κοντά του και το καλούσε, για παρέα, για ένα ζευγάρωμα…

Εκλείπουν πλέον αυτά τα υποζύγια, χάνονται γιατί δεν χρησιμοποιούνται. Λίγα έμειναν μέχρι να εκλείψουν σιγά σιγά. Ο άνθρωπος ήταν πάντα δεμένος με το πιο υποτακτικό, άκακο, χρήσιμο και υπομονετικό ζωντανό του. Τον πήγαινε στο χωράφι, στο βουνό,κουβάλαγε το νερό στο σπίτι, το χορτάρι για τις γίδες αλλά και το σιτάρι, κουβάλαγε τις ελιές στο λιοτρουβιό, την άμμο και τις πέτρες για χτίσιμο ακόμα και τον ίδιο κι όλη την οικογένεια απάνω του πολλές φορές.

Πήγαινε κι αρρώστους στο γιατρό, τον παπά στο διπλανό χωριό να λειτουργήσει, έφερνε και τη μαμή στο σπίτι, βρέξει χιονίσει. Δεν λίγαε ποτέ. Κι όταν υπερφορτωμένος συχνά γονάτιζε, υπομονετικά σηκωνόταν, έτσι φορτωμένος και συνέχιζε. Σ΄ εκείνο το γνωστό του πάντα δρομολόγιο.

Πάνε κι αυτά τώρα. Όχι γιατί ήταν πολυέξοδα αλλά τα εισαγόμενα αγροτικά..υποζύγια είναι πιο γυαλιστερά και λουσάτα. Πάνε στο βουνό και στο δρόμο και λασπώνονται όμορφα στα χωράφια. Πάνε και στους γάμους κι είναι και διπλοκάμπινα.. Κάνουν τη φιγούρα τους και τρώνε…πετρέλαιο για πιο οικονομικό απ΄ τη βενζίνη…

Λίγα πλέον βλέπω αμέριμνα να τρώνε το χορταράκι τους στο χωράφι. Θα μας λείψουν σαν εικόνες αλλά θα τα θυμόμαστε πάντα.

Σ΄ ευχαριστούμε Ρίκο που αποθανάτισες πολλά απ΄ τα ζωντανά μας.

Παναγιώτης Σκληρός

ΥΓ. Το αφιερώνω στο μπάρμπα Πανο το Γερούλη απ την Κοντάραινα που έχει μείνει με δυό γαϊδουράκια και παρόλα του τα προβλήματα, σαν 95άρης, τα φροντίζει σαν παιδιά του..