Καταγγελία για παράνομη υλοτομία ελαιοδένδρων … και όχι μόνο

ΕΞΟΡΜΗΣΕΙΣ…

Αρχές Οκτώβρη. Έχουμε πλέον φύγει από την όμορφη κι αγαπημένη Λευκάδα μας κι επιστρέψαμε στην καθημερινότητα. Υποχρεώσεις, προβλήματα, τρέξιμο, ό,τι προκύπτει στον καθένα, προκειμένου να ανταπεξέλθει στο δύσκολο παρόν του. Ήταν μεσημέρι, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Mου είπαν πως έπρεπε να έρθω κάποια στιγμή στο νησί, γιατί κάποιοι είχαν κόψει ελιές από ένα κτήμα μου. Το είχα βέβαια παρατήσει, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να μπαίνει όπου θέλει και να παίρνει ό, τι του λείπει. Βρήκα χρόνο και ήρθα δύο μέρες μετά. Η αλήθεια είναι πως και το Φθινόπωρο το νησί έχει μια μαγεία, μετά την καλοκαιρινή κοσμοσυρροή.

Επισκέφτηκα το χωράφι. Είχαν κοπεί πράγματι τεράστια ελαιόδενδρα, με τόση βιασύνη και αγριότητα, που δεν πρόκειται όπως μου είπαν να ξαναγίνουν. Πήγα στο υποθηκοφυλακείο, να πάρω διάγραμμα, να δω τα όρια, να ψάξω τους δράστες, για να μην πω τους κλέφτες. Μια ευγενέστατη υπάλληλος με εξυπηρέτησε και αναζήτησα τους γείτονες, τους συνορίτες, όπως τους έλεγε ο πατέρας μου. Βρήκα πράγματι έναν ηλικιωμένο κύριο, που συνεργαζόταν με τον πατέρα μου, όταν εκείνος ζούσε και καλλιεργούσε το κτήμα. Προθυμοποιήθηκε να με ενημερώσει και να μου πει ότι 2 φορτηγά ξύλα είχαν φορτώσει πριν 10 μέρες από το ξερίζωμα των δένδρων. Τον παρακάλεσα να μου πει ποιοι ήταν. Μου μίλησε για ένα Έλληνα και δυο αλλοδαπούς, που όταν βλέπουν παρατημένο κτήμα, κόβουν τα δένδρα και πουλάνε τα ξύλα. Τους ξέρει, αλλά φοβάται να μιλήσει, γιατί δε θέλει μπελάδες μαζί τους.

Του άφησα το τηλέφωνό μου και ανέβηκα στο σπίτι μου. Εκεί βρήκα άλλα προβλήματα από κάποιους που μπήκαν από τα κάγκελα και πήραν κι αυτοί ό,τι τους έλειπε. Μου είπαν να κάνω μήνυση κατ’ αγνώστων. Σκέφτηκα να γνωστοποιήσω το θέμα μήπως υπάρχουν κι άλλα θύματα. Απευθύνομαι στους ασυνείδητους με ένα μόνο αίτημα. Αφού δεν υπάρχει κανείς να τους αναφέρει, ας επιτρέπουν τουλάχιστον στα κατακρεουργημένα δένδρα να ξαναγίνουν κι ας μη βγάζουν τόσο άτιμα χρήματα. Και τελικά, μήπως στα έρημα σχεδόν χωριά μας πρέπει να προσλάβουμε σεκιουριτάδες, να τα φυλάνε; Όσοι μπορούμε φυσικά, αφού οι γονείς μας κι άλλα αγαπημένα πρόσωπα έχουν φύγει απ’ τη ζωή.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ