Στα πέριξ της Νικιάνας… μια βροχερή μέρα του Φλεβάρη

Στα πέριξ της Νικιάνας, αρχές Φλεβάρη του ΄15.

Που οι ίσες ευκαιρίες! Ο καθείς και η τύχη του. Πάνω στην πέτρα φύτρωσε. Δεν το ΄βαλε κάτω. Ρίζωσε, χόντρυνε, έριξε μπόι, προσπέρασε όλες τις αντιξοότητες. Πουρνάρι είναι και υγιέστατο απ΄ ό,τι φαίνεται. Η Φύση διδάσκει και πάλι!

Διάσπαρτη όλη η περιοχή από απομεινάρια μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής. Αχούρια: πρόχειρα καταλύματα για τους ελαιοκαλλιεργητές κατά την περίοδο της συγκομιδής της ελιάς. Από ξύλο και τσίγκο τα περισσότερα, άλλα λιθόκτιστα, είτε με ξερολιθιά είτε με αρμολόγημα. Φτιάχνονταν πολλές φορές δίπλα σε βράχους ή άλλα φυσικά αναχώματα για να εξοικονομείται ο ένας τουλάχιστον τοίχος. Καμαρούλα μια σταλιά που χωρούσε όμως ολόκληρες οικογένειες. Υπάρχουν περιοχές που εξελίχτηκαν αργότερα σε χωριά. Οι παλιότεροι τα λένε ακόμη με αυτό το όνομα: Αχούρια.

Η Νικιάνα πριν από την καταιγίδα. Μπορεί να μην μαστίζεται από λάμψεις, όπως το Τολέδο στον γνωστό πίνακα του ζωγράφου, αλλά φορτωμένα και μαύρα είναι τα σύννεφα. Αυτή τη φορά δεν την γλυτώσαμε. Τι να σου κάνει κι η ομπρέλα…

Κι άλλα δυσάρεστα δυστυχώς. Υπάρχουν κι αυτά. Για να χαλάει η ομορφιά. Στου κουφού την πόρτα…