Ζάκυνθος και Κεφαλονιά, Κέρκυρα και Λευκάδα…

Της Μαρίας Τασσοπούλου

Μετά την ανακοίνωση των πνευματικών ταγών μας για τα καρναβαλικά δρώμενα και προφανώς για την γενικότερη πολιτική που σκοπεύουν να ακολουθήσουν όσον αφορά στην διοργάνωση των πολιτιστικών εκδηλώσεων στο νησί μας, συνειδητοποίησα με φρίκη (ελπίζω να μην είναι αργά) ότι τόσα χρόνια έχουμε πέσει θύματα φοβερής αδικίας.

Και εξηγώ: ενώ είναι γνωστόν τοις πάσι ότι είμαστε κάτοικοι νησιού, από ένα φοβερό γεωλογικό καπρίτσιο βρισκόμαστε ατυχώς επικίνδυνα κοντά στην απέναντι στεριά. Ως εκ τούτου δεν μας αντιμετωπίζουν όπως προφανώς θα έπρεπε: με το ίδιο δέος και σεβασμό που εμπνέουν τα υπόλοιπα νησιά του τιμημένου συμπλέγματος των Επτανήσων! Διότι αν το καλοσκεφτεί κανείς, σε τί ακριβώς υπερέχει η Κέρκυρα ή η Ζάκυνθος ημών; Μόνο στο ότι ήταν αρκετά τυχεροί να απέχουν αρκετή ώρα από το μίασμα του απέναντι στεριανού πολιτισμού ώστε να διατηρήσουν αναλλοίωτη την καθαρά Επτανησιακή ταυτότητά τους.

Μάλιστα αγαπητοί! Ενώ εμείς, υποχείρια αυτής της ελεεινής λωρίδας γης, που χρόνια τώρα επιμένει να μας ενώνει με τους απέναντι, τείνουμε να καταλήξουμε (για να μην πω έχουμε ήδη καταλήξει) φορείς του κατάπτυστου πολιτισμού του κλαρίνου… Οποία παρακμή για τον Επτανησιακό μας χαρακτήρα…

Ενώ αν δεν υπήρχε… α, όλα θα ήταν αλλιώς! Θα μιλάγαμε κι εμείς τραγουδιστά όπως οι άλλοι, θα είχαμε libro d’oro βρε αδερφέ (αριστοκρατία όχι αστεία!), Τούρκος δε θα είχε πατήσει το μιαρό του πόδι στα πολιτισμένα μέρη μας (εντάξει, η Κουζούμπεη θα λέγονταν αλλιώς), οι μόνοι μας κατακτητές θα ήταν πολιτισμένοι, Ευρωπαίοι, άλλο πράγμα! Φράγκοι, Γάλλοι, Άγγλοι και προπαντός Ενετοί… Θα είχαμε κουλτούρα φίλοι μου άλλου επιπέδου, αρχές, σεβασμό στη δημοκρατία και στις ηθικές αξίες (καθ’ ότι η Γαληνοτάτη ήταν και δημοκρατία, όχι σουλτάνος και αηδίες – το γιατί κάτι ντόπιοι Επτανήσιοι δεν το εκτίμησαν κι όλο ξεσηκώνονταν δεν ξέρω να σας πώ, αχάριστοι άνθρωποι, τι να λέμε!) Και προπαντός η μουσική και ο χορός… α ναι τότε θα ήταν όλα αλλιώς… θα έτερπαν τα αυτιά μας θεσπέσιες μαντολινάτες, θα τραγουδάγαμε αριέτες μέρα-νύχτα και, πάνω απ’ όλα, στα πανηγύρια στα χωριά μας, στις πλατείες της Καρυάς, στο Φρυά, στους Τσουκαλάδες, ζευγάρια θα στροβίλιζαν με χάρη στους ρυθμούς του βαλς, θα χόρευαν ζωηρά καντρίλλες και ίσως – ίσως ακόμα και ταραντέλλες (τί θα πει οι ταραντέλλες δεν είναι Βενετσιάνικες; Ιταλία δεν είναι; Μας κάνει – αρκεί να μην είναι κλαρίνο και ζουρνάς).

Ω εξαίσιο όνειρο μακρυνό!

Και για όλα αυτά φταίει αυτή η λωρίδα άμμου η αναθεματισμένη… και εξαιτίας της μιλάμε αλλιώτικα, κι ακούμε κλαρίνα και χορεύουμε συρτά και τσάμικα (Θεέ μου, τι ντροπή!) και στις απόκριες αντί για βενετσιάνικες μάσκες και ντόμινα, έχουμε σκομποέρια και μουτζουρώματα… Είναι άδικο, τόσο μα τόσο άδικο..

Αλλά υπάρχει ελπίς! Το σκέφτηκα καλά αγαπητοί μου συμπολίτες και έχω να προτείνω σχέδιο σοβαρό και μελετημένο. Πρώτ’ απ’ όλα, οι ανοησίες για υποθαλάσσια ζεύξη κομμένες. Να είμαστε ενωμένοι με την απέναντι στεριά για πάντα δηλαδή; Όχι δα! Και η γέφυρα να φύγει από κει πάραυτα. Δε μας χρειάζεται· Έρχονται και μας χαλάνε τον πολιτισμό. Ξου. Και να πλατύνει ο δίαυλος – ν’ ανοίξει, να γίνει θάλασσα πλατιά. Και να’ χουμε καράβι να μας πηγαινοφέρνει, στην Πρέβεζα ή στην Αμφιλοχία έστω βρε αδερφέ! Και να μην έρχεται απευθείας· να πηγαίνει μέσω Βασιλικής ας πούμε. Να κρατάει λίγο το ταξίδι. Να’ χει ταλαιπώρια. Να μπορούμε να αποκλειστούμε κι εμείς σαν άνθρωποι απ’ τον καιρό. Γιατί; Δεν είμαστε νησιώτες εμείς;

Κι αφού διορθώσουμε τα στραβά της φύσης και αποκαταστήσουμε την αδικία που μας έχει γίνει και αφού καθάρουμε τον πολιτισμό μας από τα στεριανά στοιχεία που τον αλλοιώνουν, τότε μπορούμε να υψώσουμε το λάβαρο με το λιοντάρι του Αγ. Μάρκου. Θα είμαστε πια τότε πλήρως και ολοκληρωμένα Επτανήσιοι σωστοί: Με τις κοντέσσες μας, τις γκιόστρες μας, τους Βενετσιάνικους γάμους μας, τα καρναβάλια μας και τα όλα μας.

Και τότε θα βάλουμε το λάβαρο μας ψηλά, να το βλέπουν όλοι και να προσκυνάνε τον ανυπέρβλητο Επτανησιακό μας χαρακτήρα, να, εκεί ψηλά στο Κάστρο της Αγίας Μαύρας!

Μόνο που, να, το κάστρο μας είναι στην απέναντι στεριά…

Υ.Γ. Αυτός ο τόπος είναι ιδιαίτερος και ευλογημένος. Θα ήταν αδιανόητο να αρνηθούμε την Επτανησιακή μας ταυτότητα – είναι κομμάτι μας ό,τι κι αν γίνει. Όμως με το να αποποιούμαστε στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού μας φαινόμαστε λίγο σα να ντρεπόμαστε γι’ αυτόν. Κι είναι κρίμα.