Παίζουν με το λαό!

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παίζοντας με τις λέξεις, παίζει με τις ελπίδες και τις προσδοκίες του λαού ότι θα τον απαλλάξει από τα βάσανα και τα βάρη που του φορτώθηκαν την προηγούμενη πενταετία. Ουσιαστικά, μια διάθεση οργής και αγανάκτησης, εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής των προηγούμενων χρόνων – που εκφράστηκε και στις εκλογές – συστηματικά, αλλά σταθερά, τόσο την προεκλογική όσο κυρίως τη μετεκλογική περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ την αξιοποιεί στην κατεύθυνση στήριξης μιας πολιτικής που ουσιαστικά θα παρατείνει όλα όσα ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση που βιώνει ο λαός, αλλάζοντάς τους απλώς το όνομα.

Η διαπραγμάτευση, που πραγματοποιείται εντός του αντιλαϊκού πλαισίου της ΕΕ και για λογαριασμό των θέσεων των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων που ζητούν χρήμα από το κράτος και τις τράπεζες, προκειμένου να στηρίξουν τα επενδυτικά τους σχέδια, αναγορεύεται στο άπαν. Οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» μπαίνουν με κριτήριο ακριβώς αυτά τα συμφέροντα. Με το ίδιο κριτήριο επιδιώκονται και οι όποιοι συμβιβασμοί και αντιπαραθέσεις. Στο όνομα της διαπραγμάτευσης, καλλιεργούν στο λαό την υποχώρηση απ΄ τις προσδοκίες του, το συμβιβασμό. Τον προετοιμάζουν να δεχτεί με χαρές και πανηγύρια μια νέα συμφωνία, που, αν ερχόταν πριν από 5 χρόνια μπορεί και να διαδήλωνε εναντίον της.

Μέσα σε λιγότερο από 20 μέρες, η νέα συγκυβέρνηση έδειξε ποια είναι τα στενά, για το λαό, όρια μιας αστικής διαχείρισης. Μιας πολιτικής που έρχεται εντός του αντιλαϊκού πλαισίου της ΕΕ να υπηρετήσει με άλλον τρόπο την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Παράταση της δανειακής σύμβασης, προφανώς με τους αντιλαϊκούς όρους που τη συνοδεύουν, νέο πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει το 70% των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και ένα 30% με νέες αναδιαρθρώσεις με βάση τις συνταγές του ΟΟΣΑ, αναζήτηση στήριξης σε γνωστές ιμπεριαλιστικές πλάτες όπως των ΗΠΑ, παραπομπή στις ελληνικές καλένδες των περισσότερων μέτρων – ψίχουλων προς την ακραία φτώχεια, με όρους και προϋποθέσεις που αφορούν τη συμφωνία με τους εταίρους, τις αντοχές της «οικονομίας» και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.

Σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η διέξοδος για το λαό είναι άλλη.

Η άμεση κατάργηση όλου του αντεργατικού – αντιλαϊκού πλαισίου, όλων των αντιλαϊκών νόμων, η άμεση ανάκτηση όλων των εργατικών – λαϊκών απωλειών και όχι ψίχουλα στα όρια των στόχων της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των δεσμεύσεων στην ΕΕ.

Η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, που θα λειτουργεί με κριτήριο τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες, και όχι το ξαναμοίρασμα της πίτας των ιδιωτικοποιήσεων και την αναζήτηση νέων μορφών συμπράξεων δημόσιου – ιδιωτικού τομέα και προσέλκυση επενδύσεων.

Η αποδέσμευση της χώρας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, η ακύρωση όλων των δεσμεύσεων της χώρας και όχι η διαπραγμάτευση εντός αυτών των δεσμεύσεων.

Η μονομερής διαγραφή όλου του χρέους και όχι η διαπραγμάτευση για τον τρόπο που θα το πληρώσει ο λαός.

Η σύναψη διμερών σχέσεων αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη και όχι η διεκδίκηση ρόλου «γεφυροποιού» μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Η αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ και από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό και όχι να διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στο εσωτερικό τους.

Αυτός είναι ο πραγματικός δρόμος υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας για το λαό και τους εργαζόμενους, η πραγματική σύγκρουση και ρήξη. Δρόμος που καμιά κυβέρνηση στο έδαφος της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να ακολουθήσει.

Δρόμος που μπορεί να ακολουθήσει μόνο μια κυβέρνηση της εργατικής – λαϊκής εξουσίας, μιας εξουσίας αποτέλεσμα της ανατρεπτικής πάλης της λαϊκής συμμαχίας, στηριγμένης σε εργατικούς – λαϊκούς θεσμούς και όχι στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Δρόμος που ο λαός μας θα τον επιβάλει – δεν θα τον διαπραγματευτεί – κατακτώντας τη δύναμη και την αυτοπεποίθησή του μέσα από μικρές και μεγάλες μάχες του εργατικού – λαϊκού κινήματος.

Η προσπάθεια της συγκυβέρνησης – και όχι μόνο – να περάσει μαζικά στο λαό ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης, στήριξης της διαπραγμάτευσης αποτελεί κίνδυνο για το παρόν και το μέλλον του εργατικού – λαϊκού κινήματος, για την οργάνωση άμεσα της λαϊκής πάλης με στόχο την ανάκτηση των απωλειών, το ξήλωμα όλου του αντεργατικού – αντιλαϊκού πλαισίου, τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών.

(ΔΤ της ΚΟ Πρέβεζας του ΚΚΕ)