Σκάροι, το βασίλειο της σοφροκώλας… και άλλα τινά

Πάει καιρός τώρα που φωτογραφίζαμε κάποια λάχανα (άγρια βρώσιμα χόρτα) του τόπου μας για να συμπληρώσουμε μια συναφή, ατυχή όμως όπως αποδείχτηκε στην πορεία, ανάρτηση. «Να πας και στους Σκάρους, να βρεις τη σοφροκώλα», ήταν το πρόσταγμα του μπάρμπα Κώστα!

Δεν δώσαμε τότε και πολύ σημασία, η συλλογή ήταν εξάλλου αρκετά μεγάλη σε όγκο. Χθες το ΄φερε τελικά η τύχη να την γνωρίσουμε, συναντώντας την Αγγελική Φ. να μαζεύει σοφροκώλες. Ένα από τα πιο εύγευστα και μυρωδάτα άγρια βρώσιμα χόρτα του τόπου μας. Χαμηλά δεν φυτρώνει, όσο ψηλότερα τόσο το καλύτερο. Το δάσος των Σκάρων είναι το βασίλειό της.

Πόσες και πόσες λέξεις της ντοπιολαλιάς μας δεν χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου! Μιας ντοπιολαλιάς που η «η κάθε ζωτική της έκφραση είναι υφασμένη με το ιδιαίτερο φως, την μυρωδιά, το ήθος και τις συνήθειες των ανθρώπων, άρρηκτα συνδεδεμένα με το απάνεμα και το ξαστέρωμα του τοπίου τους», καθώς παρατηρεί η Αλεξανδρίτισσα ποιήτρια – συγγραφέας Ιωάννα Κόκλα (δες ΕΔΩ). Στα άγρια χόρτα απαντάται ακόμη. Το νήμα δεν κόπηκε, η σκυτάλη πέρασε από γενιά σε γενιά.

Η σοφροκώλα λοιπόν, αν θελήσετε καμιά φορά να την συλλέξετε, βγάζει ένα κίτρινο άνθος που μοιάζει πολύ με αυτό του αγριοράδικου, αλλά δεν ξεπερνά σε ύψος τα 10-15 εκατοστά.

Στη χθεσινή μας βόλτα στους Σκάρους πέσαμε και πάνω σε ένα πουλί που πηδούσε σε ένα μεγάλο βράχο και ακούγεται στο παρακάτω βίντεο. Αν γνωρίζει κανείς από το χαρακτηριστικό του κελάηδημα πως λέγεται ας μας απαντήσει…

Εμείς κατεβαίναμε, άλλοι ανέβαιναν… Φαίνεται ότι το μονοπάτι που οδηγεί από τον οικισμό της Νικιάνας στο δρυοδάσος των Σκάρων χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά για περιπάτους, μετά το καθάρισμα και τη σηματοδότησή του από το σύλλογο επαγγελματιών Νικιάνας. Καλό είναι αυτό!

Κατά τα άλλα έχει λουλουδιάσει ήδη ο τόπος, αλλά οι ορχιδέες στους Σκάρους αργούν ακόμη. Χαμηλότερα τον τόνο δίνουν τα ρείκια, που ανθοβολούν την εποχή αυτή γεμίζοντας τον τόπο με μυρωδιές.