Το λιμάνι της Νικιάνας τη δεκαετία του ΄50 (αναν.)
Μια παλιά και σπάνια φωτογραφία με το λιμάνι της Νικιάνας τη δεκαετία του ΄50. Πρώτη φορά την είδαμε. Με δυσκολία αναγνωρίζεται πλέον σήμερα, μετά τις παρεμβάσεις που έγιναν για την κατασκευή του λιμανιού.
Ας δούμε κάποιες λεπτομέρειες της φωτογραφίας:
Η φωτογραφία έχει ληφθεί από τη στροφή στο Λιμνί και από το δρόμο που οδηγεί σήμερα στο λιμάνι. Σε πρώτο πλάνο μια μπαταρισμένη προς τη μεριά της θάλασσας ελιά που συγκρατείται με μια φορκάτα (ξύλινο αντιστήριγμα, δεν θυμόμαστε αν λεγόταν κι ακριβώς έτσι). Στο βάθος το μόνο κτίριο που υπήρχε τότε και διατηρείται ακόμη μέχρι σήμερα είναι το διώροφο σπίτι του Κωστάγγελου Δουβίτσα. Οι δυο άσπρες στήλες που διακρίνονται στην είσοδο του σπιτιού είχαν κατασκευαστεί από τον Βασίλη Δουβίτσα, συγγενή των ιδιοκτητών, που είχε επιστρέψει τότε από την Αμερική όπου ήταν μετανάστης. Είναι φτιαγμένες από βότσαλα καθώς θυμούνται όσοι τις πρόλαβαν. Η στάθμη της θάλασσας βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι. Ένα μεγάλο μέρος της έχει σήμερα μπαζωθεί για τη διαμόρφωση του λιμανιού.
Στα αριστερά του σπιτιού διακρίνεται η περίτεχνα κατασκευασμένη καλοκαιρινή μπαράγκα -σύνηθες φαινόμενο την εποχή εκείνη- του Σπύρου Δουβίτσα (Τσεροπούλη). Πολλοί την θυμούνται. Με σκάλα μάλιστα για το ανέβασμα.
Στα δεξιά του σπιτιού μια γυναίκα κάτι πλένει στη θάλασσα. Διακρίνεται πίσω της η σκάφη, μάλλον, και πιο δίπλα ένα κρασοβάρελο. Το κτίσμα πίσω, αν όντως είναι έτσι, αποτελούσε, μάλλον, μέρος της μηχανής (ελαιοτριβείου) του Αρίδια. Στη λεπτομέρεια αυτή φαίνεται καλύτερα το μέγεθος του μπαζώματος της θάλασσας.
Σε πρώτο πλάνο στη φωτογραφία μια βάρκα με τα κουπιά έτοιμα…
Και κάποια παιδιά -άγνωστοι ποιοι- που περπατούν πάνω στην άμμο.
(Τη φωτογραφία την είδαμε μεγεθυμένη στην ταβέρνα «Πανταζής» που λειτουργεί από το 1977 στο λιμάνι της Νικιάνας. Κατόπιν μάθαμε ότι έχει δημοσιευτεί σε κάποιο φωτογραφικό λεύκωμα απ’ το αρχείο του Βιβλιοπωλείου Τσιρίμπαση – δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται γι΄ αυτό εδώ).
Ανανέωση:
Κι όπως είναι σήμερα ο χώρος.
Η βαρκα κατα πασαν πιθανοτητα ειναι εκεινη του Σπυρου του Μανωλτιση (Δασκαλακη): Δεν υπηρχαν τοτε πολλες βακες στη Νικιανα. Η βαρκα του Δασκαλακη και εκεινη του Σπυρντωνη του Bερυκιου (Ναουμη) ειχαν την τυχη να αποκτησουν και μηχανη ντηζελ που για να παρει μπροστα χρειαζοταν σπιρτο και φλογα για την προθερμανση του πετρελαιου, και μετα τη μανιβελα. Δεν θυμαμε τα ονοματα τους αλλα ηχαν μηκος γυρω κατι λιγοτερο απο 5 μετρα. Η βαρκα του Σπυρου του Κονδυλατου (Σπιλιου) ηταν μικρη, γυρω στα τρια μετρα και κατι. Την κινουσε με κουπια και με το πανι, ναι ηταν πολυ καλος ψαρας. Οταν γυριζε απο το ολονυχτιο πυροφανι στις ακαρνανικες ακτες καθως η βαρκα ηταν μικρη η ψαρια εμοιαζε ακομα μεγαλυτερη. Τη βαρκα του την ειχε βαφτισει Μαρια Μανταλενα (Μαρια ηταν το ονομα της κορης του και Μαρια Μανταλενα ενα φημισμενο τραγουδι της εποχης). Τη βαρκα του Θαναση Βλαχου, Καρανασου, την χρησιμοποιησε για καπιο καιρο μετα ο γιος του ο Θωμας παντα με κουπια. Το ονομα της ηταν Χρυσουλα. Ο γερο Σταθακης της Γιωργιας και της Ανδριανας του Σπυρομηλιου γυριζε τα ηρεμα πρωινα για χταποδια με μια μικρη βαρκουλα ενω ο Περικλης ο Κονδυλατας (Μανιαρας) αφηγουντανε ενδοξες ψαριες μο το μπραγανι αλλα εκεινη την περιοδο δεν ειχε βαρκα.