Παρουσιάστηκε στη Βόνιτσα «Το όνειρο ενός γελοίου» με τον Δημήτρη Βερύκιο

Στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Δημήτριου Βόνιτσας, παρουσιάστηκε το θεατρικό έργο του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. «Το όνειρο ενός γελοίου» σε σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου.

Μονόλογος από τον Δημήτρη Βερύκιο. Αρια και φλάουτο από την σοπράνο Ευτυχία Δημητρακοπούλου. Ηχητικά και φωτισμός: Αργύρης Ντίνος.

Για 65 λεπτά ο συμπατριώτης μας Δημήτρης Βερύκιος δεν ήταν μόνο ο μοναδικός πρωταγωνιστής σε αυτό το έργο. Ήταν ο κήρυκας του ευαγγελικού λόγου, μέσα από την ανθρώπινη καθημερινότητα. Αγάπα τον πλησίον σου ως σ’ εαυτόν.

Δεν είναι μόνο μια απλή φράση, είναι η βάση για ένα πανανθρώπινο σύστημα ζωής. Δεν χρειάζονται χιλιάδες κώδικες νόμων για να ορίσουν την συμπεριφορά των ανθρώπων. Δεν χρειάζονται ομάδες – ενώσεις ανθρώπων για να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν συστήματα ευτυχίας των ανθρώπων. Δεν χρειάζονται πόλεμοι για να εξαναγκαστούν άλλες ομάδες «σοφών» στο να αποδεχτούν τους κανόνες που μερικοί άλλοι «σοφοί» θεωρούν ότι οδηγούν στην ευτυχία των λαών. Δεν χρειάζεται οι αδύναμοι άνθρωποι να υπηρετούν έστω και εθελοντικά τους δυνατούς και να πολεμούν για να υποδουλώσουν άλλους αδύνατους, με στόχο την ευτυχία τους.

Ένας και μόνο κανόνας μπορεί να υπάρξει στην ανθρώπινη διαπροσωπική επικοινωνία. Αγαπάτε αλλήλους.

Ο πρωταγωνιστής νοιώθει την απαξίωση από τους συνανθρώπους του, καθόσον η αγαθοσύνη του λαμβάνεται και θεωρείται από αυτούς ως να είναι γελοίος. Προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να βιώσει σε αυτή την κοινωνία. Η μόνη λύση του η αυτοκτονία, η ατέρμονος φυγή από τα γήινα.

Την κρίσιμη νύκτα της 19ης Μαρτίου, την νύχτα που έχει προγραμματίσει την αυτοκτονία του, τον παίρνει ο ύπνος και στο όνειρό του βιώνει τις στιγμές του θανάτου του και της απρόσμενης-σκληρής σκηνής της ταφής του. Τότε συνειδητοποιεί την λανθασμένη ενέργεια του και ζητά από την ανώτερη δύναμη, τον θεό, να δώσει μια λύση σε αυτή την απρόσμενη κατάσταση. Η Θεία δύναμη τον ακούει και τον τραβά από το χέρι και με ιλιγγιώδη ταχύτητα τον οδηγεί σε ένα μακρινό άστρο, όπου εκεί υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους έχει αγγίξει το προπατορικό αμάρτημα. Ο ένας να νοιάζεται για τον άλλο, να χαίρονται και να σέβονται την φύση, τον έρωτα και την ζωή που τους δόθηκε ως θείο δώρο. Υπήρχε και ο φυσιολογικός θάνατος, μια κατάσταση που κανένα δεν στεναχωρούσε, αλλά ούτε και τον είχαν ως την αναγκαία κατάληξη. Μια κοινωνία χωρίς νόμους και με μόνο κανόνα «αγαπάτε αλλήλους».

Όμως το μικρόβιο που έφερε μαζί του ο «γελοίος», το μικρόβιο του προπατορικού αμαρτήματος εξαπλώθηκε ως αυτό της πανούκλας και η αγγελική κοινωνία των ανθρώπων άρχισε να συμπεριφέρεται όπως αυτή της γής. Άρχισαν να δημιουργούνται ενώσεις ανθρώπων με κυρίαρχη λέξη το εγώ. Κάλεσαν σοφούς για να αποφασίσουν πως οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι κάτω από την δική τους εξουσία. Ψήφισαν νόμους για να εφαρμόσουν την ευτυχία που αυτοί είχαν σχεδιάσει. Κάλεσαν ομάδες ανθρώπων να πολεμήσουν για αυτά τα ιδανικά. Παρουσιάστηκε πλέον το αίμα, μια εικόνα που δεν έχει γυρισμό.

Σε αυτό το σημείο, ο πρωταγωνιστής συνειδητοποιεί το κακό που αυτός έχει κάνει, την μόλυνση μιας αγαθής κοινωνίας με το μικρόβιο που έχει φέρει από την γή.

Εδώ υπάρχει η μεγαλοπρέπεια της συνειδητοποίησης του ανθρώπινου σφάλματος και η μετάνοια. Αρχίζει να ομολογεί την αμαρτία του και προσπαθεί να επανορθώσει. «Σταυρώστε με».

Όμως οι ομάδες της «ανθρώπινης ευτυχίας» τον φυλακίζουν και τον οδηγούν σε εκτέλεση.

Εκεί «ο γελοίος» ξυπνά από το όνειρο του και έχει κατανοήσει την αλήθεια για την ζωή και τι πρέπει να πράξει.

Η συνέχεια επί της σκηνής.

Κάποια μέρα θα έχετε την τύχη να παρακολουθήσετε αυτό το αριστούργημα, να νοιώσετε ότι τα θεατρικά έργα δεν στηρίζονται μόνο στον συχνό διάλογο αλλά στην δυνατότητα του ηθοποιού να παίρνει την σκέψη σου και να την οδηγεί εκεί που έχει ορίσει ο συγγραφέας.

Η συνεχής υποστήριξη του πρωταγωνιστή με την άρια ή με την μουσική με φλάουτο, ήταν το ισοκράτημα που πάντα θέλουν και αναζητούν οι πρωτοψάλτες.

Ποιος από εμάς περίμενε στη Βόνιτσα να ακούσουμε μια άρια, ένα εκκλησιαστικό ύμνο, μια μελωδία με θέμα την αγάπη.

Πιστεύουμε ότι κάποια μέρα αυτό το θεατρικό έργο θα είναι το πρώτο μάθημα σε όλους τους μαθητές. Πρέπει να είναι το πρώτο κήρυγμα σε όλες τις εκκλησίες και γιατί όχι σε όλα τα θρησκεύματα που έχουν την αναίμακτο θεία λειτουργία.

Όταν τελείωσε η θεατρική παράσταση, από μια σκιά κάθησα και παρακολούθησα την επικοινωνία των θεατών με τον Δημήτρη Βερύκιο και την Ευτυχία Δημητρακοπούλου. Είδα τον δάσκαλό μου, τον Γεράσιμο Καρύδη, παρά την δυσκολία του στο βάδισμα λόγω του μεγάλου της ηλικίας, πρώτος να αφήνει την καρέκλα του και να ανεβαίνει τα σκαλιά του καμπαναριού. Αγκάλιασε τους πρωταγωνιστές. Ο Δάσκαλος, ο δάσκαλός μας.

Όλοι άπλωσαν το χέρι να χαιρετίσουν και να ευχαριστήσουν για αυτό το μοναδικό θέαμα, το κήρυγμα του Θείου λόγου.

Εμείς από την πλευρά μας ευχαριστούμε όλους για την προσέλευση, την παρακολούθηση και την ανταπόκριση στις μοναδικές στιγμές που όλοι μαζί ζήσαμε.

Ευχαριστούμε τον Ιερέα Δημήτρη Χέλμη για την υποστήριξή του, και τον τεχνικό ήχου και φωτισμού τον Αργύρη Ντίνο, που κάλυψε την θεατρική παράσταση χωρίς ούτε μια πρόβα.

Σας ευχαριστούμε όλους. Το πρώτο βήμα για ποιοτικό θέατρο έγινε με το 2009 με το «η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε φάλτσα» (συνεργασία Δήμου και Αμφικτιονίας). Απόψε έγινε ένα ακόμα βήμα. Το Κέντρο Μέριμνας, με την επιλογή και υλοποίηση αυτής της θεατρικής παράστασης, απέδειξε ότι στη περιοχή μας υπάρχει η δυνατότητα για παρακολούθηση ποιοτικού θεάτρου.

Διατηρούμε την ελπίδα.

ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

____________________________
Σχετικά:
«Το όνειρο ενός γελοίου» ερμήνευσε με επιτυχία ο Δημήτρης Βερύκιος