Δεκαπέντε χρόνια από τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ

Στα δεκαπέντε χρόνια από τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, με τις επιθέσεις στους «Δίδυμους Πύργους» του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη με 2.996 νεκρούς και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο, όπου χρησιμοποιήθηκαν κατειλημμένα εμπορικά αεροπλάνα ως βόμβες, ο λεγόμενος «αντιτρομοκρατικός πόλεμος», που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ και άλλοι ιμπεριαλιστές, καλά κρατεί.

Το πρόσχημα που τότε δημιουργήθηκε, αποδίδοντας τα χτυπήματα στην οργάνωση – φαντομά της «Αλ Κάιντα» και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, πρώην συνεργάτη της CIA, χρησίμευσε για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, στο Ιράκ το 2003, στο πέρασμα σε μια σειρά χώρες της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας, διεύρυνση του φακελώματος και των μέτρων καταστολής ενάντια στα λαϊκά κινήματα. Ακολούθησαν η επέμβαση στη Λιβύη, στη Βόρεια Αφρική, το 2011, με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», δηλαδή την αλλαγή μη αρεστών κυβερνήσεων (που πριν οι ιμπεριαλιστές συνεργάζονταν, αλλά αντέδρασαν όταν αυτές άνοιξαν δουλειές και με άλλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα) και ακολούθησε η επέμβαση στη Συρία, που ακόμα συνεχίζεται. Με αξιοποίηση του «εργαλείου» των τζιχαντιστών, κατασκεύασμα των ιμπεριαλιστών, και μετεξέλιξη των φονιάδων της «Αλ Κάιντα», ο συριακός λαός και η χώρα του αιματοκυλιέται, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν σκοτωθεί και εκατομμύρια άλλοι έχουν ξεριζωθεί από τις εστίες τους, έχουν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς και πολλοί πνίγονται στη Μεσόγειο. Εκεί οδηγεί η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός.

Η αμερικανική πολιτική επομένως έχει συνέχεια, ανεξάρτητα από το ποιο από τα δύο αστικά κόμματα είναι κάθε φορά στο «τιμόνι», όπως απέδειξαν και οι δύο θητείες του Μπαράκ Ομπάμα, που με το προφίλ του έγχρωμου και ταπεινού, του «νέου», του «ανανεωτή», που μάλιστα πήρε Νόμπελ Ειρήνης για τις προθέσεις του, εξαπέλυσε μια σειρά επεμβάσεις για τον ίδιο σκοπό, την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Αξίζει, επίσης, να θυμηθούμε ορισμένες δηλώσεις των πρωταγωνιστών τότε στο επιτελείο των ΗΠΑ. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, Πολ Γούλφοβιτς, μέλος του λεγόμενου «Σχεδίου για τον αμερικανικό αιώνα», όπου συμμετείχαν οι Ρεπουμπλικάνοι Μπους, Τσένι και Ράμσφελντ, είχε πει το 2003 ότι η επέμβαση στο Ιράκ – που δικαιολογήθηκε με το πρόσχημα της ύπαρξης «όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν», που δεν βρέθηκαν ποτέ – έγινε γιατί αυτό «κολυμπούσε σε μια θάλασσα πετρελαίου». Και ο ίδιος, λίγο μετά από τις επιθέσεις στους «Δίδυμους Πύργους», όλο κυνισμό είχε δηλώσει ότι «αν δεν είχε συμβεί η 11η Σεπτέμβρη, θα έπρεπε να την εφεύρουμε».

Τα θύματα της 11ης Σεπτέμβρη όλα αυτά τα χρόνια «τιμώνται» απ΄ όλες τις αστικές ηγεσίες, ενώ φέτος που είναι χρονιά της προεδρικής εκλογής (στις 8 Νοέμβρη) οι υποψήφιοι των δύο βασικών αστικών κομμάτων των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον και των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και ο «ελευθεριακός» Γκάρι Τζόνσον και η «πράσινη» Τζιλ Στέιν ανακοίνωσαν ότι ανήμερα θα αναστείλουν την προεκλογική τους εκστρατεία. Ολο αυτό το διάστημα, η «αντιτρομοκρατική» ρητορεία και ο διαγκωνισμός «ποιος μπορεί πιο αποτελεσματικά να αντιμετωπίσει τους τρομοκράτες» είναι στην ημερήσια διάταξη των δύο βασικών υποψηφίων, Κλίντον και Τραμπ. Η Κλίντον «πιάνεται» από τις «αντιμουσουλμανικές» ατάκες του Τραμπ, λέγοντας ότι δημιουργούν πρόβλημα και «κάνουν ξανά ευάλωτες τις ΗΠΑ», ότι «υποσκάπτουν τις συμμαχίες των ΗΠΑ με μουσουλμανικές χώρες που αντιμάχονται το Ισλαμικό Κράτος». Και ειρωνικά προσθέτει: «Οι ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους εύχονται ότι ο Αλλάχ θα φέρει στην Αμερική τον Τραμπ». Η ίδια εμφανίζεται να είναι μετανιωμένη γιατί στήριξε την επέμβαση στο Ιράκ, που σήμερα θεωρεί λάθος. Από την άλλη, ο Τραμπ εμφανίζεται, επίσης, ενάντιος στον πόλεμο στο Ιράκ ήδη από όταν ξεκίνησε, και σήμερα. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά στοιχεία και δηλώσεις που δείχνουν ότι ο δισεκατομμυριούχος Τραμπ είχε στηρίξει την επέμβαση. Σήμερα, στο όνομα της εξάλειψης της απειλής του «Ισλαμικού Κράτους», ο Τραμπ παρουσιάζει τον εαυτό του ως ικανό, όπως λέει, «να οδηγήσει τις ΗΠΑ ξεπερνώντας την ανικανότητα των Ομπάμα και Κλίντον που έχουν κάνει ερείπια τους στρατηγούς». Είναι φανερό ότι και οι δύο υποψήφιοι διαγκωνίζονται για το ποιος θα κερδίσει την εύνοια της ισχυρότερης μερίδας του κεφαλαίου και την ίδια ώρα θα μπορεί να χειραγωγεί το λαό με κηρύγματα περί «προστασίας της εθνικής ασφάλειας». Αυτό που δεν αμφισβητείται και από τα δύο «άλογα» στην προεδρική «κούρσα» είναι η διεκδίκηση για το αμερικανικό κεφάλαιο της πρωτοκαθεδρίας στην εκμετάλλευση του πλούτου και των λαών.

Αναγκαία η εξαγωγή συμπερασμάτων

Ως επίλογο αξίζει οι λαϊκοί άνθρωποι της χώρας μας να μετρήσουν τις εμπειρίες που αποκόμισαν όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν από τη νέα αφετηρία της επίθεσης ενάντια στα δικαιώματά τους. Οι εκστρατείες του λεγόμενου «ελεύθερου κόσμου», της «απελευθέρωσης από τυραννικά καθεστώτα», της «εμπέδωσης της δημοκρατίας» έχουν ξεβάψει, και το αίμα που στάζει δείχνει την άμεση σχέση των επεμβάσεων με το ξαναμοίρασμα του κόσμου, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας, των αγορών και των σφαιρών επιρροής.

Αξίζει, επίσης, να θυμηθούν ότι την εποχή τού «είμαστε όλοι Αμερικανοί» από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον τότε Συνασπισμό και τη στήριξη του «αντιτρομοκρατικού αγώνα», το ΚΚΕ ήταν το μόνο που επιβεβαιώθηκε στις εκτιμήσεις του.

Η Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ 4 μέρες μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη έλεγε: «Τέτοιες ενέργειες, με βάση τη διεθνή πείρα, συνιστούν «βούτυρο στο ψωμί» στους επιτελικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Χρησιμοποιούνται και αξιοποιούνται για ν΄ ανοίξει μια νέα σελίδα εγκληματικής επίθεσης κατά λαών, χωρών, λαϊκών κινημάτων, που αντιστέκονται στη «νέα τάξη πραγμάτων» σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Εναντίον εκείνων που διεκδικούν το δικαίωμα του κάθε λαού ν΄ αποφασίζει για το δρόμο εξέλιξης που θα πάρει η χώρα του, υπερασπίζονται τα σύνορα και τα κυριαρχικά τους δικαιώματα».

Σήμερα, την εποχή της «αριστερής» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» που εξωραΐζει τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ του κεφαλαίου, που πρέπει, λέει, …να ξαναβρεί τις «χαμένες αρχές της», και του ΝΑΤΟ, που δήθεν είναι παράγοντας ασφάλειας, και συμμετέχει ενεργά σε όλους τους σχεδιασμούς τους, διεκδικώντας αναβαθμισμένη θέση για την ελληνική πλουτοκρατία εγκυμονώντας κινδύνους για το λαό, είναι χρήσιμο οι καλοπροαίρετοι σκεπτόμενοι άνθρωποι να αναλογιστούν την επικαιρότητα των εκτιμήσεων του ΚΚΕ.

Δ. Κ

(Ριζοσπάστης, Φύλλο της Κυριακής 11 Σεπτέμβρη 2016)