Έγιναν και τα μπλόκοκα…
Έγιναν και τα μπλόκοκα… Έχουν αρχίσει να παίρνουν το γνωστό καφέ-μαύρο χρώμα τους που σημαίνει ότι έχουν ωριμάσει.
Ποιος τα θυμάται σήμερα! Εδώ τόσα και τόσα άλλα φρούτα της προκοπής σαπίζουν πάνω στα δέντρα. Όπως μας διηγήθηκε πρόσφατα ο Α.Θ. σε κάποια χωριά του νησιού μας τα φύλαγαν παλιότερα μέχρι και οι αγροφύλακες. Αυτό δεν το προλάβαμε, γεμάτο μπλοκοκιές (μελικοκιές – Celtis australis) ήταν εξάλλου το χωριό μας. Θέλουν το υψόμετρό τους, χαμηλά δεν βγαίνουν.
Κι έτσι γινόταν, όπως περιγράφεται παρακάτω, μόνο που εμείς δεν κάναμε μεγάλες προμήθειες, τις τσέπες μας γεμίζαμε…
«Πάµε για µελίκοκα; Μια φράση που ακούγονταν πολύ από τις παλιότερες γενιές … παιδιά κυρίως. Ήταν µία από τις αγαπηµένες συνήθειες των παιδιών της δικής µου γενιάς. Εδώ γίνεται λόγος για τους „µικροσκοπικούς“ γλυκούς καρπούς του δέντρου της µελικοκιάς. Συνήθως τα αγόρια µαζευόταν παρέες και πηγαίνανε για µελίκοκα. Και το µάζεµα απαιτούσε ώρες…
Σκαρφαλωµένοι λοιπόν πάνω στα ψηλά δέντρα προσπαθούσαµε να γεµίσουµε τσάντες ή τσέπες ή ακόµη µετατρέπαµε τις µπλούζες σε τσουβαλάκια και τις γεµίζαµε µε µελίκοκα…. Υπήρχαν και σε αρκετά σπίτια η χωράφια µελικοκιές αλλά δεν µας αφήνανε. Μας κυνηγούσανε. Εφόσον είχαµε µαζέψει τα µελίκοκα άρχιζε το δεύτερο µέρος. Σπάζαµε καλάµια τόσο χοντρά, έτσι που να µπορεί να περάσει από µέσα το κουκούτσι. Από το καλάµι φτιάχναµε έναν µικρό σωλήνα µήκους περίπου 3οεκ. Τον καθαρίζαµε µέσα, έτσι που να είναι λείος, µετά τρώγαµε τα µελίκοκα και κρατούσαµε τα κουκούτσια. Με τα κουκούτσια αρχίζαµε τον µελικοκοπόλεµο.» (Πηγή).
