Πετάει η ομάδα…

H εκκλησία – με όποια ολότητα των συνειρμών συνοδεύουν τον όρο :» εκκλησία», οφείλει απεκδυόμενη τις όποιες προκαλύψεις, μαζικότητας λειτουργικών δομών και μηχανιστικών εργαλειοτήτων, νομιμοποιούσες την αδυνατότητα ή την μειωμένη δυνατότητα παρέμβασης στον κοινωνικοοικονομικό σημερινό καθημαγμό της χώρας, οφείλει να πάρει από άμβωνος διαπύρως να τοποθετηθεί. Από άμβωνος διαπύρως και από την ωραία πύλη κάθε ναού και ξωκλησιού.
Η τοποθέτηση εξ ορισμού διάπυρη αν γίνει από άμβωνος ( το γνωρίζει καλά η ίδια η ιεραρχία αυτό και γιααυτό μπορεί και να το αποφεύγει μέχρι στιγμής) , απευθυνόμενη στο ποίμνιο που δοκιμάζεται θα είναι όχι το αδρανές υπόλοιπο του λόγου του κυρίου ικανοποιούντος λειτουργικά το τυπικό της ύπαρξης της Εκκλησίας ως στοιχείο της νεοελληνικής συνέχειας , αλλά το θεολογικό όπλο της »επί του όρους ομιλίας» “ως απαραίτητο στοιχείο και προσέρεισμα της κινητροποίησης της ανθρώπινης ύπαρξης για την υπερβατικότητα του εδώ και χρόνια καθημαγμού της χώρας και των πολιτών.
Η εθνική αναγκαία προσπάθεια κάθε εποχή, αναφερόμενη ως όρος που απαιτεί στην κοινωνική ολιστικότητα, εξ ορισμού παραπέμπει στο θεολογικό συμβάν ( ως το ίδιο ολιστικό εννοιολογικά στα ανθρώπινα). Και ο ρόλος αυτός της διαρκούς υπόμνησης της αναγκαιότητας της ολιστικότητας στην Ελληνική πραγματικότητα τον παίζει και η εκκλησία με τους πνευματικούς πατέρες και ταγούς της της κάθε εποχή.