Κινηματογραφική Λέσχη Ορφέα: «Μαμά, γύρισα!»

Την Τρίτη 7 Μάρτη 2017 στην Αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου

Στην Αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας συνεχίζει φέτος (47η Περίοδος) τις προβολές της η Κινηματογραφική Λέσχη του «Ορφέα» μετά την ολοσχερή καταστροφή του Δημοτικού Κινηματογράφου «Απόλλων» από την καταστροφική πυρκαγιά του καλοκαιριού.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΟΡΦΕΑ
47Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Αφού χάνει τη δουλειά της, η 40χρονη Στεφανί αναγκάζεται να επιστρέψει στο σπίτι της υπερπροστατευτικής μάνας της.

Κι ενώ η μια προσπαθεί να συμβιώσει χωρίς εντάσεις και τσακωμούς με την άλλη, μια οικογενειακή συγκέντρωση θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου…

Με τους: Ζοσιάν Μπαλασκό, Ματίλντ Σενιέ, Αλεξάντρα Λαμί, κ.ά. Παραγωγή: «Retour chez mamere», (2015) Γαλλία

Η Στεφανί επιστρέφει στα σαράντα της στο σπίτι της μητέρας της, που την υποδέχεται με ανοιχτή αγκαλιά. Η Στεφανί είναι αντίθετη στο να επιστρέψει και να ζήσει με τη μάνα της, εξάλλου για τον καθένα θα ήταν φοβερή δοκιμασία και χρειάζεται πολλή υπομονή να υποφέρει αυτή την καινούργια ζωή των δύο.

Ο Ερίκ Λαβέν με το χρόνο μετεξελίχθηκε σε σταθερή εμπορευματική αξία των γαλλικών κινηματογραφικών εισπράξεων, χρησιμοποιώντας συχνά ένα κάστινγκ «πολύτιμο» στην υπηρεσία του σεναρίου. Μετά τους «μνημειώδεις» τίτλους προηγούμενων ταινιών, θα περίμενε κανείς πολύ μεγαλύτερα πράγματα από τον κινηματογραφιστή. Κι όμως, η ταινία είναι μια συμπαθητική έκπληξη που τη στηρίζουν ηθοποιοί πειστικοί: η Αλεξάνδρα Λαμί και η Ζοσιάν Μπαλασκό επικεφαλής. Ο τίτλος από μόνος του συνοψίζει όλη την ιστορία. Η Στεφανί, άνεργη αρχιτέκτονας, διαζευγμένη, με ψυχρές σχέσεις με τον αδερφό και την αδερφή της, δεν έχει πια άλλη επιλογή από το να σηκωθεί και να πάει να ζήσει στη μαμά της. Στη μητέρα της, Ζακλίν (στο ρόλο η Ζοσιάν Μπαλασκό) μια συμπαθητική γυναίκα, που δεν γνωρίζει τίποτα από τις νέες τεχνολογίες και παίζει όλη τη μέρα «σκραμπλ» από τηλεφώνου με τις φίλες της. Η σκηνοθεσία γέρνει κυρίως προς τη θεατρική «βο ντε βιλ». Τα τρία τέταρτα της ταινίας εξελίσσονται μέσα στο διαμέρισμα της Ζακλίν, μεταξύ κουζίνας, σαλονιού και τραπεζαρίας. Το ίδιο και το σενάριο και οι διάλογοι, απ΄ όπου το κωμικό γεννιέται κυρίως από τις παρεξηγήσεις. Η Στεφανί, ο αδερφός και η αδερφή μαλώνουν σαν παιδιά, μιλάνε για την καριέρα τους και τα αντικείμενα που κληρονόμησαν από τον πεθαμένο πατέρα τους, ενώ βλέπουν τη μαμά τους την Ζακλίν σαν αδύναμη, σαν μια γερόντισσα με άνοια που χάνει τα μυαλά της. Αυτή η κατάσταση αναβιώνει παλιά μίση και αναμνήσεις της νιότης, φορτωμένες με συγκινήσεις.

Χωρίς να φέρνει τίποτα νέο στο είδος, η απλή και λειτουργική ταινία μοιάζει με οικογενειακή κωμωδία «αλά Ιταλιάνα», καυστική και πικρή στις καλύτερες στιγμές της. Είναι συμπαθητική, ποτέ δε γίνεται δυσάρεστη, αλλά και ποτέ δε φέρνει πάνω της κάτι το καινούργιο. Σαν σύνολο είναι αρκετά επαναληπτικό, αλλά αυτό που μένει είναι ένα ωραίο πορτρέτο μιας χήρας που ονειρεύεται να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Από μια πολύ καλή Ζοσιάν Μπαλασκό. (rizospastis.gr)