Σαν σήμερα το 1952 η κυβέρνηση Πλαστήρα θα εκτελέσει το Νίκο Μπελογιάννη
Μαζί του θα εκτελεσθούν οι Ν. Καλούμενος, Η. Αργυριάδης και Δ. Μπάτσης
Ο Νίκος Μπελογιάννης
Η ώρα είναι 3 μετά τα μεσάνυχτα, το ημερολόγιο γράφει 30 Μάρτη 1952. Στις φυλακές της Καλλιθέας επικρατεί νεκρική σιγή. Ακούγονται τα βαριά βήματα του δεσμοφύλακα. Φτάνει στο κελί του Νίκου Μπελογιάννη. Το ξεκλειδώνει, τον ξυπνάει. Δίπλα του στέκει, όπως ένα μακάβριο φάντασμα, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλης. Διαβάζει στον Μπελογιάννη την απόφαση να τον οδηγήσουν μαζί με τους συγκρατούμενούς του Ν. Καλούμενο, Η. Αργυριάδη και Δ. Μπάτση, στην εκτέλεση. Στις 3 και 20 η φάλαγγα βγήκε από τις πόρτες των φυλακών κατευθυνόμενη με δαιμονισμένη ταχύτητα προς το «συνήθη τόπο των εκτελέσεων», το Γουδί.
Το σχεδιάγραμμα της εκτέλεσης των Ν. Μπελογιάννη, Ν. Καλούμενου, Η. Αργυριάδη και Δ. Μπάτση
Το απόσπασμα παρατάσσεται με τα όπλα «επί σκοπόν». Είναι σκοτάδι ακόμα. Οι αρχιδήμιοι στρέφουν τους προβολείς των αυτοκινήτων στα πρόσωπα των μελλοθανάτων. Ώρα 4 και 12 λεπτά. Ακούγονται οι δολοφονικές ομοβροντίες. Το έγκλημα της κυβέρνησης Πλαστήρα ολοκληρώθηκε.
Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», με την ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για την εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη
Οι εφημερίδες θα γράψουν, ότι ο Μπελογιάννης είχε ακούσει ήρεμος μ΄ ένα πικρό χαμόγελο, την καταδίκη του σε θάνατο, αποχαιρέτησε τους συγκρατουμένους του στις φυλακές και μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια. Ζητωκραύγασε για το ΚΚΕ και έπεσε από τις σφαίρες του αποσπάσματος. Ήταν 37 χρόνων.
Αξίζει να αναφερθεί ότι τη Δευτέρα 27 Μάρτη 2017 έγιναν στην Αμαλιάδα, τη γενέτειρα του Νίκου Μπελογιάννη, τα εγκαίνια του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης», το οποίο θα στεγάζεται, στο κέντρο της πόλης, στο πατρικό σπίτι του ηρωικού στελέχους του ΚΚΕ και το οποίο έχει παραχωρηθεί στο Δήμο Αμαλιάδας.
Το Μουσείο θα φιλοξενεί πλήθος υλικών που προέρχονται από το Αρχείο του ΚΚΕ. Μέρος του υλικού αυτού, μάλιστα, έχει ήδη εκτεθεί στην Αμαλιάδα, σε ειδική έκθεση που είχε οργανώσει το ΚΚΕ το 2015.
«Αι εκτελέσεις δεν εκλόνησαν την θέσιν της Κυβερνήσεως… »
Για την εκτέλεση διαβάζουμε σε εφημερίδα της εποχής (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Φύλλο της Τρίτης 1 Απριλίου 1952):
«Η ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ
Τα αυτοκίνητα μόλις φθάνουν εις τον τόπον της εκτελέσεως κάμνουν μίαν στροφήν και σταματούν όλα το ένα παραπλεύρως του άλλου. Έξαφνα ανάπτουν δια μιας οι προβολείς των αυτοκινήτων της συνοδείας και φωτίζουν την προ αυτών έκτασιν. Προ των προβολέων λαμβάνει θέσιν το εκτελεστικόν απόσπασμα και εις απόστασιν δεκάδων μέτρων από αυτό οδηγούνται οι τέσσερις κατάδικοι.
Προς τους καταδίκους ανέγνωσε απόσπασμα της καταδικαστικής αποφάσεως ο βασιλικός επίτροπος κ. Αθανασούλης, ο οποίος εν συνεχεία τους ανεκοίνωσεν ότι απερρίφθησαν οι αιτήσεις χάριτος. Τους ηρώτησεν έπειτα εάν θέλουν να είπουν τίποτε. Όλοι απήντησαν αρνητικώς δια κινήσεως της κεφαλής. Κατόπιν απεμακρύνθη ο βασιλικός επίτροπος και εδόθη το παράγγελμα πυρ.
Η εκτέλεσις εγένετο την 4.12΄ π.μ. ακριβώς.
Ολίγα δευτερόλεπτα προ της ομοβροντίας ηκούσθησαν κραυγαί των μελλοθανάτων. Δεν εξηκριβώθη όμως τι ακριβώς είπαν. Κατά μίαν πληροφορίαν ο Μπελογιάννης εζητωκραύγασεν υπέρ του ΚΚΕ.
Ολίγην ώραν μετά την εκτέλεσιν τέσσερα πτώματα μετεφέρθησαν εις το Γ΄ Νεκροταφείον της Κοκκινιάς. Εκεί κατέφθασαν οι συγγενείς των εις τους οποίους επετράπη να παραστούν εις την ταφήν. Η ταφή των πτωμάτων εγένετο την 6.30 πρωϊνήν.
ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
Οι κρατούμενοι εις τας φυλακάς-σανατόριον της «Σωτηρίας» αντιληφθέντες, εκ του θορύβου των αυτοκινήτων του εκτελεστικού αποσπάσματος ότι επρόκειτο να γινη η εκτέλεσις ήρχισαν να κραυγάζουν διάφορα συνθήματα και να διαμαρτύρωνται. Αι θορυβώδεις αυταί εκδηλώσεις των κρατουμένων διήρκεσαν καθ΄ όλο το διάστημα των προπαρασκευών και της εκτελέσως.»
| Οι καταγραφές της Ασφάλειας για τον «επικίνδυνον κομμουνιστήν» |
Γνώριμος της Κρατικής Ασφάλειας από τα παιδικά του -σχεδόν- χρόνια, ο Νίκος Μπελογιάννης αποκαλύπτεται μέσα από τους φακέλους της ίδιας της Ασφάλειας ως μόνιμος μπελάς για την αστική τάξη. Όντας οργανωμένος από τη γυμνασιακή ακόμα ηλικία και έχοντας ήδη στο ενεργητικό του μια εξορία στην Ιο το 1936, λίγο μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά, παραμένει στο στόχαστρο των χωροφυλάκων της εποχής, οι οποίοι περιχαρείς στις 18 Απρίλη 1938 ανακοινώνουν στους ανωτέρους τους:
«Σύλληψις καταδιωκομένου επικινδύνου κομ/στου Μπελογιάννη Νικολάου του Γεωργίου εξ Αμαλιάδος»
Όπως αναφέρει η σχετική υπηρεσία,
«ούτος υποβληθείς εις μακράν και εξαντλητικήν ανάκρισην ωμολόγησεν ότι είναι ο δράστης της συντάξεως και κυκλοφορίας της ριφθείσας προκήρύξεως ως και συντάκτης και διανεμητής του κομ/κου παρ αυτού εκδιδομένου εντύπου «Αγωνιστής» πλην παρ΄ όλας τας προσπαθείας της υπηρεσίας μας και παρά την εξαντλητικήν εξέτασιν, εις ην υπεβλήθη παρά της υπηρεσίας μου δεν ομολόγησε μέχρι σήμερον τα πρόσωπα μεθ΄ ων ήρχετο εις επαφήν και συνεργάζετο προς διάθεσιν των κομ/ων αρχών εν Πελοποννήσω».
Η σχετική αναφορά καταγράφει διάφορες ευτράπελες υποθέσεις των αστυνομικών οργάνων, όπως ότι αυτός δεν είχε γίνει νωρίτερα αντιληπτός γιατί
«πραγματοποιών ως φαίνεται εκδρομάς πεζή εις τα διάφορα χωρία της Επαρχίας Ολυμπίας Ηλείας», ενώ «κατά τας ημέρας δε εκρύπτετο επιμελώς κυκλοφορών μόνον κατά τας νύκτας και εις ωρισμένα απόκεντρα μέρη».
Το ενδιαφέρον εντοπίζεται στην εκτίμηση ότι καθώς
«επ΄ αυτού ευρέθη επιστολή συνθηματικού περιεχομένου (…) και ήτις φαίνεται μεν ότι πραγματεύεται περί οικογενειακών ζητημάτων, κατ΄ ουσίαν όμως το περιεχόμενόν της αφορά κομ/κας ενέργειας, πληροφορίας και οδηγίας»,
τις οποίες το αστυνομικό όργανο εκτιμά ότι
«άς λαμβάνει ούτος παρ΄ άλλων κομ/κων παραγόντων ή οργάνων του».
Και προς λύπην του το αστυνομικό όργανο ομολογεί ότι
«το πρόσωπον όπερ του απέστειλε την επιστολήν ταύτην δεν κατονόμασεν, παρ΄ όλας τας πιέσεις της υπηρεσίας μου».
Από τα παραπάνω, η υπηρεσία εκτιμά ότι αυτός τον οποίο κρύβει ο Μπελογιάννης δεν μπορεί παρά να
«πρόκειται περί σοβαρού τινός παράγοντος του Κομ/κου Κόμματος διαμένοντος εις Πάτρας και πιθανόν διευθύνοντος τας εν Πελοποννήσω κινήσεις και ενεργείας των λοιπών πρακτόρων κομ/στων».
Καθώς τα επόμενα χρόνια κινείται μεταξύ φυλακής και εξορίας, με τα διαλείμματα να είναι στο βουνό μεσούσης της Κατοχής, η Ασφάλεια χάνει μεν τα ίχνη του, δεν παύει όμως να συγκεντρώνει πληροφορίες, τις οποίες τελικά βρίσκουμε σ΄ ένα συγκεντρωτικό σημείωμα, στο οποίο συνοπτικά αναφέρεται ότι ο Μπελογιάννης
«εις τον κομμουνισμόν εμυήθη το έτος 1932, διήλθε διάφορα στάδια κομματικής δράσεως και το έτος 1937 ανέλαβε την Γραμματείαν της Περιφ. Επιτροπής Πελ/νήσου – Επτανήσου και Δυτ. Ελλάδος του ΚΚΕ. Το έτος 1936 κατεδικάσθη υπό του Εφετείου Πατρών ερήμην εις φυλάκισιν 2 ετών και χρηματικήν ποινήν 5.000 δρχ. επί παραβάσει του Ν. 4229 «περί μέτρων ασφαλείας, του Κοινωνικού Καθεστώτος». Συλληφθείς το έτος 1938 δυνάμει της ως άνω αποφάσεως εκρατήθη εις τας φυλακάς και εν συνεχεία εις Ακροναυπλίαν. Κατά την κατοχήν της χώρας έδρασεν ως μέλος του Κομματικού Γραφείου Περιοχής Πελ/νήσου μετά δε την Συμφωνίαν της Βάρκιζας μετέβη εις Περιοχήν Αρκαδίας και επεδόθη εις την οργάνωσιν του συμμοριτισμού. Το έτος 1947 ενετάχθη εις τα συμμοριακά τμήματα Βορ. Ελλάδος, ένθα έδρασεν ως διοικητής της Δ/σεως Λαϊκής Πολιτοφυλακής του Αρχηγείου των συμμοριτών επί κεφαλής συμμοριακού τμήματος».
Τα ίχνη του Νίκου Μπελογιάννη χάνονται για την Ασφάλεια εντελώς μέσα στη φωτιά των μαχών, ώσπου περιχαρής ξανά η Ασφάλεια διαπιστώνει ότι:
«Ούτος τον Ιούλιον του έτους 1950 προερχόμενος εκ των εχθρικών προς την Ελλάδα χωρών, αφίχθηκε ενταύθα ένθα εντολή του δρώντος εν τω εξωτερικώ Πολ. Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ ανέλαβε μέλος του εν Αθήναις Κλιμακίου αυτού και καθοδηγητικόν όργανον του ανακαλυφθέντος δικτύου κατασκοπείας. Ούτω από του ως άνω χρόνου μέχρι της 20 Δ/βρίου 1950 ημέραν της συλλήψεώς του καθοδηγεί τον μεθ΄ ού διατελεί εν επικοινωνία υπεύθυνον επί των διαβιβάσεων του δικτύου κατασκοπείας, δίδων εις αυτόν εντολάς και οδηγίας σχέσιν έχουσαν με την συγκέντρωσιν και διαβίβασιν εις εχθρικάς χώρας και οργανώσεις πληροφοριών στρατιωτικής και πολιτικής σημασίας επαγρυπνών άμα δια την πιστήν υπ΄ αυτού εκτέλεσιν των εντολών του τούτων. Κατά τον αυτόν ως άνω χρόνον και υπό την ανωτέρω ιδιότητά του ενδιαφερόμενος δια την διαβίβασιν όσον οίον τε περισσοτέρων τοιούτων στοιχείων εις εχθρικάς χώρας και οργανώσεις, συλλέγει δια των ειδικών ασχολουμένων υπό την καθοδήγησίν του πρακτόρων μυστικάς πληροφορίας στρατιωτικής και πολιτικής σημασίας άς παραδίδει εις τον υπεύθυνον επί των διαβιβάσεων του δικτύου κατασκοπείας και ούτος δια των εις την διάθεσίν του συσκευών διαβιβάσεων διαβιβάζει αυτάς εις τας εν λόγω χώρας και οργανώσεις».
Έχοντας ονομάσει από το 1938 «πράκτορα» τον Μπελογιάννη και στο σύνολό τους τους κομμουνιστές, η Ασφάλεια καταλήγει στο 1952 να ολοκληρώσει την κατασκευή, μιλώντας πλέον για «κατασκόπους» ξένης δύναμης και με αυτήν την κατασκευή να εκτελέσει τελικά τον Μπελογιάννη, για να σπείρει τον τρόμο σ΄ ένα κίνημα που μόλις τρία χρόνια μετά τη στρατιωτική του υποχώρηση, σήκωνε ήδη ξανά κεφάλι ρωμαλέο…
(Πηγές: 902.gr, rizospastis.gr, Εημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»)
Aπό το 1943 επίσημα μπορεί και νωρίτερα , ο Τζών Φατσέας φωτογραφιζόνταν στα βουνά της Ελλάδος με τους Έλληνες ( Άρη Βελουχιώτη και άλλους ) και τους Εγγλέζους αντιστασιακούς. Οι ΗΠΑ δεν ήθελαν να μην απέχουν από τα Ευρωπα’ι’κά θέματα και από όσα θα μεθοδευόνταν μεταπολεμικά στην Ευρώπη και δη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Μετά το 1946 και την περίφημη άποψη Τσώρτσιλ, »για το σιδηρούν παραπέτασμα από το Στετίν της Βαλτικής μέχρι την Τεργέστη΄΄ η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ όρισε ως Βόρεια Γραμμή αμύνης απέναντι στον Σοβιετισμό, τις χώρες : Ιταλία- Ελλάδα-Τουρκία- Ιράν. Και Ιταλία την υπήγαγε στο υπουργείο εξωτερικών για έλεγχο, την Ελλάδα και την Τουρκία τις υπήγαγε για έλεγχο στην CIA, όπως και το Ιράν.
Και για την Ιταλία όταν χρειάστηκε για αποτροπή κυβερνητικής στροφής κάπως αριστερά, δεν άργησε αιματηρά μάλιστα να παρέμβει η Cia.
Tο δόγμα Τρούμαν – που στην οικονομική εκδοχή του ήταν το σχέδιο Μάρσαλ και για την Ελλάδα- δεν άφηνε από τότε περιθώρια καμμίας παραπέρα ερμηνείας για το τι ήταν αποφασισμένοι να πράξουν οι ΗΠΑ για την προστασία και πειθηνιότητα των χωρών της Βόρειας Γραμμής.
Ο Τομ Καραμεσίνης , ο αρχιπρύτανις και το ποιο δραστήριο μέλος στην ιστορία της cia , δεν ανέλαβε τυχαία τα Ελληνικά θέματα και με σύμφωνη γνώμη και του πανίσχυρου Αμερικανού υπουργού εξωτερικών Τζ. Μάρσαλ, αλλά και του Αμερικανού απεσταλμένου στρατιωτικού επικεφαλής επικεφαλής στον Ελληνικό πόλεμο , Βάν Φλήτ και με σύνδεσμο τον Έλληνα στρατιωτικό απεσταλμένο από το 1946 στρατιωτικό ακόλουθο στην Ελληνική πρεσβεία στην Ουάσιγκτων.
Ενυπάρχει στις ΗΠΑ ο προπολεμικός ιθύνων νούς για τα Ελληνικά πράγματα Χαρίλαος Λαγουδάκης, ιδρυτής προπολεμικά του εκπαιδευτικού οργανισμού του Αμερικανικού Κολεγγίου Αθηνών.
Η Ελλάδα ακόμα από το 1944, βρίσκεται ταξινομημένη στην Αμερικανική πλέον σφαίρα επιρροής και τα όσα συνέβησαν μεταξύ Εγγλέζων και Αμερικανών για την επάνοδο ή όχι του Βασιλιά Γεωργίου Β” μεταπολεμικά, είναι ενδεικτικά του ότι οι Αμερικανοί είχαν το πάνω και τελικό λόγο για την Ελλάδα από το 1944 κιόλας. Και αν οι Εγγλέζοι φαινόνταν ως οι κύριοι υπεύθυνοι για τις Ελληνικές εγχώριες πολιτικές διαμάχες από το 1944 και μετά, αυτό ήταν προς όφελος της Αμερικής- οι Εγγλέζοι έκαναν την βρώμικη δουλειά και με βάση την έως τότε κεκτημένη εμπειρία των Εγγλέζων για την Ελλάδα-.
Μέσα σε αυτό το ενυπάρχων κλίμα γραφική φιγούρα ήταν η παρουσία του Αμερικανού πρεσβευτή στην Ελλάδα αρχή της δςκαετίας του 1950 ονόματι Πιουριφό’ι”, ο οποίος γραφικός ως ήταν- και όχι διαβόητος όπως τον θέλουν κάποιοι- ανέβαινε στο παλάτι και φωτογραφιζόνταν με τον άνακτα και την Φρειδερίκη φορώντας κοντομάνικά μπλουζάκια polo με άσπρο σιρίτι στο σβέρκο και στις άκρες των κοντών μανικιών, μόνο και μόνο για να ικανοποιείται έτσι το επικοινωνιακό ψώνιο του ως γραφικός και να τον βάζουν οι εφημερίδες στις λίγες κοσμικές φωτογραφίες- στήλες της εποχής.
Γιατί πίσω απ την μικρής σημασίας ύπαρξη της Αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, ήταν οι αυθέντες της cia και δή του Ελληνικής καταγωγής πανίσχυρου τμήματος σε όλη την διάρθρωση της αντιπροσωπευτικά από ιδρύσεώς της.
Οι ζωντανές απ την εποχή πληροφορίες αυτοπτών απ την Αθήνα, ότι την βραδυά Σαββάτου ξημερώνοντας Κυριακή , που έγινε η εκτέλεση Μπελογιάννη- Μπάτση- Αργυριάδη- Καλούμενου, το ηλεκτρικό φώς έκαιγε μόνιμα σε ένα γραφείο ως αργά το πρω’ί” μετά την εκτέλεση , στο κτίριο της Αμερικανικής πρεσβείας στο γραφείο εκείνου που είχε αναλάβει- πλέον της πρεσβείας- την υπόθεση Μπελογιάννη και απ τον φόβο μήπως δεν πραγματοποιηθεί η εκτέλεση των κρατουμένων λόγω Κυριακής ή από τυχούσα απόπειρα της τότε κυβερνήσεως Πλαστήρα να τους σώσει, οι παραπάνω από αυτόπτες πληροφορίες είναι ενδεικτικές.
Το δόγμα Τρούμαν, η οικονομική εκδοχή του όπως ορίστηκε για την Ελλάδα ως σχέδιο μέρος του σχέδιου Μάρσαλ για την Ευρώπη από τον Φλεβάρη του 1947, αλλά και η πρότερη εμπλοκή των Αμερικανών από το 1943 τουλάχιστον στα Ελληνικά πράγματα, μαζί με την ανάληψη της διαχείρησης της Ελληνικής μεταπολεμικής καταστάσεως από το ικανότερο τμήμα- το εξ Ελληνικής καταγωγής- της cia , δεν θα έπρεπε να περάσουν απαρατήρητα ( θα έπρεπε να ληφθούν σοβαρά υπ όψιν) από την τότε οργάνωση της αριστεράς και ιδιαίτερα μετά το 1947, όπου είχε αρχίσει και η στρατιωτική για τα καλά εμπλοκή των HΠΑ στον Ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Και ταυτόχρονα είχαν αρχίσει και τα άγρια χαστούκια των συζύγων των Αμερικανών αξιωματούχων ( του σχεδίου Μάρσαλ), προς τους Έλληνες υπουργούς των κυβερνήσεων του 1948.
Και ταυτόχρονα επιπλέον η Ελληνική τότε και μαχόμενη στον εμφύλιο αριστερά, δεν μέτρησε διόλου – δεν την πληροφόρησαν οι Σοβιετικοί ή υποκριτικά λειτούργησε- για την σιωπηρά αποδεκτή συμφωνία κυρίων μεταπολεμικά ( ΗΠΑ-ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ) για τις γραμμές συμφερόντων στην οργάνωση του μεταπολεμικού κόσμου.
Στην υπόθεση Μπελογιάννη και λοιπών καταδικασθέντων- μεταξύ αυτών και η ηθοποιός Μαρία Φωκά- και στην συνέχεια της ως την υπόθεση Νίκου Πλουμπίδη που εκτελέστηκε τον Αύγουστο του 1954 στο Δαφνί, ξετυλίγεται και ενυπάρχει όλο το κουβάρι της μεταπολεμικής Ελληνικής τραγωδίας και της τραγωδίας των ιδεολογικών μεταπολεμικών αντιπαραθέσεων που διαλύσανε ουσιαστικά την χώρα για χρόνια. Οι κατηγορίες για τους κατηγορούμενους – όποιοι τύχαινε να μπλέξουν και από αγνό ιδεολογισμό- ήταν απ όλες τις πλευρές και από τους αντιπάλους τους , γιατί ήθελαν να παραδώσουν δήθεν την χώρα στον Σοβιετισμό και στους κομμουνιστές, αλλά και από τους συντρόφους τους σύμφωνα με τους οποίους , οι κατηγορούμενοι σύντροφοι ήταν δόλιοι και χαφιέδες και πουλημένα τομάρια για τα λύτρα. Στην Ελλάδα δηλαδή συμβολιζόνταν όλη η πυκνή και απάνθρωπη δομή του ψυχρού πολέμου.
Στην υπόθεση ΜΠελογιάννη, στρατοδίκης ήταν και κάποιος Ταγματάρχης του πυροβολικού που μάλιστα μειοψήφησε κατά της καταδικαστικής απόφασης του θανάτου στους κατηγορούμενους. Ο Ταγματάρχης αυτός τότε ήταν ο προσωπικός φίλος και αρχικολλητάρια ( μπρατίμια στον αγώνα) του Τζών Φατσέα που είχαν εκπαιδευτεί και μαζί στην Αμερικανική cia στις σχολές ψυχολογικού πολέμου την δεκαετία του 1950, σύμφωνα με την αφήγηση του Τζών Φατσέα και εμφορούνταν και από τις ίδιες ιδέες αδελφοποιτοί που ήταν. Την αρχή της δεκαετίας του 1960 οι δύο παραπάνω φίλοι ( Ταγματάρχης πυροβολικού και Φτατσέας) συναντήθηκαν στην Ελλάδα όπου τοποθετήθηκε ο Τζών Φατσέας της cia σαν σύβουλος και κυνηγούσαν αγριογούρουνα μαζί στον Χιονισμένο Έβρο, δίπλα απ την μονάδα που υπηρετούσε ο Έλληνας φίλος ταγματάρχης του πυροβολικού.
Τότε πρωτοπαρουσιάστηκε και κοινωνικοποιήθηκε πλατιά για να γίνει γνωστό ( σύμφωνα με τις νόρμες του Αμερικανικού star system κατά προβολή Χόλυγουντ μεθοδολογικά)το όνομα του Ταγματάρχη πυροβολικού ως προετοιμασία για την παραπέρα κοινωνικοποίηση του και διάδοσή του- και με σύμφωνη πάντα γνώμη της προ’ι’στάμενης αρχής του Τζών Φατσέα στο Λάγκλευ των ΗΠΑ.
ο Τζών ΦΑτσέας ο φίλος και κολλητός του ταγματάρχη, έφυγε απ ην Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 1966, για το Βιετνάμ. Μέχρι τότε η Αμεριανική πρεσβεία στην Αθήνα είχε κάποιες πληροφορίες για τις κινήσεις του ταγματάρχη του πυροβολικού και της ομάδας πέριξ αυτού. Από το τέλος του Δεκεμβρίου του 1966, η Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα λέει ότι έχασε κάθε πληροφορία για την ομάδα του ταγματάρχη του πυροβολικού και το ίδιο λέει η πλευρά απ το Λάγκλευ των ΗΠΑ μια και έφυγε απ την Ελλάδα ο σύνδεσμος Τζών Φατσέας. Η φυγή του συνδέσμου ήταν και το έναυσμα και η εντολή για την επιχειρησιακή ετοιμότητα που μπήκε η ομάδα του ταγματάρχη πυροβολικού και την σιγή ασυρμάτου, που εφαρμόζεται σε περιπτώσεις της επιχειρησιακής ετοιμότητας.
Μετά …. τα υπόλοιπα χρόνια.. είχε αναλάβει ο Αβρακωτός Λάσκαρης, μέχρι το 1973 και τα γεγονότα του πολυτεχνείου και παραπέρα ακόμα το 1974.
Το μνημείο στο σημείο εκτέλεσης των Μπελογιάννη- Μπάτση- ΚΑλούμενου- Αργυριάδη υπάρχει μέσα στο χώρο του Νοσοκομείου Σωτηρία. Λίγο πιο πίσω σε βάθος – μέσα στον περίβολο όμως του νοσοκομείου- από τον έφιππο αδριάντα του Αλέξανδρου Παπάγου , ανεβαίνοντας την Λεωφόρο Μεσογείων, απέναντι από την πύλη του Υπουργείου Αμύνης. Το γλυπτό μνημείο για την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη, αριστερά κατεβαίνοντας νετά το Δαφνί ήταν ο χώρος εκτέλεσης-το γλυπτό μνημείο έργο του σπουδαίου Αιτωλοακαρνάνα Γλύπτη Χρήστου Καπράλου, το έσπασαν στα χρόνια μετά το 1967 και κάπου κάπως προσπαθήθηκε να ανασυνταχθεί από τα σπασμένα κομμάτια, όσα περισσώθηκαν.