Όταν η τέχνη συναντά τη ζωή…
Παραμονή της Παναγίας, όταν η νύχτα απλώθηκε εκεί στο μικρό ακρογιάλι της Γύρας, η Τέχνη συνάντησε τη Ζωή στη πιο τραγική της μορφή μέσω μιας εκπληκτικής ιδέας του Γιάννη Φαλκώνη.
Η φωνή μιας Γυναίκας σφιχταγκαλιά μ’ ένα μωρό που παραδέρνει στα κύματα, συγκλόνισε όσους τυχερούς είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στη άκρη της θάλασσας και ν’ ακούσουν αυτή την ΚΡΑΥΓΗ απόγνωσης, ΚΡΑΥΓΗ διαμαρτυρίας, για όσα συμβαίνουν χρόνια τώρα στη θάλασσα του Αρχιπελάγους, στη θάλασσα της Μεσογείου.
Μια σύγχρονη Τρωαδίτισσα κραυγάζει με μια φωνή που ηχεί μέσα στο σκοτάδι, ξορκίζοντας τον παραλογισμό του πολέμου…
Τα λόγια του Ευριπίδη στις Τρωάδες: «Με ξεριζώνουν απ’ της πατρίδας μου τη γη και μ’ οδηγούν στης θάλασσας τα βάθη…» ήρθαν ν’ ανταμωθούν με την κραυγή της γυναίκας από τη Συρία: «τα στήθη μου στερέψαν από γάλα, βγάζουν μόνο αίμα, με το αίμα μου θα σ’ αναστήσω παιδί μου…»
Επί μια και πλέον ώρα η Γεωργία Ζώη μέσα στη θάλασσα του Ιονίου μας καθήλωσε με την ερμηνεία της άλλοτε καταγγέλοντας, άλλοτε μοιρολογώντας για την άδικη μοίρα της, άλλοτε νανουρίζοντας ελληνικά και συριακά το νεκρό μωρό της, που σφιχταγκάλιαζε και είχε γίνει ένα μαζί του μέσα στη θάλασσα.
Χωρίς ηχητικά εφέ, με μόνο ήχο τον φλοίσβο της θάλασσας και με μόνο το φως ενός προβολέα η φωνή της Γ. Ζώη διαπερνούσε και συγκλόνιζε τις καρδιές μας.
Δεν γνωρίζω αν έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο ή αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία η ιδέα του Γ. Φαλκώνη να παρουσιάσει αυτό το δράμα μέσα στη θάλασσα.
Εμείς οφείλουμε να συγχαρούμε τόσο το σκηνοθέτη όσο και την ηθοποιό και να ευχηθούμε κάποια στιγμή να επαναληφθεί η παράσταση για να την δει και να τη χαρεί περισσότερος κόσμος.
Μπάμπης Λάζαρης Λευκάδα 15-8-2018
Ακολουθεί μια σειρά φωτογραφιών από την χθεσινή παράσταση
