Πόσοι ανώνυμοι Λευκαδίτες αγρότες πάλεψαν με την πέτρα!

Του Μπάμπη Λάζαρη

Πόσοι ανώνυμοι Λευκαδίτες πάλεψαν με την πέτρα! …

Εδώ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είχε αρχίσει έναν ανελέητο, ασταμάτητο αγώνα με τα κοντριά και τις πέτρες.

Σήκωνε το μυτοτσάπι να σκυλάψει το χώμα και η γη έβγαζε σπίθες καθώς το σίδερο χτυπούσε πάνω στη πέτρα.

Όπου και αν έσκαβε παντού κοτρώνια, πέτρες, λιθάρια.

Καθημερινά ξεχώνιαζε, ξελόγγωνε με μοναδικά όπλα τα χέρια του, το λοστό και το μυτοτσάπι του που κάθε λίγο ήθελε άλλαγμα το στελιάρι ΤΟΥ.

Έβγαζε την πέτρα από τη γη, τη κοίταζε με τρυφερότητα την απίθωνε σε μια άκρη και συνέχιζε το ίδιο αγώνα χωρίς να υπολογίζει ώρες, μέρες, χρόνια.

Συνέχιζε μέχρι οι πέτρες που ξέθαβε να γίνουν ένας σωρός εκεί στη άκρη του χωραφιού.

Υπολόγιζε με την αετίσια ματιά του από την μια άκρη στην άλλη και στο μυαλό του κανόνιζε τις γραμμές που θα στεριώσει τα τείχη του, τις πελώριες αναβαθμίδες ΤΟΥ.

Έπαιρνε τις πιο μεγάλες πέτρες τις κοίταζε μ’ ένα στοργικό βλέμμα λες και τις χάιδευε και τις απίθωνε από τη μια άκρη στη άλλη με προσοχή πάνω στη γη.

Μετά είχαν σειρά οι υπόλοιπες με περισσή ακρίβεια χωρίς βιασύνη να μπει η μια πάνω στην άλλη.

Πόσα κοντριά, πόσες πέτρες, πόσα σόμπολα, πέρασαν από τα χέρια ΤΟΥ, χωρίς το παραμικρό βογγητό, και πάντα με άμετρη αγάπη για τη ΜΑΝΑ ΓΗ, που δεν είχε στο τέλος να του προσφέρει παρά μόνο λίγο ευλογημένο χώμα.

Και η πέτρα πάντα σύντροφός ΤΟΥ!

Πόσοι ανώνυμοι Λευκαδίτες αγρότες πάλεψαν με την πέτρα!