«Έφυγε» ο Νάνος Βαλαωρίτης
Μια τεράστια απώλεια για τα Ελληνικά Γράμματα
Πέθανε χτες βράδυ, σε ηλικία 98 ετών, ο Νάνος Βαλαωρίτης, ένας μεγάλος ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και θεωρητικός της λογοτεχνίας. Ήταν δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Από την μητέρα του ήταν εγγονός του εφοπλιστή και πολιτευτή των Σπετσών Ιωάννη Λεωνίδα.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης γεννήθηκε το 1921 στη Λωζάνη της Ελβετίας. Σπούδασε φιλολογία και νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Λονδίνου και Σορβόνης. Δημοσίευσε άρθρα και μετέφρασε πρώτος στο Λονδίνο εκτενώς Έλληνες ποιητές του 1930 – Σεφέρη, Ελύτη, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο, Γκάτσο. Από το 1968 έως το 1993 δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργική γραφή στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Διηύθυνε από το 1989 έως το 1995 με τον ποιητή Αντρέα Παγουλάτο το περιοδικό Συντέλεια, το οποίο επανεκδόθηκε το 2004 με τίτλο Νέα Συντέλεια. Το 1959 βραβεύτηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το οποίο και αρνήθηκε. Πήρε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1982) και το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας (1998). Επίσης έλαβε ένα βραβείο της Ν.Ρ.Α. (National Poetry Association [Αμερικανική Εταιρεία Ποίησης]) το 1996 – βραβείο που είχε δοθεί προηγουμένως στους Φερλινγκέτι, Γκίνσμπεργκ και άλλους. Έχει λάβει το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το ποιητικό του έργο (2006).
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τού απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής (2006). Το 2009 τιμήθηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Βιβλία του έχουν εκδοθεί στο εξωτερικό, σε αγγλικές και γαλλικές μεταφράσεις. Τελευταίο του δοκίμιο είναι το Ο Όμηρος και το αλφάβητο, έκδοση της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (2010), που το 2012 κυκλοφόρησε και στα αγγλικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Στην Ελλάδα επέστρεψε μόνιμα το 2004.
(Μας στάλθηκε από τον κ. Ηλία Π. Γεωργάκη)
Ο Νάνος Βαλαωρίτης ήταν ο νεαρός το 1944 έν μέσω ιδεολογικών αντιπαλοτήτων της φοιτητικής νεολαίας της Αθήνας ( τα μίση και τα πάθη ήταν και παραμένουν ιστορικά αδιόρθωτα μεταξύ των νέων και φοιτητών της εποχής ) , ήταν απ τους λίγους ή ο μόνος που δεν αρνήθηκε να παραστεί στην κηδεία του 22 χρονου Κίτσου Μαλτέζου που δολοφονήθηκε απ την αριστερή Νεολαία της εποχής στο άγαλμα του Βύρωνα στο Ζάππειο, λόγω της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, μια και του είχαν προσάψει την αποχώρηση απ τη φίλα στάση προς την ΕΠΟΝ που είχε ώς τότε ο Κίτσος Μαλτέζος ( δισέγγονος του ΄αγωνιστή Μακρυγιάνη του 1821 ).
Όταν οι Επονίτες έδωσαν εντολή στους φοιτητές της ΕΠΟΝ και τους φίλα προσκείμενους στην ΕΠΟΝ ( σαν τον Νάνο Βαλαωρίτη) να μην πάνε στην κηδεία του Κίτσου Μαλτέζου, απάντησε : » εγώ θα πάω γιατί ο Κίτσος Μαλτέζος θα ερχότανε σε αντίστοιχη περίπτωση ».
Ήταν μια γενναία χρόνια φωνή.
Η Ακαδημία γραμμάτων και επιστημών της Αθήνας , ιναι μια περίεργη προσδιοριστικά υπόθεση , της οποίας η χωρικότοπική εμβέλεια κινείται όχι περισσότερο σε χώρο απ το πολύ στενό κέντρο της πρωτεύουσας. Όσο ακριβώς είναι το κιριο της Ακαδημίας ( το νεοκλασσικό του Τσίλερ) και δεν περιλαμβάνει ούτε τον κήπο πίσω ( προς την Ακαδημίας) γιατί ώς ακαδημαικοί τον έχουν παρατημένο και μη ευπρεπισμένο.
Μπαουλιασμένοι σε μια αίθουσα που αυτοχειροκροτούνται με κραμασμένα μενταγιόν και και χαλκάδες μπρούτζινους σαν κατρουμάδες από ζώα, και με κάτι ψευτοταυτάδες για κελεμπίες( ο καλός ταυτάς κοστιζει και αυτιί εθναι τσιγκούνηδες) καμμιά 30 νοματιοι μαζεμένοι εκάστοτε παρλαπιάζονται και απονέμουν και τενεκέδες( βραβεία αοό λάτα γκαζοτενεκέ ) -τέτοιους έδινε και το έγραφε ο Μποδοσάκης σε Γερμανούς τεχνικούς που του φκιάξανε προπολεμικά την πυρκάλ- και νομίζουν, αυτοκοροιδευόμενοι και χωρίς καμμία έξωθεν καλή μαρτυρία οτι ζούνε το ονειρό τους.
Που και πού καλολυνε και κάποιον αξιολογότερο άνθρωπο ( π.χ Δεσποτόπουλο ) και του δίνουν μια θέση, μονο και μονο για να ακούγονται ή από εγγενή ή επίκτητη βλακεία.
Βαυκαλίζεται και κάποιος αξιολοοτερος κοινωνικά ή πνευματικά σε μεγαλύτερη ηλικία που οι αντιστάσεις ιναι μειωμένες , και αποδέχεται την ένταξη. Και αυτο ειναι ανθρώπινο.
Αλλά να καλούν έναν λόγοτέχνη που χρονια ανσλώθηκε στην λογοτεχνία ( με μικρότερα ή μεγαλύτερα αποτελέσματα) να τον κάνουν αντεπιστέλων μέλος ( δηλαδή μεσοβέζικο ακαδημαικό) όταν αυτοί που τον καλούν δεν ασχολήθηκαν ώς στάση και διάρκεια ζωής με το αντικείμενο ακαδημαισμού ( όσο ο Νάνος Βαλαωιτης ασχολήθηκε με την λογοτεχνία) είναι μαζι και γελοίο ώς κριτήριο αυτογελιοποίησης των ίδιων των γιαχνί σοφών ( κατά Ρασούλη) στην Ακαδημία Αθηνών, που δεν έχουν την διάθεση ούτε 50 τέτέάγώνίκά μέτρα κήπου να περιποιηθούν.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης σίγουρα δεν είναι ποιητής του μεγέθους του Καβάφη , αλλά ήταν εργάτης του λόγου τα 80 τουλάχιστον χρονια της ζωής του από νεαρός και μπορει και πρωτοπόρος με 2-3 άλλους της λογοτεχνικής εξέλιξης της χώρας και αποδεκτός λογοτέχνης διεθνώς. Την ίδια εποχή που όλους αυτούς τους αυτοπαρλαπιπιασμένους Έληνες Ακαδημαικούς δεν τους ήξερρ ούτε η μάνα τους χρόνια ώς πνευματικούς των γραμμάτων ή των επιστημών ανθρώπους.Πέρα απ το ότι χρόνια τα παντελονιάζανε δραχμές και ευρώ ώς το πολύ δημόσιοι γραφιάδςς αμοιβόμενοι απ την θυρίδα ( δηλαδή το κρατικό λογιστήριο), λίγο παρακάτω και απέναντι απ το κτιριο της Ακαδημίας) , στην γωνία Πανεπιστημίου και Κοραή.
Και απλά ο Νάνος Βαλαωρίτης δεν ειχε σχέσει με την θυρίδα.
Ούτε τον Κήπο στο πίσω μέρος ή στο πλάι του κτιρίου της Ακαδημίας δεν ενδιαφέρονται οι λειψοί και ώς άνθρωποι να περιποιηθούν. Ούτε να μοιράσουν σε 2 γαιδάρους άχυρο δεν μπορούν οι γιαχνί ( και αυτό κομμένο) σοφοί.