«Ας πούμε και μια ιστοριούλα να περάσει η ώρα…»

Ας πούμε και μια ιστοριούλα να περάσει η ώρα. Στην πορεία θα κάνω και μερικές αθώες ερωτήσεις για να δω αν με προσέχετε.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα γαλήνιο και γραφικό χωριό με φιλήσυχους και νομοταγείς κατοίκους. Το χωριό ήταν χτισμένο γύρω από μια μεγάλη λαμπερή λίμνη. Μια λίμνη που με το καθαρό νερό της έδινε ζωή στο χωριό, όχι μόνο γιατί το υδροδοτούσε με άριστο νερό, αλλά και γιατί επέτρεπε πλήθος οικονομικών δραστηριοτήτων μέσα και γύρω της.

Όλα κυλούσαν ομαλά στις όχθες της λίμνης, μέχρι που κάποια στιγμή στο αγροτικό γιατρείο του χωριού άρχισαν να καταφθάνουν κρούσματα δυσεντερίας το ένα πίσω από το άλλο. Ο γιατρός του χωριού, ένας έμπειρος μεσήλικας, ενημέρωσε τότε τον δήμαρχο του χωριού και αυτός με την σειρά του τον νομάρχη της κοντινής πόλης. Εκείνος συμβουλεύτηκε κι άλλους γιατρούς και συμφώνησαν όλοι ότι κάτι έτρεχε με το νερό της λίμνης που κατέληγε στα σπίτια των ανθρώπων μέσω της υδροδότησης. Πήραν δείγματα νερού από την λίμνη μας και διαπίστωσαν σύντομα ότι είχε μολυνθεί το μέχρι πρότινος καθάριο νερό της υγρής έκτασης με λύματα που κατέληγαν σε αυτή από κάποια βιοτεχνική μονάδα εκεί κοντά.

Εντωμεταξύ η ασθένεια ήταν αρκετά σοβαρή και μερικοί κάτοικοι του χωριού οδηγήθηκαν στο κοντινό νοσοκομείο. Δεν γύρισαν όλοι από εκεί…

Ο κόσμος τρομοκρατήθηκε, αν και κάποιοι είπαν ότι θα ήταν απλά φήμη ή υπερβολή. Η αντίδραση βέβαια του δημάρχου και όλων των αρχών, με την συμβολή φυσικά της χωροφυλακής, ήταν άμεση. Κλείσανε την βιοτεχνία, ρίξανε πρόστιμα και προσπάθησαν να καθαρίσουν όσο γινόταν το νερό που έφτανε στις δεξαμενές υδροδότησης του χωριού, μιας και μόνο αυτό είχαν για να πίνουν και να χρησιμοποιούν στα σπίτια και στις δουλειές τους. Ταυτόχρονα ενημέρωσαν τους χωρικούς και πήραν μέτρα προστασίας τις λίμνης, μεταξύ των οποίων και την ανακοίνωση ότι απαγορεύεται κάποιος να κατουράει μέσα σε αυτήν.

Ερώτηση 1η: Έκαναν καλά κατά την γνώμη σας;

Ο περισσότερος κόσμος ευαισθητοποιήθηκε και τήρησε τις υποδείξεις του δημάρχου και του γιατρού, φοβούμενος την δυσεντερία και τις επιπτώσεις της. Ωστόσο τα κρούσματα της αρρώστιας δεν σταμάτησαν, ούτε και οι άνθρωποι που χρειαζόντουσαν ιατρική φροντίδα και φάρμακα, αν και ο ρυθμός ανάπτυξής των κρουσμάτων φάνηκε να μειώνεται σταδιακά. Ο κόσμος άρχισε να πίνει εμφιαλωμένο νερό και να απέχει όλο και περισσότερο από τις οικονομικές και κοινωνικές του δραστηριότητες για να προστατευτεί. Τότε ήταν που εμφανίστηκε το παράξενο φαινόμενο. Ενώ όλοι οι κάτοικοι φώναζαν, διαμαρτύρονταν και αγωνιούσαν για την υγεία τους και το μέλλον του χωριού, κάποιοι εξ αυτών συνελήφθησαν από τους χωροφύλακες να κατουράνε μέσα στην λίμνη, εντελώς αντίθετα με τις υποδείξεις των υπευθύνων και μολονότι δεν είχαν πράξει κάτι ανάλογο ποτέ στο παρελθόν. Και όταν λέμε συνελήφθησαν, δεν εννοούμε μετά από καμιά οργανωμένη έρευνα των οργάνων της τάξης σε κάποιο κρυφό και απρόσιτο σημείο της λίμνης. Όχι, καθόλου! Οι δράστες κατουρούσαν στην λίμνη δημόσια, επιδεικτικά, σε εντελώς προφανή σημεία (όπως στους μώλους των πριαριών) και με ύφος αμέριμνο, να μην πούμε περήφανο!

Ερώτηση 2η: Συμφωνείτε με την πρακτική του κατουρήματος της λίμνης εν μέσω δυσεντερίας;

Ερώτηση 3η: Πώς θα χαρακτηρίζατε μια τέτοια πράξη;

Ασφαλώς ο δήμαρχος εξανέστη όταν έμαθε τα καθέκαστα και διέταξε να μπουν τα σχετικά πρόστιμα. Έγραψε μάλιστα προς συνετισμό όλων και άρθρο στην τοπική εφημερίδα, όπου μιλούσε με αυστηρότητα για όσους τόλμησαν να κάνουν μια τόσο απονενοημένη πράξη. Η ευγένειά του και το γεγονός ότι κάποιοι εξ αυτών ήταν ψηφοφόροι του δεν του επέτρεψε βέβαια να χρησιμοποιήσει βαρύτερες εκφράσεις, αν και πολύ θα το ήθελε.

Αλλά δεν ήταν μόνο ο δήμαρχος και ο γιατρουδάκος που μίλησαν σε αυστηρούς τόνους. Πολλοί από τους κατοίκους που είχαν δει τις ζωές τους να αλλάζουν και να ανατρέπονται λόγω της δυσεντερίας στενοχωρήθηκαν ή εξοργίστηκαν από την ανεξήγητη στάση των συμπολιτών τους. Εντούτοις δεν ήταν διατεθειμένοι να χαλάσουν τις καρδιές τους με τους γείτονες, φίλους και συγγενείς τους και δεν τράβηξαν το πράγμα στα άκρα, ελπίζοντας ότι το φαινόμενο μετά το σχετικό ντόρο θα σταματούσε.

Αλίμονο! Οι υπόλογοι για το κατούρημα της λίμνης όχι μόνο δεν σταμάτησαν τις συμπεριφορές τους αυτές, όχι μόνο συνέχισαν να κατουρούν προκλητικά στα πιο εμφανή σημεία με επιδεικτικό και κραυγαλέο τρόπο, αλλά επιπλέον προσπαθούσαν να πείσουν και άλλους να κάνουν το ίδιο! Και η πλάκα είναι ότι κάποιοι πείθονταν. Όσοι τύχαινε να τους παρατηρήσουν (πράγμα όχι δύσκολο ή σπάνιο…) έμεναν αποσβολωμένοι από το θέαμα, ανίκανοι να εξηγήσουν τόση απρονοησία! Κάποιοι ρωτούσαν από αγανάκτηση ή από απλή περιέργεια τους θύτες για ποιον ακριβώς λόγο εμμένουν σε μια τέτοια συμπεριφορά που ασφαλώς, όπως και να το έβλεπε κανείς, επιβάρυνε περαιτέρω την ήδη επιβαρυμένη λίμνη και φυσικά δεν βοηθούσε και στην φήμη του χωριού και των κατοίκων του προς τα άλλα χωριά και την πόλη.

«Κανείς δεν θα μου πει εμένα ότι δεν έχω δικαίωμα να κατουράω μέσα στην λίμνη!» ήταν πάνω-κάτω η μόνιμη αποστομωτική απάντηση των ενόχων στις ερωτήσεις αυτές. «Κανείς δεν θα μου απαγορεύσει να κατουρώ όπου μου γουστάρει! Είμαι ελεύθερος πολίτης! Ξυπνήστε χωριανοί! Θέλουν να στερήσουν το φυσικό σας δικαίωμα να κατουράτε στην φύση! Σε λίγο θα σας καρφώσουν στο αυτί και σκουλαρίκι για να σας μαντρώσουν σαν τα πρόβατα! Ξυπνήστε!» συνέχιζαν με στεντόρεια φωνή και χαρακτηριστική κινησιολογία τα αφυπνιστικά, όσο και αφοπλιστικά λογύδριά τους, τα οποία είχαν και ανάλογο περιεχόμενο. Περιεχόμενο που βρήκε χώρο να εκφραστεί και περαιτέρω μέσω σχετικών δημοσιεύσεων στην τοπική εφημερίδα, κάτι που ενέτεινε την σύγχυση στους χωρικούς.

Ερώτηση 4η: Συμφωνείτε με τα επιχειρήματα όσων ουρούν στην λίμνη;

Στην αρχή η μικρή κοινωνία του χωριού ήταν ανεκτική σε τέτοιες συμπεριφορές και ρητορεία. Στην πορεία όμως, καθώς η δυσεντερία δεν φαινόταν να υποχωρεί διόλου, άρχισαν να εντείνονται οι φωνές διαμαρτυρίας των περισσότερων κατοίκων. Ο δήμαρχος αναγκάστηκε, για ψηφοθηρικούς κυρίως λόγους, να πάρει αυστηρότερα μέτρα για να προστατέψει το νερό της λίμνης, να βάλει για παράδειγμα συρματόπλεγμα σε κάποια σημεία της όχθης. Η χωροφυλακή πύκνωσε τους ελέγχους της και άρχισε να μοιράζει βροχή τα πρόστιμα. Σε μια-δυο περιπτώσεις αναγκάστηκε να προβεί και σε συλλήψεις, αν και αναγκάστηκε σύντομα να αφήσει ελεύθερους τους ενόχους μιας και, εκτός όλων των άλλων, κατουρούσαν φόρα-παρτίδα τους τοίχους και το πάτωμα του μοναδικού δωματίου του χωριού που τελούσε χρέη κρατητηρίου.

Τι απέγινε; Αν νομίζετε ότι θα σας δώσω κάποιο συγκινητικό, αστείο ή διδακτικό τέλος για να ξεχάσετε μετά με την ησυχία σας την μικρή μου ιστορία, πλανάστε πλάνη οικτρή. Το τέλος θα το δώσετε εσείς:

Ερώτηση 5η: Τι τέλος πιστεύετε ότι πρέπει να έχει η ιστορία μας;

………………………………

Και τώρα που απαντήσατε με χαρά στα παιδικά μου ερωτήματα, αντικαταστήστε, αν δεν σας κάνει κόπο, μερικές λέξεις στην ιστορία. Όπου λίμνη, βάλτε δημόσια υγεία. Όπου δυσεντερία, βάλτε κορονοϊός. Όπου γιατρός του χωριού, βάλτε επιστημονική/ιατρική κοινότητα. Όπου βλαχοδήμαρχος και χωροφυλακή, κεντρική εξουσία (ή και αφήστε το βλαχοδήμαρχος και χωροφυλακή, αυτά είναι σταθερές αξίες). Όπου κάτουρο, η μεταδοτικότητα του ιού. Όπου γιατροί στην πόλη και νομάρχης, βάλτε Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Όπου εφημερίδα του χωριού, βάλτε facebook και άλλα ΜΚΔ. Και τέλος, όπου κάτοικοι που κατουρούν, βάλτε όσους βλέπετε γύρω σας να μην φορούν μάσκα από πεποίθηση ή να επιχειρηματολογούν για το τσιπάκι που θα μας περάσει ο Μπιλ Γκέιτς (για μια απλή γρίπη!) και άλλα συναφή.

Και τέλος ξαναδιαβάστε την ιστορία και τις απαντήσεις που δώσατε.

(Από το fb του Παναγιώτη Κονιδάρη)