Για τα σπουργίτια…
Τα σπουργίτια πάνε όπου πάνε και οι άνθρωποι. Επιζητούν κατά κάποιο τρόπο τη συντροφιά τους.
Παλιότερα στο χωριό έκαναν τις φωλιές τους στις στέγες των σπιτιών κάτω από τα κεραμίδια. Κάποτε με ανέβασε η γιαγιά μου στο ταβάνι για να μαζέψω το σανό απ΄ αυτές τις φωλιές. Μια σακέρα ολόκληρη είχα μαζέψει… Κι αυτό γινόταν τακτικά, αφού το υλικό θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης σε περίπτωση πυρκαγιάς, ενώ οι φωλιές προσέλκυαν και τα φίδια που ήταν τακτικοί επισκέπτες ιδιαίτερα την περίοδο της ωοτοκίας.
Δεν ήταν λίγες επίσης οι φορές που παραμονεύαμε με τις ώρες και τις λαστιχιέρες (σφεντόνες) στα χέρια τα σπουργίτια κάτω από τις σκαμνιές (μουριές), που φαίνεται να τους άρεσε ιδιαίτερα ο καρπός τους, ενώ όταν κούρνιαζαν τα καλοκαιρινά βράδια κάτω από τα δέντρα τους ρίχναμε το δυνατό φως ενός φακού και τα πιάναμε. Παιδιά όμως είμαστε…
Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια στην Ελλάδα απαντώνται τα εξής είδη που έχουν μεταξύ τους μικρές μόνο διαφορές: Σπιτοσπουργίτης (Passer domesticus), ∆εντροσπουργίτης (Passer montanus), Χωραφοσπουργίτης (Passer hispaniolensis), Πετροσπουργίτης (Petronia petronia) και Χιονόστρουθος (Montifringilla nivalis).
Γράφει επίσης, ότι το σπουργίτι θεωρείται δείκτης βιοποικιλότητας στο περιβάλλον μας και η ανησυχητική μείωση του πληθυσμού του κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Σ΄ αυτό έχει συντελέσει η αύξηση της γεωργίας και η αστικοποίηση του περιβάλλοντος περιορίζοντας σημαντικά τα μέρη εύρεσης τροφής και καταφυγίου για τα πουλιά.
Σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, όπως το Λονδίνο, έχει παρατηρηθεί κατακόρυφη μείωση των πληθυσμών του σπουργιτιού μέχρι 70% τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Αυτά τα στοιχεία οδηγούν σε πρωτοβουλίες όπως η θέσπιση της Παγκόσμιας Ημέρας του Σπουργιτιού στις 20 Μαρτίου, που έχει ως σκοπό την αφύπνιση του κόσμου σχετικά με το πρόβλημα. Η πρωτοβουλία αυτή είναι της Ινδικής Nature Forever Society, σε συνεργασία με οργανισμούς για την προστασία της φύσης απ΄ όλον τον κόσμο, όπως με την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία.
