Ωδή εις τον Λευκάτα (Ποίημα του Θοδωρή Γεωργάκη)

Γράφει
Ο Θοδωρής Γεωργάκης

(Ποίημα απ’ την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή με τίτλο «ΑΡΜΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΟΥ»)

ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΛΕΥΚΑΤΑ

Tα κύματα σαν που σηκώνεις Παγόσπλαχνε Λευκάτα
σειέται η Πέτρα η Λευκή! Μια εμπνοή στα σωθικά
σου κλείνεις, ρομφαία, στων αιώνων τον τριγυρισμό,
αφρούς γιομάτη, θυμούς και αλισάχνη πέρα
φερμένη απ’ του Ιόνιου τις οργιές, ίσαμε του
Φοίβου σου τα χλοερά λιβάδια απλώνει τον
ανασασμό!

Στου βράχου πρώτα τα θεοβάδιστα σοκάκια της
Αλκυόνης γαληνεύει τα φτερά… Έπειτα βοές και
λάμψες, απόκοσμη μανία που σκορπιέται, λευκά
φτερούγια απλωμένα, όμοια χέρια σιδερένια σαν
κρατάνε της Άγιας Μαύρας τα κλειδιά!

Εσύ Βραχόβριθε Λευκάτα! Μαντάτορα της γαλανής
ψυχής! Απλώνεσαι με μισεμό στα μάτια, στ’
απέραντου γαλάζιου τον χορό! Γενναίε σμιλευτή του
βράχου, τόσες μορφές του έδωκες στο σώμα να
ποτάξει, κλίμακες όλες στ’ ανέβασμα του νου, ίσαμε
τα Εξαπτέρυγα και κείθε, μέχρι το άπειρο
φτασμένες, εκεί που ναυλοχεί τ’ Απόλλωνα το
Φως…

Λευκάτα, Γήταυρε πλασμένε! Του χρόνου
αδυσώπητε κουρσάρε, της αντρειάς παιδί!

Αλάριχε του ήλιου, τις ακτίνες σαν κυκλώνεις,
σπατάλες όλες στο νησί σου, του Φαέθοντα το άρμα
που στολίζουν στον ουρανόδρομο χορό!

Λευκάτα, Κένταυρε Αντάρτη! Κρεσέντα της ψυχής οι
πεταμοί ως τα ριζά σου, τη Βάρβιτο στα χέρια της
Σαπφώς, ύμνους κινάνε, όσους στους αρμούς της
γης μου πρέπουν, όμοια φυσίζωος αέρας, όμοια του
Αιόλου οι ανασεμιές, σ’ ένα νησί που Κλειδοκράτορα
σε κράζει, Aπολλωνάρχη, Μηνυματή, Θεό και
Λαξευτή!