Ακλαδαριές…

Ακλαδαριές, από το ακλάδευτος, ακούσαμε σήμερα ότι λέγονται από έναν παλιό αμπελουργό που ρωτήσαμε. Πρόκειται για κλήματα αμπελιού, η καλλιέργεια του οποίου έχει πλέον εγκαταλειφθεί, ίσως και πριν πολλά χρόνια, τα οποία παραμένουν ακλάδευτα και οι βέργες τους καβαλικεύουν διάφορα δέντρα ή ακόμη και βάτα.

Όλως παραδόξως, ίσως και λόγω του ύψους, τα κλήματα αυτά είναι πολλές φορές γεμάτα πεντακάθαρα σταφύλια παρότι δεν καλλιεργούνται κι έτσι ψηλά που κρέμονται μόνο τα πουλιά τα φτάνουν πλέον. Οι φωτογραφίες είναι χθεσινές.

Ο ίδιος πάλι ο αμπελουργός, απαντώντας σε άλλο ερώτημα μάς είπε ότι κάποτε ένας γεωπόνος προσπαθώντας να εξηγήσει σε κάποιον λευκαδίτη αγρότη με απλά λόγια μια σοβαρή ασθένεια του αμπελιού, την ίσκα, που οφείλεται σε σύμπλοκο μυκήτων, του έλεγε ότι τα κλήματα του αμπελιού έπαθαν κόλπο (εγκεφαλικό επεισόδιο σε ανθρώπους). Και πράγματι η αρρώστια αυτή καταστρέφει το αγγειακό σύστημα του αμπελιού και διακόπτει την τροφοδοσία του φυτού με νερό. Το ξύλο νεκρώνεται και αποχρωματίζεται. Οι προσβεβλημένοι βραχίονες ξεραίνονται. Η ξήρανση αργά ή γρήγορα επεκτείνεται σε ολόκληρο το φυτό.

Για την αντιμετώπιση της ασθένειας αυτής, που όπως ακούσαμε έχει εμφανιστεί τη φετινή χρονιά σε αμπελώνες στην περιοχή του Αλέξανδρου, παλιότερα οι Εγκλουβησάνοι (κάτοικοι της Εγκλουβής) αγρότες για θεραπεία άνοιγαν με το τσεκούρι το στέλεχος του κλήματος και έβαζαν μία πέτρα με αμφίβολα όμως αποτελέσματα.