Της ευχόμαστε να τα χιλιάσει!…

Όλοι μαζί ενωμένοι για το καλό του τόπου μας

Να “μαστε πάλι εδώ

Το 1976 ήταν η χρονιά της ίδρυσης της Ένωσης των εν Αττική Αλεξανδριτών Λευκάδας «ΟΙ ΣΚΑΡΟΙ» μέ κύριο σκοπό (όπως προβλέπεται απ” το Καταστατικό μας) τη σύσφιξη των σχέσεων και την αλληλεγγύη των συγχωριανών μας στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής αλλά και τούτων με τη γενέτειρά τους (Αλεξάνδρου – Κολυβάτων – Κιάφας – Νικιάνας) και των απανταχού Αλεξανδριτών.

Κάνοντας μια αναδρομή στην πορεία του Συλλόγου μας, θα διαπιστώσουμε ότι:

Τα πρώρα χρόνια η ενεργή παρουσία και μαζική συμμετοχή των Αλεξανδριτών σ” όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του Συλλόγου μας έδινε τη δυνατότητα να πραγματοποιούνται σε μεγάλο βαθμό οι σκοποί του. Με την έκδοση της εφημερίδας «ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΑΠ” ΤΟΥΣ ΣΚΑΡΟΥΣ» ισχυροποιήθηκαν οι δεσμοί μεταξύ μας, μ” αυτούς που έμεναν στα χωριά μας, κυρίως όμως με τους όπου γης απόδημους Αλεξανδρίτες. Η ενημέρωσή τους για τα συμβαίνοντα στην πατρική γη τούς γέμιζε χαρά, νοσταλγία και ενδιαφέρον για τον τόπο τους και τους δικούς τους ανθρώπους.

Η δημιουργία της ποδοσφαιρικής ομάδας «ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΣΚΑΡΩΝ» που ψυχή της ήταν ο Φίλιππας και ο Μάκης, έφερε κοντά στο Σύλλογο και τους νεότερους Αλεξανδρίτες σφυρηλατώντας δεσμούς φιλίας και αλληλεγγύης και αποτρέποντάς τους από επικίνδυνους δρόμους.

Ένα πλήθος προβλημάτων που αντιμετώπιζε η Κοινότητά μας επιλύθηκε και απ” τις ενέργειες και τη συμπόρευση του Συλλόγου μας με τους τοπικούς άρχοντες.

Ενώ ποιος δεν θυμάται τα επί πολλά χρόνια πολιτιστικά επταήμερα, (με θεατρικές παραστάσεις, Καραγκιόζη, αναβίωση του πανηγυριού με παραδοσιακούς Αλεξανδρίτες οργανοπαίχτες, λαϊκές συνελεύσεις κ.λ.π. εκδηλώσεις) που πραγματοποιούσε ο Σύλλογος σ” όλους τους οικισμούς, πρωτοπόρα και πρωτόγνωρα για τα χρόνια εκείνα!

Ποιος απ” τους παλιότερους δε νοσταλγεί τα γραφόμενα στις στήλες των «Αντίλαλων» του Ντόπιου (Φώντας) απ” τις «Θύμησες», του Αλεξανδρίτη (Ευγένιος) απ” τις «Σκόρπιες μνήμες», την ποίηση των λαϊκών μας ποιητών Άγγελου Βρεττού, Νίκου Βρεττού (Μανία), Γιώργου Φρεμεντίτη (Μελιτζούρα) και Κωστάγγελου Δουβίτσα, αλλά και τους προβληματισμούς του Ζώη, του Γιάννη, του Σίμου, της Αγάπης, της Ρούλας, της Ιφιγένειας, του Νίκου και του Νίκου, του Τιμόθεου, του Δημήτρη, του Ζηνέλη και ας μας συγχωρέσουν και όλων των άλλων που δεν έρχονται στο νου μας.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Σύλλογος έπεσε σε παρακμή, όπως και οι περισσότεροι άλλοι σύλλογοι. Η εφημερίδα έβγαινε περιστασιακά και οι χωριανοί έπαψαν ν” ανταποκρίνονται, όπως άλλοτε, μαζικά στα καλέσματα των διοικήσεων.

Ας μη βιαστούμε να χρεώσουμε την ύφεση αυτή στην αδράνεια των ανθρώπων που διαχειρίστηκαν την τύχη του συλλόγου μέχρι σήμερα.

Έκαναν ό,τι μπορούσαν, μα δε μπορούσαν και πολλά πράγματα, γιατί οι κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες άλλαξαν ραγδιαία, που οδήγησαν σε μια χωρίς όρια ισοπέδωση των πάντων. Οι ηθικές αξίες, ο ρομαντισμός, ο ουμανισμός παραμερίστηκαν και στη θέση τους ήρθαν ο ατομικισμός, ο ωχαδελφισμός, το κυνήγι του γρήγορου πλουτισμού με κάθε μέσον, ο υπερκαταναλωτισμός και η ευδαιμονία.

Τούτο το τσουνάμι της παγκοσμιοποίησης που έφερε τον ίδιο τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του σε παρακμή, είναι η αιτία που και οι Σύλλογοι έχασαν την παρεμβατική τους ικανότητα, π.χ.: Σήμερα δεν υπάρχει ανάγκη να περιμένει κανείς την τοπική εφημερίδα για να πληροφορηθεί τα νέα του χωριού του. «Δόξα τω Θεώ», έχουμε δύο κινητά ο καθένας και η ενημέρωση είναι άμεση, ακόμη με SMS και απ” το διαδίκτυο.

Ούτε έχουμε να περιμένουμε το Σύλλογο να μας πάει εκδρομή για να βγούμε στη φύση. «Δόξα τω Θεώ», υπάρχουν γι” αυτό τουλάχιστον δύο αυτοκίνητα σε κάθε σπίτι, που μπορούμε να αποδράσουμε κάθε Σαββατοκύριακο με παρέα το συμπέθερο ή τον κουμπάρο, να πάμε για ψάρεμα, κυνήγι ακόμη και για λάχανα.

Όσο για διασκέδαση, ε, τι να σου κάνει ένας χορός που θα κάνει ο Σύλλογος; «Δόξα τω Θεώ» διαθέτουμε πλάσμα τηλεόραση, βίντεο, DVD και PC και φέρνουμε τη διασκέδαση μέσα στο σπίτι, φορώντας τις πιτζάμες και τις παντούφλες μας. Ύστερα σε κάποιο γάμο θα μας καλέσουν και θα διασκεδάσουμε εκεί.
Όσο για το αντάμωμα με τους χωριανούς μας, στενεύουμε τον κύκλο στους πιο κοντινούς και πορευόμαστε. Άλλωστε «δόξα τω Θεώ» έχουμε τη δυνατότητα κάνα δυό φορές το χρόνο να βρεθούμε στο χωριό για διακοπές, ή μακριά από δω, να συνοδεύσουμε κανέναν στους αιώνιους.

Μόνο που θα μπερδευτούμε. Χάρηκα πολύ θα πούμε ή συλλυπητήρια;

Κι αν για μας τους μεγαλύτερους τα πράγματα έχουν έτσι, τι γίνεται με τους νέους; Γιατί δε συμμετέχουν οι νέοι;

Αλήθεια, σε ποιον σύλλογο θα βρούμε δραστηριοποιημένο νέο κάτω των 35-40 χρόνων;

Όπως το δέντρο που δεν έχει κλαριά ξηραίνεται, έτσι χωρίς νέους, κανένας σύλλογος δεν έχει μέλλον.

Τ” ακούμε συχνά τα τελευταία χρόνια: «οι νέοι δεν έχουν ευαισθησίες για τέτοια πράγματα σήμερα».

Αν η λαθεμένη άποψη ήταν ποινικό αδίκημα, μια τέτοια άποψη θα τιμωρούνταν σαν κακούργημα.

Και ευαισθησίες έχουν και ηθικών αξιών δεν στερούνται, μόνο που δεν τους αφήνουμε ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να τις εκδηλώσουν.

Η παιδεία που τους παρέχουμε, τους θέλει εξαρτήματα της παραγωγικής διαδικασίας.

Το κοινωνικό και οικονομικό μας σύστημα τους θέλει καταναλωτές, μερικές φορές είδος προς κατανάλωση.

Οι κάθε μορφής αρχές και εξουσίες τους εξαπατούν με ψεύτικες προοπτικές και υποσχέσεις, τους εκμεταλλεύονται κάθε φορά ανάλογα κατά πως τις συμφέρει.

Τέλος, εμείς οι γονείς τους κάνουμε ό,τι περνάει απ” το χέρι μας να τους προετοιμάσουμε επιμελώς για όλα τα παραπάνω.

Κι αν τα απιδιά μας δεν έρχονται στο Σύλλογο, δεν ευθύνονται εκείνα. Δεν δίνεις ενδιαφέρον, προσπάθεια και χρόνο για κάτι που ποτέ δεν έμαθες ν” αγαπάς.

Γιατί να “ρθει στο Σύλλογο Αλεξανδριτών, αφού δεν αισθάνεται Αλεξανδριτόπουλο; Αυτή την ιδιότητα από μας έπρεπε να την πάρει. Του την δώσαμε; Όχι, όπως θα μπορούσαμε, συνειδητά ή όχι, να τους δώσουμε σωστό προσανατολισμό για το τι θέλει απ” τη ζωή του.

Π.χ., κάποτε ακούγαμε απ” τους αμόρφωτους γονείς μας: «Μάθε παιδί μου γράμματα, να γίνεις άνθρωπος».

Εμείς τι λέμε σήμερα; «Σπούδασε παιδί μου, πάρε όσα περισσότερα χαρτιά μπορείς, για να “κονομήσεις περισσότερα, για να γίνεις ο τάδε με τ” όνομα, παράγοντας υπολογίσιμος». Πάει ο άνθρωπος!

Μα πως να επιβιώσει ένας πνευματικός οργανισμός, όπως είναι ο πολιτιστικός σύλλογος, χωρίς ανθρώπους; Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, δεν υπάρχει άραγε ελπίδα;

Ας μην είμαστε τόσο απισιόδοξοι. Ακόμα δεν φτάσαμε στον πάτο. Επειδή η έννοια άνθρωπος είναι συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξη του και δεν χάνεται απ” αυτόν παρά μονάχα με το θάνατο, πάντα υπάρχει ελπίδα. Φτάνει να την αναδείξουμε και να της ξαναδώσουμε την ουσία που της στερήσαμε.

Κοντολογίς, πριν αναβιώσουμε το Σύλλογο, προέχει να αναστήσουμε μέσα μας τον άνθρωπο.

Ένα καλό ξεκίνημα γι” αυτό θα ήταν να εντάξουμε το προσωπικό μας επιδιωκόμενο μέσα στο γενικό, να επανασυνδέσουμε την οικογένεια, που την έχουμε διαλύσει, να φέρουμε κοντά μας τα παιδιά μας, να τα κάνουμε να νιώσουν ζεστασιά, σιγουριά, εμπιστοσύνη, ώστε να μη μας βαριούνται και να μη μας αποφεύγουν και τότε να “μαστε σίγουροι πως όλα θα γίνουν καλύτερα. Και στο σύλλογο μαζί μας θα τους φέρουμε. Όσο για το αν έχουν ή όχι χρόνο, κάτι που συνήθως επικαλούμαστε όλοι, θα λέγαμε πως απλά υπερβάλλουμε. Σκεφθήκαμε ποτέ τις ώρες που μας έχουν κλέψει ή εκείνες που οι ίδιοι άσκοπα σπαταλήσαμε στη ζωή μας;

Μακάρι ελάχιστες απ” αυτές τις ώρες να τις είχαμε αφιερώσει στο Σύλλογο. Σε όποιον σύλλογο. Φτάνει ν” αναδεικνύει τις ανθρώπινες αξίες. Φτάνει ν” ανορθώνει την ψυχή μας και το σώμα πάνω απ” το νέφος.

Δε λέμε πως αυτό θα το κατορθώσουμε οπωσδήποτε στον δικό μας Σύλλογο. Ας το προσπαθήσουμε όμως. Συσπείρωση, σύμπνοια χρειάζεται. Τα θετικά αποτελέσματα της μικρής συσπείρωσης τα ζήσαμε όταν χρειάστηκε με την επαναβίωση του συλλόγου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το μέγα πρόβλημα της δημιουργίας ΧΥΤΑ στο χωριό μας.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι οι τραγικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (ανεργία, οικονομική εξαθλίωση, εργασιακός Μεσαίωνας, ασφαλιστικό κ.λ.π.) που μας επιβλήθηκαν και πλήττουν όλους μας σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ευνοούν και μάλιστα επιτακτικά την επαναδραστηριοποίηση του Συλλόγου μας. Εν” όψει δε και επερχόμενου κατ” ευφημισμό «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ» νομίζουμε ότι ο Σύλλογός μας με την συνεργασία των τοπικών συλλόγων «ΣΚΑΡΩΝ» και «ΦΗΓΟΥΣ» αλλά και του Τοπικού Συμβουλίου που θα προκύψει απ” τις επερχόμενες εκλογές, μπορεί και πρέπει να προσφέρει πολλά στον τόπο μας.

Όλοι μαζί λοιπόν ενωμένοι για το καλό του χωριού μας.