Οι ξεχασμένοι… (της Ζωής Χαλκιοπούλου)

Της
Ζωής Χαλκιοπούλου*

Σε λίγο νυχτώνει, αρκετά περπάτησα, πάω να κουρνιάσω στη γωνιά μου. Δε πήγαν καλά τα πράματα σήμερα. Ευτυχώς βρήκα αυτό το παλιό μπουφάν να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου. Ξύλιασα αυτές τις μέρες. Και τα άλλα παιδιά το ίδιο. Στριμωχνόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο μήπως και ξεγελάσουμε το κρύο. Σιγά, τον εαυτό μας κοροϊδεύουμε. Ειδικά το χθεσινό βράδυ ήταν ανυπόφορο. Δε μπόρεσε κανείς να κλείσει μάτι. Ο Μητσάρας το πρωί πήγε στο νοσοκομείο. Αυτός ο βήχας του ξέσκιζε τα σωθικά. Δε ξέρω αν τον κράτησαν, τώρα θα μάθω.

Η Ματούλα μας υποσχέθηκε βραδινό σήμερα. Έχει πλάκα τώρα που το σκέφτομαι. Με ένα κουλούρι είμαι απ το πρωί, λες και κάνω δίαιτα. Εμ δε κάνω; Αναγκαστική. Τώρα που θα βρει φαγητό η Ματούλα, ούτε που μπορώ να φανταστώ! Το είπε με μεγαλοπρέπεια χθες…

– Μάγκες στις 8 σας θέλω εδώ για dinner.

Πεθάναμε στο γέλιο. Ο Μανωλιός ο λεγόμενος Καμπούρης, την ρώτησε τι είναι το dinner

– Αμόρφωτος είσαι τρομάρα σου, απορώ γιατί σε κάνω παρέα. Θα φάμε ρε.

– Τι θα φάμε; Φαγητό;

– Όχι ρε, θα φάμε ξύλο και σε θέλουμε μπροστάρη.

– Α εγώ δε μπορώ, αυτό το κορμί το θέλω έτοιμο για όλα. Έχω ραντεβού το βράδυ.

– Α μπα! Για λέγε…

– Με ένα μελανούρι μπουκιά και συχώριο. Ήταν απότομος ο έρωτας. Αλλά δε σας λέω περισσότερα μη με ματιάσετε.

Τέτοια λέμε για να περάσει η ώρα. Σήμερα πέρασα κι απ΄ το σπίτι. Κρύφτηκα πίσω από το θάμνο και κοίταζα. Κόσμος έμπαινε έβγαινε κι ανησύχησα. Λες να συμβαίνει κάτι; Τελικά θυμήθηκα ότι έχει γενέθλια η κόρη μου. Πότε μεγάλωσε αυτό το παιδί! Έφτασε δεκατριών. Σε μένα μοιάζει. Έχει τα χρώματά μου. Δε τόλμησα να φανερωθώ. Θα με δει έτσι και θα τρομάξει. Υποτίθεται ότι είμαι στα καράβια. Ενάμιση χρόνο έχω να την πάρω αγκαλιά. Μη ρωτάς λεπτομέρειες, θα μαυρίσεις κι εσύ, θα μαυρίσω κι εγώ και φοβάμαι μη δε κατεβαίνει το dinner της Ματούλας.

Α δε σου είπα. Τις προάλλες ήρθε η αστυνομία. Στην αρχή τρομάξαμε όλοι. Άντε πάλι τα ίδια. Περισσότερο φοβηθήκαμε μη πάρουν κανέναν από μας. Έτσι να πουν ότι κάτι έκαναν. Κατεβαίνει λοιπόν ένας ψηλός απ΄ το περιπολικό και πλησιάζει. Εμείς είχαμε ήδη αρχίσει να μαζεύουμε.

– Φεύγουμε κυρ αστυνόμε

– Καθίστε παιδιά. Πέρασα μόνο να σας πω, επειδή έχει πολύ κρύο σήμερα, δε πάτε σε καμιά στέγη να μείνετε;

Χαζέψαμε όλοι. Δε μας είχε ξανασυμβεί τέτοιο πράμα. Τέτοια ευγένεια. Έρχονται μερικοί και πως μας φέρονται δε λέγεται. Δε μας έχουν για ανθρώπους εμάς.

Βάρος τους είμαστε και βρίζουν. Λες και τρώμε απ΄ το φαί τους. Θέλεις να σου πω τι αισθανόμαστε; Δε μπορώ, δε περιγράφεται. Μερικές φορές λέω ότι μας ξέχασε ο Θεός. Θα μου πεις, εσύ τι έκανες και θες να σε προσέξει. Αλλιώς τα ήξερα όμως. Ότι ο Θεός λυπάται, βοηθάει. Αυτά σκέφτομαι όταν ξαπλώνω νηστικός. Όταν ο Μιχάλης αναγκάστηκε να κλέψει μια κονσέρβα απ΄ το μάρκετ. Δεν άντεξε μωρέ. Πείναγε. Πώς να ορίσεις το στομάχι σου; Άσε με, άσε με, σήμερα δε θέλω να σου πω άλλα. Με περιμένει η Ματούλα με το dinner. Άσε με, σου λέω. Άντε γεια.

* Ιδιοκτήτρια Γκαλερί Αγριλίδες, Πρόεδρος Π.Σ. Πηγαδισάνων ΠΡΟΟΔΟΣ