Οι πεζούλες της Λευκάδας (του Θωμά Καββαδά)

Του
Θωμά Καββαδά*

Ένα μήνα περίπου με κλιμάκιο του ΚΚΕ επισκεφθήκαμε όλα τα χωριά της Λευκάδας. Πέρα από τους
ακατάλυτους δεσμούς του κόμματος με τον απλό κόσμο, οι οποίοι και ενισχύθηκαν, είχαμε και για μας τους ίδιους μία πρωτόγνωρη εμπειρία.

Από πολύ κοντά και για ώρες πολλές παρατηρήσαμε τα χωριά μας και τις ομορφιές του νησιού μας.
Πετρόχιστα σπίτια, πανέμορφα και δεμένα μεταξύ τους με σχέδιο και άποψη, αρχιτεκτονικά
μοναδική.

Πόρτες υπέροχες, θολωτές, γωνίες λαξευμένες με τέχνη και μεράκι, λίτικα ξύλα πάνω από τα
παράθυρα, μοναδικά λες και μπήκαν χθες. Στενά δρομάκια και πανέμορφα με τα παράθυρα των σπιτιών το ένα αντίκρυ στο άλλο. Και όμως όλα τούτα τα σπίτια και οι οικισμοί μαραζωμένα, εγκαταλειμμένα στο
χρόνο.

Σαν να ακούς ψίθυρους μέσα από τους τοίχους και τις χορταριασμένες αυλές. Σαν να θέλουν να σου
μαρτυρήσουν τη ζωή που έκλεισαν μέσα τους. Τον Αγώνα, την Αγάπη, τον θάνατο. Στέκονται εκεί, όμορφα και αγέρωχα στο πέρασμα του χρόνου.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι κάθε φορά σκεφτόμουν τον παππού μου, τον πατέρα μου, την μάνα μου, τον Αγώνα για το ψωμί, την αντίσταση για μία ζωή με χαμόγελο και ελπίδα.

Αυτή είναι η πανέμορφη κληρονομιά μας.

Πόσο ακόμη;!!!

Έχουμε δικαίωμα να τα εγκαταλείψουμε;!

Έχουμε δικαίωμα αυτά που μας άφησαν να μην τα αφήσουμε στα παιδιά μας;!

Πιστεύω πως όχι. Κάτι πρέπει να κάνουμε, κάπως να αντισταθούμε. Ασφαλώς και δεν μπορούμε να
σταματήσουμε την όποια οικοδομική δραστηριότητα. Μπορούμε όμως να βάλουμε ορισμένα όρια, που θα επιτρέπουν την διατήρηση και της δικής μας ταυτότητας.

Δύο πράγματα συμβάλλουν εκτός των άλλων σ’ αυτή την εικόνα, ιδιαίτερα της ορεινής Λευκάδας. Το πρώτο είναι η σταδιακή ερήμωση της υπαίθρου, από την πολιτική όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας. Εγκατάλειψη της Αγροτικής Ζωής, φτώχεια και μετανάστευση. Διωγμοί και ξεριζωμός. Και το δεύτερο είναι ότι έχουμε το φαινόμενο της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού.
Άρχισε σιγά-σιγά τη δεκαετία του ’80 και σήμερα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Βίλες και σπίτια σε κάθε απίθανο σημείο, τεράστια κτίρια – υπόσκαφα και 6όροφα, με τεράστιες πισίνες και φαραωνικούς
σχεδιασμούς χωρίς αντίστοιχες υποδομές, αποχετεύσεις, δρόμους, ηλεκτρισμό και ύδρευση.

Κανένας σεβασμός στην παράδοση και στην ταυτότητα μας.

Σπίτια τεράστια με φράχτες 2 μέτρων κατ’ απαίτηση των εταιριών για διαφύλαξη της ιδιωτικότητας
του χώρου.

Αυτή η άναρχη, εκτός λογικής οικιστική ανάπτυξη, κυκλώνει επικίνδυνα τη δική μας ταυτότητα και
ομορφιά. « Τις δικές μας πεζούλες!!!!!».

Υπάρχει χρόνος ακόμη!!!

Τώρα όμως, γιατί σε λίγα χρόνια θα είναι αργά.

Όλοι οι παλιοί οικισμοί, ιδιαίτερα στην ορεινή Λευκάδα, θα πρέπει άμεσα να κηρυχθούν παραδοσιακοί.

Ακόμα και στη ζώνη των 500 μέτρων από τα όρια του κάθε οικισμού.

Θα έχουμε προβλήματα; Ναι!!!

Μικροσυμφέροντα; Ναι!!!

Αλλά πρέπει να το κάνουμε.

Εμείς σαν υποψήφιοι με το ΚΚΕ θα το έχουμε στην καθημερινή μας δραστηριότητα.

Άμεσα θα το βάλουμε θέμα σαν Λαϊκή Συσπείρωση στο Δημοτικό Συμβούλιο και θα απαιτήσουμε
να παρθούν αποφάσεις.

Βέβαια, όσο στην ανάπτυξη ενός τόπου κυρίαρχο ρόλο παίζει το κέρδος, δεν υπάρχει λογική.

Μπορούμε όμως να τους εμποδίσουμε, να τους καθυστερήσουμε, να θωρακίσουμε με την πάλη μας και την ενότητα μας τις δικές μας αξίες και οράματα.

Και οι πεζούλες πρέπει να αντέξουν στον χρόνο μέχρι να κατανοήσουμε ότι, πέρα από το χρήμα και
τα κέρδη, υπάρχει η Ζωή και οι Αξίες.

Υπάρχει η Ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που δημιουργεί τα τεράστια προβλήματα σε εμάς και σε όλο το πλανήτη.

* Υποψήφιος βουλευτής Λευκάδας του ΚΚΕ