Η αλληλογραφία στο χωριό είναι μια πολύ λυπητερή ιστορία…

Η αλληλογραφία στο χωριό είναι μια πολύ λυπητερή ιστορία.

Μέχρι πριν λίγο καιρό, τα γράμματα τα άφηνε ο ταχυδρόμος σε ένα καφενείο, κάτι που θυμάμαι συνέβαινε και πριν πενήντα χρόνια, ναι, μισό αιώνα ακριβώς.

Μετά την επιστροφή κάποιων επιστολών μου, διαπίστωσα ότι δεν μπορώ να εμπιστεύομαι τη διαδικασία, αφού δεν μπορώ να παρευρίσκομαι συγκεκριμένη μέρα και ώρα στο καφενείο. Απευθύνθηκα λοιπόν στα Ελληνικά ταχυδρομεία για να τους ενημερώσω ότι έχω τοποθετήσει στην αυλή μου ένα γραμματοκιβώτιο αλλά ποτέ δεν ήρθε ο ταχυδρόμος να φέρει καμία αλληλογραφία. Ζητώντας τον προΐστάμενο, με ενημέρωσε κάποια κυρία ότι η ίδια ήταν η ταχυδρόμος μας και αφού χάρηκα για τη γνωριμία, της είπα τα παράπονά μου.

Για τους δικούς της λόγους ήταν λίγο επιθετική και με ενημέρωσε ότι έχουν τοποθετηθεί μεταλλικές θυρίδες έξω από το κοινοτικό κατάστημα Τσουκαλάδων, όπου οι ενδιαφερόμενοι, μπορούν να ζητήσουν ένα κλειδί από τον Δήμο Λευκάδας και να κατοχυρώσουν μια απ΄ αυτές. Απορούσε βέβαια που δεν είχα ενημερωθεί γι΄ αυτό το επίτευγμα. Γεμάτη ενοχές την ευχαρίστησα για την ενημέρωση και της ζήτησα και συγγνώμη.

Οι θυρίδες της φωτογραφίας είναι αυτές που με καλούν να χρησιμοποιήσω και να εμπιστευτώ την προσωπική μου αλληλογραφία. Βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο, δίπλα απ΄ τον κάδο των απορριμμάτων και ήδη κάποια παιδιά ίσως από περιέργεια, στράβωσαν κάποιες απ΄ αυτές.

Δεν θέλω να μάθω σε ποιον ανήκει αυτή η φαεινή ιδέα αλλά θέλω να ρωτήσω πόσο μυαλό θέλει να τοποθετηθούν αυτές οι περιβόητες θυρίδες σε χώρο φυλασσόμενο, π. χ. ένα από τα καφενεία, ή μέσα στο κοινοτικό κατάστημα όπου ο καθένας με το κλειδάκι του θα παραλαμβάνει τις επιστολές, βιβλία κλπ.

Σταθερά βέβαια θα απορώ γιατί τις αγροτικές συντάξεις ο, η ταχυδρόμος τις διανέμει πόρτα πόρτα, ενώ αδυνατεί να προσεγγίσει κάποια γραμματοκιβώτια που αρκετοί συγχωριανοί έχουν τοποθετήσει έξω απ΄ το σπίτι τους.

Νόνη Σταματέλου