Οι άσπονδοι φίλοι μας, απαιτούν… και ένας Λευκαδίτης Ποιητής τους απαντά!
Γράφει ο Αιθεροβάμων…
«Ναι, να πουλήσετε το Ελληνικό, ναι, να πουλήσετε την ΔΕΗ. Το πραγματικό στοίχημα της ελληνικής οικονομίας είναι εκείνο της καθολικής ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας», τονίζει ο κ. Ντερούζ.
Ο «Βέλγος» της Τρόικας προσθέτει ένα ακόμα περιουσιακό στοιχείο που έχουμε και δεν είχε αναφερθεί μέχρι τώρα… τις παραλίες !
«Έχετε τόσο μεγάλο δημόσιο χρέος που πρέπει πρώτα να πουλήσετε δημόσια περιουσία για να το μειώσετε και στη συνέχεια να ζητείτε οποιουδήποτε άλλου είδους διευκολύνσεις». «Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι της Ελλάδας που βρίσκονται εκτός πολιτικής μου έχουν πει επανειλημμένως τους τελευταίους έξι μήνες “κάνεις λάθος και χάνεις τον στόχο, το πραγματικό στοίχημα της ελληνικής οικονομίας είναι εκείνο της καθολικής ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας’». O κ. Ντερούζ λέει: «Πουλήστε παραλίες για να αναπτυχθεί ο τουρισμός και η τουριστική κατοικία».
……………………………………………………………………………………………………………..
Αυτά μας συμβουλεύει ο «φιλέλληνας» κ. Ντερούζ (σίγουρα για το καλό μας !) και έρχεται ο Λευκαδίτης Ποιητής1 με τη διαχρονικότητα που χαρακτηρίζει τη μεγάλη ποίηση να του απαντήσει:
|
…………………………………………………….. Εγώ δεν ξέρω τέτοιους τόπους, λέω, |
| μόνο ένα νησί, |
| μέσα σε λιόδενδρα ένα σπίτι |
|
κι ένα αλωνάκι στα ψηλά για ν’ αγναντεύω τους ανοιχτούς ορίζοντες, τα ήμερα πουλιά που στήνουν έρωτα |
| καταμεσής του Ιονίου, μες στο μαΐστρο. |
| Κάστρα παλιά που ρίζωσαν στη σάρκα μου |
| και μοναστήρια μελαγχολικά στην εγκατάλειψη. Μη μου λερώνετε τις μνήμες μου φωνάζω, εγώ βγήκα παγανιά σ’ άλλους ορίζοντες, |
| τις πέτρες μου θέλω, |
| τους πικρούς γιαλούς |
| το ακράτητο γέλιο της νεροσυρμής, αυτά μη μου λερώνετε. ……………………………………….. |
Τροϊκανοί, πρόσωπα κυνικά, ανέκφραστα, μ’ ένα παγερό υπεροπτικό βλέμμα βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν όλο το δηλητήριο τους, καταπρόσωπο ενός λαού που ματώνει και ασφυκτιά…
Ο Ποιητής, τους ξέρει τους έχει ξαναδεί αρκετά χρόνια πριν…
| …………………………………………….. Τώρα κρώζουν σαν άγρια πουλιά, και τραυματίζουν ανελέητα τις λέξεις- τις λέξεις τις ματώσατε γιατί ; Σε ποιο τραυματιοφορέα τις αφήσατε σε ποιο οστεοφυλάκιο τις κλειδώσατε ανάμεσα σε καύκαλα νεκρών επαναστάσεων οστά γεγυμνωμένα με τις φαιές τους αποχρώσεις. |
Ο Ποιητής αισιοδοξεί, ελπίζει…
|
Αχ και να’ ρθει μια Άνοιξη, τρελή, ν’ ανθίσουν τα ωραία ρήματα να φορέσουν τα καλά τους οι επιθετικοί προσδιορισμοί να πάρουν τα οστά πάλι τη σάρκα τους. …………………………………………… |
1. Ποίηση: Κ.Θ. ΦΩΤΕΙΝΟΣ, Ο ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ, Εκδόσεις ΚΑΤΑΡΤΙ (2004)
Αλλά και άλλος ποιητής ο Κώστας Γεωργουσόπουλος πριν πολλά χρόνια έχει περιγράψει παρόμοιες καταστάσεις, σε ποίημα που ερμηνεύει μοναδικά η αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη.
Ο Αιθεροβάμων
Εξαιρετικό άρθρο, συγχαρητήρια στον Αιθεροβάμων.
Στην προμετωπίδα μιας σειράς ποιημάτων με γενικό τίτλο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Α” ο Γιώργος Σεφέρης προτάσσει ένα απόσπασμα απο τον Φρειδερίκο Χέλντερλιν :
«….Κι’οι ποιητές τι χρειάζουνται σ’ένα μικρόψυχο καιρό ; »
Η σκοπιμότητα της φράσης αυτής είναι προφανής.
Ένας μεγάλος ποιητής αναρωτιέται για τη σημασία της ποίησης στη πορεία του ανθρώπου.
Εδώ ο καθένας έχει τη δική του άποψη.
Δύσκολα όμως μπορεί να αρνηθεί κάποιος πόσο διαφορετικοί θα είμαστε δίχως «Την άρνηση» «Το άξιον εστί» , τον Κάλβο , τον Σολωμό , τον Βαλαωρίτη , τον Παλαμά , τον Σικελιανό , τη Δημουλά κ.λ.π. κ.λ.π.
Γιατί η ποίηση είναι η ανάσα του ανθρώπου στους δύσκολους καιρούς που ζούμε !
…………
Και αποδέχεται εκεί πως όσο ζεί ελπίζει και παλεύει, αιθεροβάμωνα κι αν τον πούν. Κι όσο και αν στα σκοτάδια τον τραβάνε, το φώς αναζητά. Γιατί το έμαθε από παλιά καλά πως ότι ψάχνει θα το βρεί και όσες φορές το έκανε εκεί που ήθελε πηγαινε. Αργά μπορεί, δύσκολα σίγουρα, ματώνει, μα πηγαίνει. Κι ακόμα και αν δεν τα καταφέρει, άν στο δρόμο που βάδισε χαθεί, δεν τον νοιάζει. Γιατί δικός του είναι και λεύτερος είναι εκεί που περπατά, τίποτα μαζί δεν κουβαλά , τίποτα δεν κατέχει ρούχα, λεφτά και υλικά που τόσο τα τιμάμε.
Μονάχα τη ψυχή του και κάτι όνειρα δραπέτες.
Εξόριστος της πραγματικότητας και μακριά από τους δημιουργούς του τίποτα.
Στην ποίηση λοιπόν που είναι το καταφύγιο που φθονούμε (Καρυωτάκης).
Φυσουσε δυνατος αερας και σκορπουσε σαν βροχη, τα λουλουδια της αμυγδαλιας. Τι σπαταλη ομορφιας. Ας παλεψουμε γι” αυτη την ομορφια ειναι δικη μας.
<>
Αλλες εποχες,αλλα ηθοι και εθιμα,η παραδοση ομως συνεχιζεται,
ανευ ορων…….
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=pCKcAvqG864
Το αισθάνθηκα πολλές φορές παρακολουθώντας τον Αιθεροβάμονα μα δεν το είπα. Σαν το μουγγό που τρώει ένα γλυκό, αισθάνεται τη γλύκα μα δεν το λέει. Τώρα με το ηθικό έρισμα του Λευκαδίου «άδοξου» ποιητή που ζεί μακριά από τη μάνα γη θα το πω: Αιθεροβάμωνα, ντύνοντας τα ποιήματα που παρουσιάζεις με τις φωτογραφίες σου, γράφεις ποίηση!!!
Ναι είσαι ποιητής!!!
Ευχαριστώ πολύ όλους τους ΦΙΛΟΥΣ που με διαβάζουν ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή όχι με τα θέματα που ασχολούμαι.
Η κριτική είναι η ομορφιά του διαλόγου.
Στους μήνες της συνεργασίας μου με τον Φίλιππο διαπιστώνω, πως σ’αυτή τη δύσκολη και πεζή περίοδο που περνάμε η ευαισθησία των αναγνωστών , μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω.
Αν με τις αναρτήσεις μας, κρατάμε ζωντανή την ευαισθησία που τόσο μας χρειάζεται αυτό και μόνο μας αρκεί!
Τα λουλούδια που κατά καιρούς παρουσιάζει ο Φίλιππος μοιάζουν σαν πηγή με γάργαρο νερό που δροσίζει και έτσι πρέπει να παραμείνει η ιστοσελιδα αυτή δίπλα στους Λευκαδίτες και όχι μόνο.
ΝΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ !