Τι να ΄γιναν όλοι αυτοί;
Γράφει ο Αιθεροβάμων…
«Βγαίνει στο σοκκάκι. Η βροχή έχει δυναμώσει.
Παίρνει το δρόμο για τις αλυκές.
Οι λάσπες και τα νερά δεν τον εμποδίζουν.
Πηγαίνει κατά τις παλιές αλάνες. Στο μυαλό του παιδιά με κοντά παντελονάκια, ξυπόλητα, παίζουνε τόπι.
Οι μαύρες λάσπες απ” τα γύρω χαντάκια δεν τους βρωμάνε. Είναι ξένοιαστα μέσα στο ζεστό απόγευμα του Ιουνίου. Μερικά πηγαίνουν προς το μεγάλο χαντάκι που χωρίζει τις παλιές αλυκές απ” τα περιβόλια.
Τσαλαβουτούν μέσα στη λάσπη και βγάζουν μακριά κόκκινα σκουλήκια για δολώματα.
Τα βάζουν πάνου σε κομμάτια κεραμίδια, τα σκεπάζουν με λάσπη.
Οι τσέπες των παντελονιών τους είναι φουσκωμένες απ” τις πετονιές, που τις φέρνουν πάντα μαζί τους. Άλλα έχουν καλαμίδια, ακουμπισμένα στον όχτο του χαντακιού.
Καλοκαίρι αμέριμνο. Πέρα, εκεί που τελειώνουν οι αλυκές, ο δίαυλος με τα ήρεμα νερά λαμποκοπάει στον ήλιο.
Ψαροκάικα βγαίνουν για το ανοιχτό πέλαο κι αναταράζουν τους ίσκιους των απέναντι βουνών μέσα στα γαλήνια νερά.
Στο βάθος μακριά κατά το Νοτιά τα θολά νησιά καρφώνουν την ομίχλη.
Ζεστό καλοκαιριάτικο απόγευμα!
Κι αυτός με το κοντό του παντελονάκι και τα λερωμένα πόδια, χωμένα στη λάσπη ως τα στραγάλια, παίζει στη μεγάλη αλάνα.
Ο Μήτσος, Ο Σπύρος, Ο Πέτρος.
Τι να “γιναν αυτοί;
Κι ο Μανώλης με τα κοκκαλιάρικα πόδια;
Κι ο Παναγιώτης, που φορούσε το μαύρο παντελονάκι, που σούφρωνε στη μέση του μ” ένα χοντρό λάστιχο.
Που έφτιαχνε ωραίες πετονιές μ” αλογότριχα. Εχ, και κάποτε του καρφώθηκε στο χέρι το σκουριασμένο αγκίστρι, φωνές, κακό, πού να βρούνε ιώδιο, με θάλασσα είχανε πλύνει τη πληγή, πως η θάλασσα όλα τα καθαρίζει…
Τι να “γιναν το λοιπόν όλοι αυτοί;
Ο Μήτσος στην Αυστραλία, μετανάστης, ο Σπύρος κι αυτός φευγάτος. Είχε μπαρκάρει σ” ένα καράβι και βγήκε λαθραίος στον Καναδά.
Ο Πέτρος άνοιξε μαγαζί και το “κλεισε. Έγινε άφαντος. Ο Παναγιώτης έγινε δάσκαλος. Πήρε και μια δασκάλα και τα βολεύει κάπως.
Μόνο ο Μανώλης, που ψήλωσε απότομα και δεν είχε να πάρει βιταμίνες, πέθανε φθισικός.
Όλα διαφορετικά πια.
Υπόλοιπο μηδέν.
Τι προκοπή θέλεις να κάμει κι αυτός; Τυραγνισμένη γενιά. Κατοχή.
Οχτώ χρονών τότε. Εννιά χρονών ορφάνεψε…»1
1. Κ. Φωτεινού, «ΤΟ ΠΟΡΤΟΝΙ – ΤΑ ΚΑΚΑ ΣΤΕΝΑ» (πεζογραφήματα), Εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1982
…………………………………………………………………………………………………………………
Κοιτάζω κι’ εγώ τώρα μια φωτογραφία που τράβηξα το 1965.
Πως περνάνε τα χρόνια!
Εκδρομή στη Κέρκυρα. Συνοδός ο καθηγητής μας, Γιώργος Καββαδάς.
Κάποιοι από αυτή τη παρέα έχουν «αναχωρήσει» οριστικά.
Άλλοι χάθηκαν στο εξωτερικό και αγνοείται η τύχη τους.
Κάποιοι άλλοι «μεγάλωσαν» και έγιναν απρόσιτοι…
Με μερικούς όταν βλεπόμαστε λέμε ένα γεια.
Και η ζωή μας συνεχίζεται, μέχρι να κλείσει η αυλαία…
Ο Αιθεροβάμων
